Vikan - 09.07.1970, Blaðsíða 36

Stefnumót viS
ókunnugan mann
Framhald af bls. 35.
að hann við, því að hann hallaði
sér fram á borðið og sagði með
ísmeygilegri rödd:
— Ég veit hvað þú hugsar, Anita,
en ég er nú einu sinni svona gerð-
ur. Ég gat ekki komið öðruvísi
fram. Mér var ómögulegt að setjast
að á sama stað og gera sömu hlut-
ina allt mitt líf, dag eftir dag. Ég
er einfaldlega ekki þannig,
Hann hló, svolítið ögrandi og
glettnislega, eins og maður við
konu, svo hélt hann áfram:
— Þú skilur mig, ég veit það.
Þú ert þannig líka. Þú gætir aldrei
sætt þið við að vera venjuleg hús-
móðir. Þú hefir skemmtilegt starf
og hefir þörf fyrir að hitta fólk,
sjá ný andlit. Svo ég veit að þú
skilur hvað ég á við. Lífið getur
orðið fremur leiðinlegt, ef maður
reynir ekki að fá það mesta út úr
því.
— Hversvegna hefirðu aldrei
reynt að hitta mig fyrr en nú? spurði
ég lágt.
— Ég skil vel að þú sért hissa
á því, svaraði hann og leit upp,
eins og til að leita að hentugu
svari. Og það fann hann fljótlega.
— Ég hef ekkert fram að færa mér
til afsökunar. En ég hefi hugsað
mikið til þín, já á hverjum degi í
öll þessi ár. Þessi hugmynd hans,
sem greinilega var ný, kom ein-
kennilegri glóð í kinnar hans. Hann
tálaði af miklum sannfæringar-
krafti.
— Nei, það hefði ekki verið rétt
gagnvart þér. Það er ekki hægt
að leika sér með tilfinningar barna
á þann hátt. Hugsaðu þér hvernig
þetta hefði verið ef ég hefði haldið
fast í ykkur, og verið á eillfu flakki,
komið aðeins við og við heim. Mað-
ur verður að reyna að vera heiðar-
legur. Ég var slæmur faðir og slæm-
ur eiginmaður, og ég gat ekki verið
öðru vísi. Svo ég hélt mig í fjar-
lægð, þannig var það bezt.
— En núna- sagði ég.
— Þú ert gift, svaraði hann. —
Þú lifir þínu eign lífi. Mamma þín
hefir það líka gott. Gömul sár gró-
in. Ég geri engum mein hér eftir.
Svo horfði hann fast á mig. Ég
tók eftir hve vel hann valdi orð
sín og ísmeygileg rödd hans var.
Sumt fólk þroskast seint, sagði
hann hægt. — Líklega hefði líf okk-
ar verið öðru vísi hefði ég ekki verið
svo seinþroska. Ég hefi farið víða,
séð margt og nú ætti ég að geta
tekið lífinu með ró.
Hann var svo sannfærandi að ég
varð hrærð á móti vilja minum.
En svo brosti hann snögglega
og andlitið varð ótrúlega unglegt,
og hann tók litla öskju upp úr vasa
sínum.
— Þetta er handa þér. Við getum
kallað það brúðargjöf, þótt hún
komi seint. En þessi gjöf er handa
36 VIKAN 28-tbl-
þér einni, ég vona að Sten hafi
ekkert á móti því. Hann þagnaði
andartak en sagði svo blíðlega:
Þegar allt kemur til alls, þá hefir
hann fengið allt.
A bláum flauelspúða lá falleg
gullhálsfesti með topashjarta.
— Leyfðu mér að setja hana á
þig, sagði hann ákafur og stóð
upp.
Þegar hann lagði festina um háis
minn vissi ég að þetta var ekki i
fyrsta sinn sem hann framkvæmdi
slika athöfn, hann hafði örugglega
skreytt margar konur á þennan
hátt. Haldið sömu ræðuna mörg-
um sinnum, auðvitað með ýmsum
breytingum. Það vildi bara þann-
ig til að ég var dóttir hans. Það var
allt og sumt.
Hann settist og var mjög hrærð-
ur að sjá. Svo lyfti hann glasinu.
— Ég er mjög hreykinn yfir því
að vera faðir þinn, Anita, sagði
hann.
Hjarta mitt barðist svo að topas-
hjartað titraði á hálsi mér. Ég tal-
aið mjög lágt, því að ég vildi ekki
koma vandræðum af stað, eftir
þetta.
— Það hefir hver maður hér í
salnum, í borginni, já jafnvel i öll-
um heiminum jafnmikinn rétt til að
kalla sig föður minn.
Hann starði á mig, eins og hann
tryði ekki sínum eigin eyrum.
— Fyrirgefðu, sagði ég. — Ég
ætla ekki að særa þig, en þó veit
Guð að þú hefir farið illa með okk-
ur mömmu. En nú skulum við ekki
vera með hræsni lengur.
Ég minntizt allra jólanna sem við
höfðum haldið einar, mundi tóm-
leikann, sem hefði horfið ef við
hefðum fengið kveðju frá honum,
gjöf eða jafnvel aðeins póstkort,
sem benti til þess að hann hugsaði
til okkar.
— Þú hefir aldrei verið mér fað-
ir, og nú er það of seint. Ef þú
vilt að við hittumst aftur, þá verð-
ur það að vera eingöngu sem kunn-
ingjar, ekkert annað.
Hann sat grafkyrr og lék sér að
teskeiðinni. Nú var brosið líka
horfið.
— Ég hefi aldrei fundið svona til
með mömmu, eins og ég geri nú i
kvöld. Ég vildi óska að hún hefði
gift sig aftur. En hún gerði það ekki.
Líklega vegna þess að hún varð að
leggja á sig svo mikla vinnu til að
sjá mér farborða, hún hafði aldrei
tíma til að hugsa um sjálfa sig. Ég
var hennar eitt og allt og það er
ég ennþá. Það er nú reyndar ekki
mikið, því að við Sten vinnum a11-
an daginn, svo ég hefi ekki mikinn
tíma aflögu. En ég vona innilega
að það hafi verið ástæðan, að hún
hafi ekki verið ein öll þessi ár þín
vegna. Það væri hræðilegt órétt-
læti.
Ég þóttist vera að púðra á mér
nefið, svo að enginn sæi að ég var
að gráta. Svo greip ég ósjálfrátt í
hálsfestina.
En hann greip um hönd mína og
sagði:
— Nei, eigðu þessa festi, vina
mín. Ég valdi hana eingöngu handa
þér.
Og þar sem mér var Ijóst að þetta
sagði hann satt, lét ég hana vera.
— Hún virðist vera það eina sem
ég get gefið þér, bætti hann við,
og mér fannst það vera eina ein-
lægnin sem ég hafði orðið vör við.
Sten beið eftir mér.
— Hvernig líður pabbastúlkunni?
spurði hann.
— Ég á engan föður! sagði ég
hratt og fór allt í einu að gráta
sárt.
Hann vafði mig örmum.
— Er draumsýnin horfin?
Ég kinkaði kolli og tárin streymdu
niður kinnar mínar.
Hann snerti við festinni.
— Fékkstu þetta sem vott um
hlýjar tilfinningar?
— Já, þær voru ekki meira virði.
— Fínt, sagði Sten, — þá hefir
það ekki verið til einskis að þú
fórst, úr því hann hefir sannfært
þig um það.
Ég hló og grét í einu.
— Sten, snökkti ég. Ég giftist
þér ekki til að fá staðgengil hans,
heldurðu það?
— Vitleysa, sagði hann og rödd-
in var svo örugg og faðmlag hans
traust, svo mér fannst allt vera eins
og það átti að vera.
Og einmitt þá hringdi andstyggð-
ar síminn.
— Halló, sagði Sten. — Jæja, já,
gott kvöld. Jú, hún er komin heim.
Hún er í baði. Hún heldur sig meira
og minna í baðherberginu. Nei,
nei, hún er alveg róleg. Mér hefir
skilizt að þið hafið átt notalegt
kvöld saman. Og hálsfestin var
falleg! Já. — Svo þér eruð á för-
um, — til Japan? Það hlýtur að
vera skemmtileat. Næst þegar þér
komið hingað, þá verðið þér að
borða hjá okkur. Já, verið þér sæl-
ir! Það var leiðinlegt að hitta yður
ekki.
— Ég verð að hringja til mömmu,
ég er svo hrædd um að hún elski
hann ennþá, sagði ég, þegar Sten
laqði símann frá sér.
— Um þetta leyti sólarhrings?
Nei, þú lætur það rétt vera. Hún
er örugglega steinsofandi Og svo
er þetta hennar einkamál er það
ekki?
Síminn var ósköo friðsamlegur
og hættulaus, þarna sem hann stóð
á borðinu. Ég horfði hugsandi á
hann.
— Hugsaðu þér, ef hann hringir
nú aftur á morgun, sagði ég.
— Og hvað þá? sagði Sten. —
Þú þarft ekki að vera hrædd við
hann lengur. Látum hann bara
hringja ef hann vill. Hann er að-
eins maður á ferð, einmana ókunn-
ur maður, sem getur aldrei fest ræt-
ur. Það er ekki hægt annað en vor-
kenna honum, hann hefir ekki feng-
ið mikið út úr lífinu, veslingurinn.
þekktustu kexbakarar
Bretlands síðan
1830
senda reglulega
til íslands 25 tegundir
af kexi.
M & D kexið er
óviðjafnanlegt að gæðum
og verði.
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
V. SIGURÐSSON & SNÆBJÖRNSSON HF.
Símar 13425 og 16425.