Vikan - 22.01.1970, Qupperneq 17

að veita aðstoð sína er furstafrú-
in yrði léttari.
Arbuthnot læknir var enginn
snillingur í sinni grein. Hann
var einn þeirra lækna, sem ferð-
ast um nýlendurnar á vegum rík-
isstjórnarinnar. En hann var
maður vingjarnlegur og góðvilj-
aður og virtist öllum vel. Sumir
tæptu á því seinna meir, að
furstafrúin hefði einmitt valið
sér hann vegna þess að hann
var enginn snillingur.
En hann vissi sínu viti, þótt
ekki væri hann frægur maður.
Og hann var gæddur þurrakímni
skozku láglendinganna.
Furstinn sýndi honum þann
sóma, að taka á móti honum í
forsal hallar sinnar. Þar voru
steypujárnssúlur í líkingu við
pálmaviði og stoppuð tígrisdýr
stóðu þar í smáhópum, sem lif-
andi væru.
„Kæri vinur, mikið var það
vingjarnlegt af yður að koma!
Og það í þessum hita! Ég vona
sannarlega, að yður hafi liðið vel
á leiðinni. Þessi andstyggilega
j ár nbr autar lest!“
Læknirinn var því vanur að
tala við óstyrka eiginmenn og
svaraði bara: „Góðan dag, yðar
tign.“
„Það verður að vísa yður til
herbergja yðar þegar í stað. Ég
hef ætlað yður íbúð við svalirn-
ar austanmegin. Það er smáhýsi
í skozkum stíl, kæri vinur, —
alveg eftir yðar höfði. Raunar
eru þetta ekki nema tvö herbergi,
en þér hafið þau eingöngu fyrir
yður sjálfan.“
Jarðhæð hallarinnar var
evrópísk að hálfu leyti og aust-
urlenzk til hálfs. Óteljandi skart-
gripum, af öllum gerðum og
stærðum, var komið þar fyrir,
hverjum innan um aðra. Tígra-
skinn og Louis Seize stólar, nef-
tóbaksdósir og járnbrautalíki,
ljósastikur úr kristalli og gas-
lampar með ljósrauðum hlífum.
Nokkur herbergjanna stóðu
auð, líkt og þau hefðu gleymzt
af einhverjum orsökum. Önnur
voru full af óopnuðum kössum
frá erlendum vöruhúsum. Þar
voru herbergi, sem höfðu að
geyma gliáandi vopn í hundraða-
tali, ótal tegundir, og þar var
pálmaviðargarður með hráka-
bökkum úr kopar.
Næsta hæð fyrir ofan var ein-
göngu austurlenzk.
Þar fór dularfullt hvískur um
grænar flókahurðir og flos-
ábreiður, falin ljós og glugga-
lausa ganga. Þetta var hús
kvennanna, purdan, heimkynni
hinna mörgu lykla, þar sem
gengið er um með fingur á vör.
Dyr opnast og dyr lokast, ósén
augu skyggnast og eyru hlusta
eftir hljóðlausu fótataki.
Furstaynjan lá í svefnstofu
sinni og sneri andliti til veggjar.
„Sjáðu nú til, vina mín, hér
er Arbuthnot læknir kominn,
eins og ég hef minnzt á við þig.
Þetta er fullkominn læknir frá
höfuðstaðnum. Hann er hvítur
maður í húð og hár.“
Furstafrúin hreyfði höfuðið á
koddanum, eins og henni kæmi
þetta ekki við. Ajahan, er setið
hafði við rekkjuna og saumað,
stóð á fætur og gekk út.
„Ég er viss um að Arbuthnot
læknir vinnur bug á öllum sjúk-
dómseinkennum.“
Hún ýtti önuglega við hönd
hans, er legið hafði máttlaus of-
an á ábreiðunni, með lófann upp.
„Við verðum að treysta lækn-
inum, vina mín, og snilli hinna
vestrænu vísinda.“
Arbuthnot læknir leit framan
í furstann og hugsaði til þess,
hvort það væri ást eða reiði, hat-
ur eða fyrirlitning, sem lesa
mætti í skásettum augum hans.
En þegar furstinn horfði á hann,
var þar ekkert að sjá nema ein-
bera kurteisi.
Furstafrúin var ákaflega erf-
iður sjúklingur. Hún lá hreyfing-
arlaus eins og trjábolur, er hann
rannsakaði hana og fékkst ekki
til að tala orð. Það var langt lið-
ið á meðgöngutímann, en annars
virtist hún grönn og máttlítil.
Hörund hennar var með þeim
hætti, sem búast mátti við hjá
þungaðri konu. En ýmislegt
virtist benda til þess, að hún
kynni að neyta áfengra drykkja.
Eða var það kannski sefasýki?
Þessar konur, hugsaði hann,
sem fleygja sér í fangið á kaffi-
brúnum furstum, og komast svo
að því á eftir, að þær hafi flutzt
inn í framandi veröld, sem þær
fara að hata. Það var svo sem
engin furða þótt fyrir kæmi, að
þær hölluðu sér fullmikið að
flöskunni.
Hún svaraði spurningum hans
með bví að kinka kolli eða hrista '
höfuðið. f hið eina skipti, er
henni hraut orð af vörum. mælti
hún ergilega: „Þér hlustið!“
Ekki var hægt að hugsa sér
meira prúðmenni i viðmóti en
furstann. Það var eins og hann
setti allt sitt traust á Arbuthnot
og gerði allt sem hann mátti, til
að geðiast honum og vinna hylli
hans. Á hverju kvöldi stóð ný
viskýflaska á náttborði hans í
smáhýsinu og á hverju kvöldi
barst honum dagverðarboð, rit-
að á ljósrauðan pappír með gull-
skrejrtingu.
Á bréfinu var skjaldarmerki
furstans, borið uppi af fílum.
„Með orku og vizku“ var ein-
kennisorð hans.
„Þér hafið lært í Edinborg,
læknir, er ekki svo? Ég lærði
sjálfur í Cambridge. Það var
yndislegur tfmi og ágætis háskóli.
Ég segi alltaf að það hafi verið
fegursta tímabil ævi minnar.
Þá hafið þér sennilega leikið
krikket?“
„Nei, fursti, það fór mest í
að drekka ÖL"
„Öl, já, auðvitað! Vín hinna
brezku eyja. Þér viljið máske
heldur öl en þetta kampavín, sem
ég er að bjóða yður? Já, auðvit-
að, en hvað ég var hugsunarlaus.
Við eigum alltaf ágætar birgðir
í kæligeymslu.“
Og án þess að hans tign gæfi
neina skipun um það, var þjónn
kominn til þeirra eftir andartak,
og hellti öli í glösin.
„Og hvað virðist yður um
furstafrúna?"
„Hennar tign er ekki hraust.
Meðgöngutíminn getur iðulega
verið erfiður næmgeðja konum.
Við verðum að reyna að styrkja
hana.“
„Er það venjulegt, að þær fái
uppköst á morgnana, þegar svo
langt er fram liðið?“
Framhald á bls. 44
4. tbi. viKAN 17