Vikan - 22.01.1970, Qupperneq 23

varð úr að ég aetla að fara þang-
að seinna. En hver fjandinn hljóp
í þig, Christy, að stelast þetta á
undan mér?
— Eiginlega var þetta ekki á-
setningur minn, en þegar við vor-
um komin nálægt höllinni, þá . . .
Mér datt auðvitað aldrei í hug,
að hún myndi neita að taka á
móti þér. Líttu þarna niður eftir,
þar geturðu séð höllina. Hún er
svo sem nógu glæsileg til að sjá,
en þegar maður kemur nær, þá
fer það ekki milli mála að hún
er öll að hrynja.
Við sáum greinilega höllina aft-
an frá.
— Sérðu ekki græna garðinn og
tjörnina. Það er kvennabúrið, þar
sem ég gisti i nótt.
Svo sagði ég honum frá öllu
sem hafði skeð, meðan á veru
minni í höllinni stóð.
Hann hlustaði á mig, án þess
að taka fram í. Síðan leit hann
hvasst á mig.
— Ja, þvílíkur reifari! En þetta
er nú samt flóknara en þig grun-
ar.
— Hvað áttu við?
— Hafðir þú það á tilfinning-
unni að hún væri andlega heil-
brigð?
Ég hefi oft lesið um allskonar
undarleg fy ri rbrigði; fjöll sem
hverfa sjónum manna, og þar fram
eftir götunum.
Og það var eitthvað því líkt,
sem kom fyrir mig á þessu augna-
bliki.
Þarna sat frændi minn, sem ég
hafði þekkt í tuttugu og tvö ár.
En núna, einmitt á þessu augna-
bliki, var eins og ég hefði aldrei
veitt honum athygli, eins og ég
hefði aldrei fyrr séð þessi gráu
augu, þykka hárið, spékoppinn og
fallega lagaðar varir hans, kímn-
ina í greindarlegum augunum.
— Hvað er að þér? sagði hann.
— Ekkert. Hvað varstu að segja?
— Ég spurði hvort þú hefðir haft
það á tilfinningunni að Harriet
frænka væri andlega heilbrigð?
— Já, ég gat ekki séð annað.
Hún var auðvitað svolítið skrítin,
ósköp sóðaleg og hrum, en ég gat
ekki séð annað á augum hennar
en að hún væri með fullu ráði.
Hann kinkaði kolli.
— Ég átti við það.
— Hefirðu heyrt eitthvað nýtt?
— Já, það má segja það. Ég
hringdi heim í fyrrakvöld, og þá
sagði mamma að þau hefðu feng-
ið bréf frá henni. Það kom fyrir
hálfum mánuði, þegar ég var í
Norður-Afríku. Mamma sagði að
þau hefðu sent mér bréfið og það
biði min hjá Cooks-skrifstofunni í
Beirut. Hann stakk hendinni niður
í vasann og dró upp bréf, sem
hann rétti mér. — Lestu þetta og
sjáðu hvað hún segir, hvort þér
finnst hún vera með réttu ráði.
Ég tók við bréfinu. Skriftin var
fíngerð og greinilega skrifuð með
skjálfandi hendi, en fullkomlega
læsileg.
Kæri bróðursonur minn!
I fyrri mánuði fékk ég bréf frá
vini og samstarfsmanni mannsins
míns sáluga, Humphrey Ford. Hann
segist hafa heyrt að Charles sonur
þinn ætlaði í langt ferðalag, meðal
annars til Sýrlands, núna í ár. Ef
hann vill heimsækja mig, þætti mér
gaman að því að hitta hann. Eins
og þú veizt er ég ekki hrifin af
uppeldi unga fólksins nú á dög-
um, og ég veit að sonur þinn er
það sem móðir mín sæl hefði kall-
að villing, en ég veit líka að hann
er greindur piltur, og ég hefði
ánægju af að hitta hann. Hér gæti
verið margt fyrir hann að skoða,
margt athyglisvert um siði Austur-
landabúa.
Mér líður vel hér, hefi fátt þjón-
ustufólk, en maður frá þorpinu ann-
ast hundana fyrir mig. Samson er
ekki hrifinn af lækninum. Charles
litli man liklega eftir Samson.
Fg bið líka að heilsa hinum
bróðursyni mínum og konu hans.
Litla stúlkan þeirra er nú liklega
vaxin úr grasi, en hún var það
lík frænda sínum að hún getur
varla talizt lagleg.
Þín einlæg frænka
Harriet Boyd.
Ég las bréfið tvisvar, og ég hlýt
að hafa verið furðuleg á svipinn.
Pramhald á bls. 46
4-tw. VIKAN 23