Vikan - 09.07.1970, Side 17

sér maður hvað þeir endast bet-
ur, sem eru í góðri stöðu og hafa
há laun, hugsaði Joe Helmer
með sér.
Þeir voru nú tveir einir á
ferli þarna á götunni. Náunginn
á undan hélt fyrir hornið á 21.
götu, og Joe, sem átti enn langa
leið fyrir höndum, hélt líka fyr-
ir hornið. Fótatak þeirra berg-
málaði annarlega í næturkyrrð-
inni.
Allt í einu nam náunginn
staðar. Náunginn hagaði sér
harla einkennilega. Það voru
ekki nema nokkur skref á milli
þeirra. svo Joe sá greinilega að-
farir hans, þegar hann greip
báðum höndum að hálsi og
reyndi að hneppa frá sér skyrt-
unni, svo hann gæti náð andan-
um.
Joe gekk skrefi nær og mað-
urinn sneri sér að honum.
Sfutt andart.nk starði hann
b'^naraueum á .Toe Helmer, án
bess að koma upp orði eða stunu.
Joe sá að hann gat ekki orðið
honum að neinu liði þó hann
fecinn vildi; hann gekk að vísu
skrefi nær honum enn, en í
sömu svifum hneig náunginn
niður á gangstéttina; lá þar eins
og ókennilegt hrúgald og hreyfði
hvorki legg né lið.
Joe starði á hann, skelfingu
lostinn. Það leyndi sér ekki að
maðurinn var hættulega veikur,
kannski var hann dauður. Joe
vildi ekki láta blanda sér í þann
sviplega atburð síðar meir, hann
átti við nóga örðugleika að stríða
samt. Hann gekk hægum skref-
um að hrúgaldinu, skimaði í
kringum sig og athugaði myrkar
hliðar húsanna, sem að götunni
sneru, ef hann sæi einhvern, sem
hann gæti kallað til aðstoðar.
En hvergi sást nokkur sála.
Hann laut niður að hrúgald-
inu. — Hvernig líður yður, herra
minn? Er ekki allt í lagi. . . .
Hann skammaðist sín fyrir
hve kjánalega hann spurði. Það
var bersýnilegt, að það var ekki
allt í lagi. Ef svo hefði verið,
mundi náunginn ekki hafa leg-
ið þarna, þegjandi og hreyfing-
arlaus eins og steindautt hrúg-
ald. Joe laut enn að honum, lyfti
máttvana hendi hans, þreifaði
eftir slagæðinni á úlnliðnum.
Hann var að vísu hikandi og
skelfdur, en hann gat ekki fund-
ið að slagæðin bærðist. Hann bar
lófann að vitum mannsins, en
gat ekki heldur fundið að hann
drægi andann.
Joe rétti úr sér, strauk hönd-
unum við buxnaskálmarnar,
svipaðist enn um, én sá ekki
nokkurn mann á ferli. Þá datt
honum í hug að réttast væri að
athuga hvort náunginn bæri
ekki á sér einhver persónuskil-
ríki.
Hann þreifaði eftir brjóstvas-
anum innan á jakka lians, dró
upp troðfullt seðlaveski, sem
opnaðist sjálfkrafa, svo að
minnsta kosti tuttugu saman-
lagðir peningaseðlar komu í Ijós.
Ekki gat Joe að því gert þótt
hann virti þá fyrir sér. Kannski
voru þeir þrjátíu — fimm, tíu
og tuttugu dollaraseðlar og
nokkrir fimmtíu dollara. Álit-
leg fjárfúlga samanlagt. Því
varð ekki neitað.
Hann starði svo ákaft á seðl-
ana, að hann gleymdi því ger-
samlega, sem hann hafði ætlað
að gera. Hugsun hans snerist öll
um það eitt, að nú yrði hann að
taka ákvörðun — á stundinni.
Joe Helmer virti hrúgaldið
enn fvrir sér. Fötin voru hin
vönduðustu, allt að því skart-
klæði. Lítið yfirvararskegg.
Lokaðir hvarmar. Svipurinn
þrunginn annarlegum friði. Það
var augljóst mál, að náunginn
hafði ekki þörf fyrir peninga
héðan af.
Hikandi og titrandi höndum
stakk Joe Helmer seðlaveskinu
ofan í sinn eigin rassvasa. Svo
gekk hann nokkur skref aftur á
bak frá hrúgaldinu. Því næst tók
hnnn á rás. Þegar hann hafði
con^ið driúean spöl hröðum
skrefum, fór hann að hlaupa við
fót. Hann linnti ekki sprettinum
fyrr en hann kom í fátæklega
og lágkúrulega hverfið, þar sem
hann bjó, og þar sem írena beið
hans og hafði búið sig undir það
að endurtaka allar sínar fyrri
ásakanir einu sinni enn í auk-
inni og endurbættri útgáfu.
Hann gekk hægum skrefum
upp stigann, opnaði dyrnar og
gekk inn. írena stóð við eldhús-
borðið og þvoði sokka. Hann
brosti um leið og hann steig inn
yfir þröskuldinn.
— Nú, sagði hún stutt í spuna
og leit til hans um öxl. Ekkert
að frétta frekar en vant er?
Hann gekk að kæliskápnum
og ætlaði að ná sér í bjórflösku,
en mundi það um leið, að lokað
hafði verið fyrir rafmagnið.
Hann hleypti brúnum, sótti sér
flösku fram í búrið og settist
með hana í höndunum við eld-
húsborðið.
Svo tók hann hettuna af
flöskustútnum og mælti. — Það
er sama deyfðin í borginni. Það
er kreppan, sem lamar allt og
alla. En ég geri nú ráð fyrir því,
að ég fái eitthvað að gera í næstu
viku.
Hún gekk til hans. Hún var
enn dásamlega falleg, þrátt fyrir
öll vonbrigðin, sem hún hafði
mátt þola. Það var hún.
Hvaða kvikmynd sástu?
— Byrjaðu nú ekki einu sinni
enn, írena. íSg hef verið á þön-
um um borgina allan liðlangan
dacinn í leit að atvinnu eins og
endranær.
Ég tröí því nú mátulega
vel.
—- Já. en þetta ér satt. Ég hef
leitað fyrir mér og reynt. Og
eimnlega varð sú leit ekki að
öllu leyti til einskis. Ég rakst á
gamlan kunningja úr hernum.
Oo hvað heldurðu — jú, hann
mundi allt í einu eftir því, að
hann skuldaði mér nokkra pen-
ingaupphæð. Ég hafði hiálpað
honum smávegis einu sinni, þeg-
ar hann var í klípu og hnnn
hafði ekki gleymt því. Jú, það
eru til heiðarlegir náungar enn í
dag, þótt þeir mættu gjarna vera
fleiri.
Hún leit á hann með tor-
tryggni í svip.
—• Ertu að gabba mig, eða hvað?
—• Að þér skuli koma slíkt til
hugar! Nei, ég heid nú síður. Ég
get nú sýnt þér það, svart á
hvítu. Viltu fá að sjá peningana?
— Já, svaraði hún. Ég er
raunar ekki viss um, að ég þekki
lengur að það séu peningaseðlar;
en ég kemst að raun um það
þegar ég sé þá ...
Hann hló. Dró seðlaknippið
upp úr rassvasanum, taldi úr því
á borðið eins og gæfi spil.
Og hann hafði gaman af því
að sjá hve sjáöldur hennar eins
og þöndust út.
— Harningjan sanna . .. Hvað
er þetta há upphæð, Joe?
— Reyndu að telja.
Hún taldi seðlana í skyndi.
Augu hennar ljómuðu.
— Nákvæmlega sú upphæð,
sem ég lánaði honum forðum,
svaraði Joe og lét sér hvergi
bregða.
— Þrjú hundruð sjötíu og
' fimm dollarar ...
— En, þetta er dásamlegt, Joe!
Nú getum við greitt húsaleiguna.
Það verða fimmtíu dollarar.
Kaupmanninum skuldum við
hundrað dollara. Og svo getum
við greitt bæði rafmagnið og
símann.
— Taktu þessu nú rólega,
mælti Joe og hló við. Nokkra
dollara verðum við að geyma,
svo við getum fengið okkur ær-
lega steik á sunnudaginn. Mér
finnst að við eigum það skilið.
— Joe, Joe, sagði frena og
fleygði sér í faðm honum, öld-
ugnis eins og þegar þau voru ný-
gift.
Þegar hann var orðinn einn
inni í svefnherberginu. dró hann
veskið upp úr rassvasanum og
athugaði það nánar. f því voru
tvö hólf úr gagnsæu plasti. f
öðru þeirra lá nafnspjald: Mar-
vin Horine, 8 East, 70. stræti.
En Joe starði drykklanga
stund i hitt plasthólfið, án þess
Framhald á bls. 37.
28. tbi. VIKAN 17