Vikan - 06.05.1970, Qupperneq 49

Júlía. Hann sneri sér að bóndan-
um. -— Hérna, amigo, þetta er
svolítil greiðsla fyrir ómakið.
Hann rétti honum seðlana. — Ég
sendi svo menn til að gera við
flugvélina. Þú vísar þeim á hana.
Bóndinn tók ekki við seðlun-
um. Hann sneri sér að syni sín-
um og talaði hratt á spænsku.
Ambrosio túlkaði, með hljóm-
lausri rödd. — Faðir minn seg-
ist hafa hjálpað þér með ánægju.
Hann segir að móðir mín hafi
haft ánægju af því að hafa kon-
una þína hér. Hann brosti og
hneigði sig fyrir Júlíu. — Okkur
þótti öllum mjög ánægjulegt að
hafa þig hér.
— Nei, nei, öskraði Geoffrey
og veifaði seðlunum. — Þið get-
ið ekki gert okkur þetta. Þið
hafið haft bæði óþægindi og út-
gjöld okkar vegna. Ég vil fá að
greiða fyrir það.
Fjölskyldan stóð þögul og
kyrr.
— Komdu, Geoffrey, sagði
Júlía. — Þau vilja ekki þiggja
peninga þína. Hún gekk í áttina
að bílnum og svo klifraði hún
upp í framsætið. — Viltu koma
með töskuna mína, hún er þarna.
Hún benti á lárberjatréð.
— Ég skal koma með hana,
senora, sagði Ambrosio.
Fjölskyldan fylgdi Geoffrey að
bílnum. Geoffrey, sem hélt enn-
þá á seðlunum, spurði, eins og
til að þreifa fyrir sér: — Hvað
er um að vera hér? Kom þér
ekki saman við þau? Þetta er
gott fólk! Hann steig upp í bíl-
inn.
Ambrosio kom töskunni fyrir.
Hann brosti til Geoffreys. —
Senor, sagði hann, — þér skuluð
ekki hafa áhyggjur af þessu. Ég
held að senora hafi kunnað vel
við sig hér, og við höfðum
ánægju af að þjóna henni. Hann
brosti til Júlíu. Augu hans voru
mjög dökk og djörf. —En sen-
or, ef senora endilega vill, hún
veit að mariachis syngja fyrir
peninga, þá skal ég taka pen-
ingana fyrir að skemmta henni.
Hann rétti fram höndina.
Geoffrey stakk seðlunum í lófa
hans. — Þetta líkar mér! Mér
líður mikið betur! Ert þú mari-
achi? Söng hann fyrir þig, Júl-
ía?
— Já, hann söng, sagði Júlía.
— Við skulum flýta okkur af
stað.
Land-Roverinn skrölti yfir
bugðóttan stíginn. Geoffrey leit
við og veifaði fjölskyldunni, sem
stóð við kaktushliðið. Ambrosio
krafsaði í mölina með fætinum
og hallaði sér upp að girðing-
unni.
— Hasta la vista! kallaði
gamli maðurinn.
— Adios! öskruðu börnin.
Júlía leit ekki til baka.
Þegar bíllinn var kominn fyr-
ir beygjuna, og drunurnar frá
honum hljóðnaðar, rétti Ambro-
sio úr sér. Hann horfði á seðl-
ana í hendi sér. Svo spýtti hann
í rykið og þurrkaði það út með
fætinum. Hann losaði gripið um
seðlana og lét þá fjúka.
Börnin öskruðu, bæði af
hneykslun og gleði, og hlupu til
að tína saman þessa brúnu papp-
írssnepla. . . .
☆
RauSa herbergiS
Framhald af bls. 19.
,,Ég skal reyna það. Ég skal líka sjá til, að þú fáir bezta herbergið i
gistihúsinu, • ef þú skiptir um skoðun. Jim þú verður að gæta hennar
betur."
Jim svaraði engu, og Lori velti fyrir sér, hvort hún ætti að láta uppi
við þá hugmyndir sínar um banatilræði. Hún gæti sannfært Jim um,
að sagað hefði verið í þrepin, þar sem þau vantaði á sinn stað og svo
var kúlupenninn hennar enn þar sem bolti átti að vera í hurðarlömun-
um. En það var víst einum of mikið að ásaka nokkurn fyrir að hafa
losað fleyginn í Ijósakrónunni viljandi.
„Varð Aline hrædd, Jim, af því að hún hefur svo oft gengið undir
Ijósakrónuna?"
„Aline frænka hrædd? Nei, en hún hafði miklar áhyggjur af þér og
saknaði líka Ijósakrónunnar. Gleymdu ekki, að þetta hús er henni allt."
„Veit ég það, og Joel líka. Hann heldur, að bezt fyrir okkur öll sé
að koma okkur burt frá Kensington Manor."
„Hvað mundi gerast, ef við flyttum öll burt?"
Jim varð hverft við þessari spurningu, og Lori bað hann nú að hjálpa
sér upp aftur. Hann bar hana þá til herbergis síns og þá stuttu stund
fann Lori til rrvkillar sælukenndar.
Fljótlega kom Aline upp með miðdegismatinn og spurði hvernig henni
liði.
Lori lét vel yfir sér, brosti og þakkaði henni fyrir góðan mat
„Jim segir, að þú hafir ákveðið að gera annað hvort að vera kyrr
ellegar selja húsið,'" sagði Aline. „Eftir það sem gerðist í gær, hélt ég,
að þú mundir ekki skoða hug þinn um að fara."
„Jim hafði aðvarað mig um, að ýms óhöpp gætu gerzt í svona eld-
gömlu húsi."
„Þú ferð þá ekki mikið eftir aðvörunum. Húsið sjálft hefur aðvarað
þig um, að ókunnugir með óvelkomnar hugmyndir eru illa séðir. Húsið
þolir ekki ókunnuga."
ÞEGAR HÚN VELUR -
ER VARAN FRÁ VAL
VALS
VÖRUR í HVERRI BÚÐ
SULTUR
SAFTIR
ÁVAXTASAFAR
TÖMATSÖSA
Efnagerðin VALUR
Kársnesbraut 124
„Þú. . . þú talar eins og húsið sé lifandi manneskja!"
Aline teygði úr sér hálfmóðguð. „Auðvitað hefur það sál, þótt þú
skiljir það ekki. Ég hef átt hér heima í meira en sextíu ár, og ég þekki
húsið, og húsið þekkir mig. Hafðu mín ráð og komdu þér héðan."
Augu hennar gneistuðu, og rómurinn var sárbeittur. Lori hryllti við og
þorði naumast að segja neitt við þessa bálreiðu norn. En þó vogaði hún
sér að láta út úr sér: „Hvað viltu, að ég geri, Aline?"
„Þú skal fara héðan og lofa okkur að bjarga okkur sjálf. Þú erfðir
Kensington Manor af því að pabbi var eigingjarn og James bróðir of
veikgeðja. Við viljum ekki bannsetta peningana þína og afskiptasemi!"
„Er Jim líka svona stemdur?"
„Já. Hann er einn af Kensington-ættinni, og ber það með sér. Hann
virðir minn vilja og veit, að ég hef alla ævina reynt að viðhalda erfða-
venjum ættarinnar."
„Geturðu ekki gert eitthvað fyrir Jim, Aline frænka, svo hann geti
fundið sjálfan sig og komizt á rétta hillu."
„Kallaðu mig ekki frænku. Ég er ekkert skyld þér."
„Aline, í guðanna bænum, láttu Jim fara."
Aline snéri sér undan. „Þú þekkir ekkert til Jims, og ert öll uppi í
skýjunum. Hann veit alveg, hvað hann vill. Hann stendur í þakkarskuld
við húsið og fjölskylduna. En hann er ekki maður fyrir þig, og var það
ekki heldur fyrir fiðrildið hana Mary. Honum hefur liðið vel undanfarin
tvö ár, þangað til þú komst. Ég veit hverskonar stoðar hann þarfnast."
„Svo hann verði ámóta handbendi og Frank Adler?"
„Frank kemur þér ekkert við, og ekki Jim heldur. Notaðu sjálf pen-
ingana, sem pabbi tók frá okkur og gaf stjúpföður þínum. En láttu okkur
og þetta heimili í friði."
Lori bældi niður í sér gremjuna og sárindin og svaraði: „Ég trúi ekki,
að þú segir satt. Og ef ég rýk burt undir eins, má búast við, að þið
rotnið úr hatri og eymd."
„Ef þú hefur þennan hugsunarhátt, tek ég enga ábyrgð á, hvaða
hefnd húsið kann að dæma yfir þig!" þrumaði Aline.
Er hún var farin, féll Lori allur ketill í eld. Enginn vafi lék á, að ógn-
un var fólgin í aðvörun hennar, og Lori vissi um, að fleiri „slys" fylgdu
í kjölfarið, ef hún færi ekki fljótlega af staðnum.
Jim var nú hennar eina úrræði. Hún varð að vinna hann á sitt band,
skýra honum frá öllu, svo hann snérist gegn Aline.
Eitt var henni alveg Ijóst: Hún varð að færa sönnur á, að Ijósakrónan
féll af manna völdum. En var það líkt Aline að fórna hinni dýrmætu,
gömlu Ijósakrónu?
19. tbi. VIKAN 49