Vikan - 06.05.1970, Side 18

13. KAFLI
HERBERGID
Við kvöldverðarborðið þennan sama dag fann Lori, að henni hefði ekki
orðið neitt ágengt með heimilisfólkið. Allir voru þvingaðir, einungis Jim
var málhreifur. Frank glotti út í loftið.
Þegar máltíðin var nær á enda rauf Aline þögnina og mælti: „Vinnu-
bíll mundi verða til hjálpar fyrir Jim."
„En hvað ég er fegin, að þú skulir hugsa svona, Aline frænka!" brauzt
upp úr Lori. „Sagði hann líka frá hugdettu minni um að bæta við hita-
kerfið?"
„Mér finnst þú ættir ekki að gera það, — að minnsta kosti ekki fyrst [
stað."
„Auðvitað ekki," anzaði Lori.
„Hvað hefurðu annars ráðgert?" spurði Aline.
Lori svaraði undrandi: „Eiginlega ekkert, en er eitthvað, sem þið vilduð
fá?"
„Hvar var það, sem þú sást þetta fótspor, Lori?"
Jim segir frænku sinni allt, hugsaði Lori. Nú gat hún kannske fengið
svör við spurningum sínum.
„Fyrir ofan hringstigann í herberginu mínu, í kúpplinum, sagði Lori.
Aline braut saman handþurrkuna sína og mælti þyrrkingslega: „Það
passar ekki. Eg gerði einmitt hreint í kúpplinum, þegar von var á þér.
Þetta hljóta að vera þín eigin fótspor."
Lori var forviða á þessum harða tóni í orðum hennar. Þau Jim og Peggy
góndu á hana. En nú var teningunum kastað, og Lori var ekki í skapi til
að hörfa.
„Það hefur þá kannske verið fyrir utan dyrnar í kúpplinum?"
Aline spratt upp úr sæti sínu. „En ég læsti s|álf þeim dyrum." Hún
stóð fyrir framan Lori með heiftarglampa í augunum, snérist á hæli og gekk
út úr borðsalnum og til bókaherbergisins.
Lori sagði undrandi við Jim: „Ég ætlaði mér ekki að æsa hana upp.
En dyrnar voru ekki laestar. Af hverju varð hún svona reið út af þessu?"
Hann svaraði ekki og hélt áfram að borða þegjandi Frank hreyfði sig
ekki, og Peggy sat kyrr og nartaði í matinn. Lori skildist, að henni hefði
orðið eitthvað mikið á.
„Ég opnaði dyrnar og sá spor eftir nakinn fót. Ég vil ekki, að ég sé
kallaður lygari eða njósnari í mínu eigin húsi. Ég er orðin þreytt á læstum
dyrum og dularfullum hávaða og að vera meðhöndluð sem óþekkur
krakki."
Jim horfði á Lori og andvarpaði. „Enginn ásakar þig fyrir það. en það
fer í taugarnar á Aline, þegar fundið er að ■hússtjórninni við hana. Heldurðu
ekki, að þú ættir heldur að koma með mér til Ardmore á mánudaginn,
begar ég fæ bílinn minn aftur. Þá gætirðu fengið inni í litlu vinalegu
gistihúsinu og hugsað í ró og næði, hvernig þú eigir að ráðstafa húsinu."
„Jim ég veit vel, hvað ég vil gera með þetta hús. Ég vil setja það í stand
og kannske koma einhverjum búrekstri af stað. Ég vil alls ekki flytja til
Ardmore."
„Þá fær maður sína uppsögn," varð Peggy að orði.
„Nei, Peggy, nei," svaraði Lcri skelfd. „Ég vil ekki bola neinum burt."
„Ég held þetta sé ekki rétt hugsað hjá þér," sagði Peggy. „Það er
svo margt sem þú'skilur ekki við þetta hús."
„Já, en segðu mér það þá, Peggy."
„Ég veit reyndar ekki mikið, en veit þó, að Jim tilheyrir húsinu og að
hann er ekki maður fyrir þig."
„En áttu við, að hann sé maður fyrir þig?"
„Já, því held ég fram," svaraði Peggy ákveðin, „og þá skoðun hef
ég lengi haft."
Að svo mæltu gekk hún fram í eldhúsið.
Lori vissi, að allt var þetta mikill misskilningur. Til þessa hafði hún von-
azt eftir sátt og samlyndi, en nú var hið gagnstæða uppi á teningnum.
Jim hafði gefizt upp. Hugfallin gekk Lori til herbergis síns.
Það var ekki til neins að aðgæta, hvort dyrunum í kúpplinum hafði
verið læst. Hvernig hafði hún komizt upp hringstigann? Lori nennti ekki
að velta því fyrir sér. Kannske var réttast að flytja til gistihússins.
Hún var áköf í að framkvæma ráðagerðir sinar. Joel hafði sannfært
hana um, að búrekstur þarna á staðnum gæti verið arðbær, en fyrst yrði
að losa sig við öll leiðindi og leyndarmál. Hún ætlaði að bjóða Jim að
sjá um reksturinn og kaupa nýjan leigubíl handa honum. A þann hátt
gæti hún endurgoldið fjölskyldunni eitthvað af því sem eigingirni föður
hennar hafði svikið hana um.
Eftir að hafa fullvissað sig um þetta herti hún upp hugann og gekk út
í ganginn. Ljósakróna með hinni einmanalegu peru varpaði tugum smá-
skugga á veggina. Ekkert hljóð heyrðist og enga sál að sjá.
En fljótlega heyrði Lori kraftmikin flygilleik. Hún fékk hjartslátt af ugg en
skildi ekki hvers vegna. Hún var viss um, að Jim léki, þvi hljóðtallið var
karlmannlegt. Ekkert hik eða viðkvæmni var að greina hjá honum, svo
hann hlaut að vera í góðu skapi, hugsaði hún.
Hún heyrði eitthvað glamur og skuggarnir á veggjunum og gólfinu tóku
að sveiflast til, og er hún leit upp, sá hún, að stóra Ijósakrónan var á
leiðinni niður og stefndi á hana. Hringlið i kristalnum kom henni til að
stirðna upp.
Hún notaði síðustu kraftana til að stökkva til hliðar, en fann um leið að
margir oddar stungust inn í bakið á sér, og hún féll til jarðar. Henni fannst
húsið titra eins og í jarðskjálfta. Loks féll krónan af fullum þunga niður á
gólfið, og ein álman braut gat á gólfið. Eftir þetta varð allt kyrrt.
Lori lá í gólfinu og stundi af sársauka. Hún vissi, hvað gerzt hafði
og fannst sem þetta andstyggilega hús vildi soga hana inn í eitthvert
ginnungagap.
Þegar hún vaknaði, var orðið bjart. Hún lá i rúminu sínu. Dökkhærði
maðurinn við hlið hennar hlaut að vera læknir. Hún greindi hvergi
neinn sársauka, en fann að víðsvegar á henni voru sáraumbúðir.
„Aha, ég sé að þér eruð að koma til, ungfrú Kensington", tautaði
litli, hnellni læknirinn. „Slappið bara af. Ég er búinn að ganga vel frá
yður. Hvernig líður yður?"
„Dálítið ringluð," svaraði Lori með erfiðismunum.
„Það undrar mig ekki. Ég gaf yður góðan morfínskammt undir eins
í nótt. Þér hafið nú sofið i tólf tíma."
„Er ég mikið meidd?" stamaði Lori.
„Nei, guði sé lof, en það munaði litlu, að illa færi. Ef þér hefðuð
verið alveg í miðjum ganginum, hefði krónuferlíkið fallið á yður af
fullum þunga."
„Jim " umlaði hún. „Hvar er Jim?"
„Hann kemur.undir eins og þér viljið sjá hann. Hann hljóp hálfa
leiðina til bæjarins til að sækja mig. Ég er Pruving læknir, ef ég má
kynna mig. Nú skulum við ekki tala meira. Viljið þér ekki fá dálitla súpu?"
„N ei " Ég hef enga matarlyst."
„Reynið samt að borða. Það hressir yður."
Læknirinn gekk út, og Jim kom undir eins inn áhyggjufullur á svip,
og nú lifnaði yfir Lori. Hann rétti höndina hlýlega til hennar
Spennandi framhaldssaga eftir Carolyne Farr
18 VIKAN '9-tbL