Vikan - 22.01.1970, Blaðsíða 46

þunga, með innspýtingu í vöðva,
5—10% upplausn í....
Hvað kom honum allt þetta
við? Hann var hingað kominn
með ljósmóðurtæki. Bókin féll úr
höndum hans, hann stirðnaði upp
af krampa í leggvöðvunum. Hann
var eins og sjóbirtingur, sem
dreginn er upp á þurrt land.
Hann varð að hugsa sig um.
Hann varð að leggjast upp í og
láta sér hlýna. Hann mátti ekki
snerta nokkurn drykk, sem hon-
um væri færður, ekki einu sinni
vatn. Ofurlítinn matarsóta. Hann
var með eitthvað í töskunni, já,
og þar var einnig glas með sal-
atolíu. Hann saup á því, tók inn
morfín, fleygði sér þyí næst í
rúmiS af handahófi og fól sig
miskunn hins hæsta.
Sólin skaut brennheitum geisl-
um sínum upp fyrir sjóndeildar-
hringinn. Arbuthnot læknir
staulaðist magnþrota út á djrra-
svalirnar til að heilsa nýjum
degi. Litarháttur hans var eins og
á gorkúlu.
Aldrei þessu vant hafði furst-
inn tekið sér morgungöngu á
garðhjallanum úti fyrir. Blár og
ilmandi reykurinn úr vindli hans
hékk í blækyrru loftinu.
„Góðan daginn, Arbuthnot.
Góðan daginn, kæri vinur. Hafið
þér sofið vel? Nú verður yndis-
legt veður 1 dag. Það ser maður
af páfuglunum."
Fjandinn hirði þig, bannsettur
þorparinn, hugsaði hann deyfð-
arlega. Svo þú hefur þá gefið
henni eitur, eftir öllum sólar-
merkjum að dæma. En það var
sannarlega lán í óláni, að glasið
skyldi af vangá villast inn til
mín. Hann bölvaði reyndar í
hljóði líðan sinni um nóttina, en
heilsan var skárri núna, og viss-
an var miklu meira virði. Og í
einu hafði þeim slóttuga fursta
skjátlazt. Hann hafði ráðið til
sín lélegan lækni vitandi vits.
En ekki nógu lélegan, þegar allt
kom til alls. Hann hafði góðu
heilli haft meðferðis bókina stóru
og þykku.
Furstinn blés reyknum úr
vindli sinum makindalega út í
kyrrt morgunloftið.
„Og hvernig er heilsa minnar
heittelskuðu núna, kæri herra
Arbuthnot?“
„Satt að segja var ég orðinn
býsna áhyggjufullur,“ svaraði
Arbuthnot með hægð. „En ég get
glatt yður með því, að það er
von mín og trú, að heilsa frúar-
innar fari batnandi frá og með
þessum degi. Mig dreymdi þann-
ig í nótt.“
☆
PALLADÖMAR
Framhald af bls. 19.
sóknarflokknum á líðandi
stund. Telst hann í því efni
mun snjallari eftirmanni sín-
um í leiðtogasætinu, því að
46 VIKAN 4-tbl-
Ólafi Jóhannessyni reynast
þung og óþjál sem blautur
taðpoki ýmis málefni, er verða
Eysteini mjúk og létt. Samt
er Eysteinn skammsýnn og
rangeygur. Hann svipast
raunar um víða, en festir
sjaldan nema annað augað á
hverju, sem íyrir ber. Þrjózk-
an virðist honum eðlislæg, og
því er þessi fjölhæfi og gáfaði
maður einkennilega ráðríkur
og sérlundaður jafnt um smátt
sem stórt. Sál hans hefur ver-
ið skorinn allt of þröngur
stakkur. Hins vegar er Ey-
steinn næsta óeigingjarn eða
lítillátur í þeim skilningi að
neita sér um munað og óhóf,
enda man hann æskukjör sín
og lætur ekki glepjast af odd-
borgaralegu tildri. Heiðarleiki
hans er óumdeilanlegur og
tryggir honum álit og vin-
sældir. Eysteinn hyglir ekki
sjálfum sér með neinu, sem
honum er trúað fyrir, en hann
var naumast upphefð sinni
vaxinn, þó að hann hafi dug-
að Framsóknarflokknum
skást af foringjum hans eftir
seinni heimsstyrjöldina.
Táknrænt er, að Eysteinn
Jónsson mælist oft til þess að
áliðnum ævidegi, að alþingi
verði í té látin bætt starfsskil-
yrði, svo að virðing íslenzkra
stjórnmála geti aukizt. Slíkt
og þvílíkt sparaði hann löng-
um sem fjármálaráðherra, en
gerir nú athyglisverðar og
tímabærar kröfur til eflingar
lýðræði á fslandi. Skylt er að
freista þess, ef unnt væri að
hefja það til vegs með fjár-
munum. Eysteini leggst þetta
þungt á hjarta og er vorkunn.
Honum finnst víst, að hann
hafi legið á liði sínu, þrátt
fyrir nokkurt atgervi og mörg
tækifæri. Sannleikurinn er
líka sá, að hann hefur mun
fremur gert hlut íslenzkra
stjórnmála of lítinn en þau
spillt honum.
Lúpus.
Hringur soldánsins
Framhald af bls. 23.
Frændi minn virti mig fyrir sér,
með hálflokuð augu.
— En Charles, hvenær skrifaði
hún þetta? Er það dagsett? Það
eru einhveriar krákutær hér efst,
en ég get ekki lesið það.
— Það er arabiska. Skrifað í
febrúar. Hvað finnst þér? Er þetta
ekki heimboð?
— Að vísu er það heimboð. Fyr-
ir tveim mánuðum. Það hefir eitt-
hvað skeð, sem hefir fengið hana
til að skipta um skoðun.
— John Lethman?
— Ég efast um að hann gæti
fengið hana til að breyta um skoð-
anir.
— En þú verður að viðurkenna
að það sem kom fyrir þig í gær,
er ekki beinlínis í samræmi við
þetta bréf.
— Hún hefir víst aldrei verið
sjálfri sér samkvæm. Ég hafði það
á tilfinningunni, að eftir að hún
var búin að tala við mig, hafði
hún svalað forvitni sinni, og vildi
svo fá að vera i friði. Eins og ég
sagði áðan, leit hún út fyrir að
vera ánægð og langt frá því að
vera veik. En meðal annarra orða,
einu gleymdi ég, það var kottur í
herberginu, og ég vissi ekki um
það, en mér lá alltaf við svima,
og það hlýtur að hafa verið ástæð-
an fyrir þeirri tilfinningu hjá mér.
— Köttur? Hann settist upp. —
Hvað segirðu, köttur?
Ég varð upp með mér yfir því
að Charles hafði ekki gleymt því
ofnæmi sem ég hafði fyrir kött-
um.
Þá áráttu er ekki hægt að skil-
greina. Ofnæmi fyrir köttum er svo
furðulegt, að það er eiginlega eng-
in skýring á því. Og ég er hrifin
af köttum, mér þykir þeir falleg
dýr. En ég hefi aldrei getað verið
í sama herbergi og köttur. Einu
sinni reyndi ég að yfirvinna þetta,
og ætlaði að klappa ketti, en ég
varð veik. En þetta er eini veik-
leiki minn, sem Charles hefir aldrei
reynt að stríða mér á, ekki einu
sinni þegar við vorum lftil.
Ég hló.
— Nei, ég hefi ekki unnið bug
á þeim veikleika ennþá. Ég veit
ekki hvort mér tekzt það nokkurn
tíma. Kötturinn kom út undan tjöld-
unum og stökk upp í rúmið til
hennar, og hún fór strax að strjúka
honum. Það getur ekki verið að
hann hafi verið þar allan tímann,
ég hefði orðið vör við það. Það
hljóta að vera einhverjar aðrar dyr
inn í herbergið hennar.
Ég leit yfir bréfið aftur.
— Samson? Er það Samson sem
stendur þarna; það er einhver
klessa yfir stöfunum. Er Samson
nafn á kettinum?
— Nei, það er nafn á hundi.
Terrier frá Tíbet. Hún fékk hann
þegar hún var heima síðast.
— Veiztu hvað ég held, Charles?
Ef hún hefir gleymt hvað hún skrif-
aði í þessu bréfi, þá er hún líka
búin að gleyma því núna, að hún
sagðist ekki vilja hitta þig. Skilur
þú hvað ég á við? Þú gætir sýnt
John Lethman bréfið, og fengið
viðtal við hana samkvæmt því.
- Ef til vill.
Charles var eitthvað utan við
sig, hann átti í einhverjum erfið-
leikum með að kveikja í sígarett-
unni sinni.
— Hversvegna kemurðu ekki
með núna strax? Sýndu honum
bréfið og segðu að þú viljir tala
við hana í kvöld. Charles, hlust-
arðu á mig?
Ég held hann hafi ekki gert það,
því hann leit yfir sólbjartan dal-
inn, yfir umhverfi hallarinnar.
— Sjáðu, — þarna!
Ég horfði í k ringum mig, og sá
loksins það sem hann benti á.
Skammt frá höllinni var einhver á
ferð. Það var maður, klæddur ar-
abaskikkju. Hann féll inn í lands-
lagið, brún skikkjan var í sama
lit og jörðin. Ef við hefðum ekki
bæði verið fjarsýn, þá efast ég
um að við hefðum komið auga á
hann. Hann var með prik í ann-
arri hendinni og bar einskonar
poka á bakinu.
— Hann lítur út eins og píla-
grímur, sagði ég.
„Pílagrímurinn" var kominn að
bakhlið hallarinnnar. Hann hélt á-
fram að horninu, þar sem stein-
veggurinn lá upp að klettunum í
Adonisgilinu. Það var lítil þyrp-
ing trjáa við hornið, og þar hvarf
hann.
— En hann kemst ekki áfram
þarna, þetta er þeim megin sem
svefnherbergi mitt var, og þar var
kletturinn snarbrattur, alveg niður
að ánni.
— Hann á greinilega stefnumót
við einhvern, sagði Charles.
Ég reyndi að píra augunum í
birtuna. Þá kom ég auga á Arab-
ann aftur. Hann stóð á milli trjánna
og var að tala við annan mann,
sem var i evrópuklaeðnaði.
— Er þetta John Lethman? spurði
Charles. '
— Jú, það hlýtur að vera. En er
ekki annar maður þarna?
— Jú, það er annar Arabi.
— Þá hlýtur það að vera Jass-
im. Ég hnyklaði brúnirnar. — Ég
skil þetta ekki. Hafa þeir beðið
þarna allan þennan tíma. Við hefð-
um örugglega séð þá, ef þeir hefðu
komið frá aðaldyrunum.
— Það er greinilegt að það er
líka inngangur þarna megin, ein-
hversstaðar bak við trén.
— Vöruinngangur? Sjáðu, hann
skilur pokann eftir. Nú fer hann.
Það var eitthvað undarlega
draumkennt við þetta atvik. Menn-
irnir þrír stóðu þarna allir hjá trján-
um við múrinn, og eftir andartak
sneri Arabinn við, en hinir tveir
hurfu inn á milli trjánna.
Það hlaut að vera inngangur
þarna.
— Ef ég á að segja satt, þá lang-
ar mig ekki til að fara þangað
aftur. Geturðu ekki hjálpað mér
yfir ána?
— Nei, vina mín, það get ég
ekki. Það er greinilega vilji Allah
að þú farir aftur til hallarinnar, og
í þetta sinn er ég á sama máli
og Allah. Þú ferð þangað, og ég
líka.
— Ætlar þú að sýna John Leth-
man bréfið?
— Nei, þú átt að koma mér inn.
Ég stóð snögglega á fætur.
— Ef þú átt við það sem ég
held ....