Vikan - 09.07.1970, Page 38

Eirroís
«fct KAVANAGH t
fíRANK fíJETCHe*
i
Ég veit aö Trippi myndi fá j
alheimsvifturkenningu ef hann/
N— legði sig fram —
Spurði bara af forvitni, rétt si-
svona.
Hann hélt á brott. Reyndi að
ganga keikur, stíga fast til jarð-
ar og láta sem ekkert væri. Hann
leit ekki um öxl fyrr en hann
kom fyrir hornið, en þá var lög-
reglubíllinn allur á bak og burt.
Hann vissi að hann gat ekki
neitt við þessu gert. Það var
hryllilegt til þess að hugsa, en
heimurinn var nú einu sinni
svona. Það var hryllilegt til þess
að hugsa, en heimurinn var nú
einu sinni svona. Það var ekki
heldur að vita nema lögreglu-
læknirinn væri svo fær í starfi
sínu, að hann bæri kennsl á
sjúkdóminn og sæi að einungis
mundi um skindauða að ræða.
Kannski var hann þegar risinn
upp af líkbörunum, fleygur og
fær, þessi blessaður Marvin Hor-
ine, sem átti heima að 8. East 70.
stræti. Já, kannski sat hann þeg-
ar inni í stofu heima hjá sér,
reykti og rabbaði við fjölskyldu
sína eins og ekkert hefði við
borið.
Enn stöðvaði Joe leigubíl.
Hann varð að fá sér einn gráan
í leiðinni sér til hressingar, svo
alls kostaði þetta ferðalag hann
hálfan annan dollara. Þá þrjá og
hálfan dollara, sem eftir var, lét
hann aftur í krukkuna á eldhús-
hillunni að írenu ásjáandi. Hún
spurði hann ekki neins. Svo fór
hann að hátta.
Hann hrökk upp, rennvotur af
svita. svo að jafnvel sængurföt-
38 VTKAN 28- tbl-
in voru blaut. — Joe, Joe ...
Hvað gengur eiginlega að þér
maður? spurði írena, sem lá við
hlið honum.
— Hvað er að? spurði Joe.
Hvað er klukkan?
— Ég veit það ekki, svaraði
hún og seildist eftir vekjara-
kjukkunni, sem stóð á náttborð-
inu. Hálfátta. Það er réttast að
við förum á fætur, fyrst við er-
um bæði vöknuð á annað borð.
Hann tuldraði eitthvað og bældi
sig niður í svæfilinn. — Nei, ég
er þreyttur og ekki nándarnærri
útsofinn. Það var komið langt
fram á nótt, þegar mér loksins
tókst að festa blund.
— Ætlarðu ekki að leita þér at-
vinnu í dag?
—• Jú, jú — auðvitað leita ég
mér atvinnu í dag. Vertu öldung-
is róleg.
— Þá er hyggilegast fyrir þig
að hypja þig framúr, svo þú
verðir snemma á ferðinni. Dag-
urinn er liðinn áður en maður
veit af.
Hann varp þungt öndinni.
— Þú veizt það, Joe, að þessir
peningar endast ekki lengi.
Hann glaðvaknaði um leið og
hún minntist á peningana. Sett-
ist upp við dogg, teygði sig eftir
sígarettu. Hann reykti þangað til
stubburinn var orðinn svo stutt-
ur, að við lá að hann brenndi
sig á honum, og braut heilann
um það, sem gerzt hafði kvöldið
áður. Svo brá hann sér fram úr
og klæddi sig í skyndi.
Hann hitaði sér kaffi; stóð
nokkra stund og starði eins og
dáleiddur á brúnan kaffivökv-
ann, sem seig niður í könnuna.
Síðan settist hann við eldhús-
borðið, starði á vegginn — ég er
morðingi, hugsaði hann.
Honum kom ekki til hugar að
kalla sjálfan sig þjóf. Allir voru
þjófar að meira eða minna leyti,
að hans áliti að minnsta kosti.
En morð, jafnvel þótt fyrir
misgáning væri, það var allt
annað. Þegar honum varð hugsað
til þess fékk hann sting í mag-
ann og svitinn rann af honum i
stríðum straumum. Hann heyrði
einhverja rödd einhvers staðar
hið innra með sér, sem vitnaði í
ritninguna og varð tíðrætt um
eld og brennistein. Hann varð
gripinn ótta og skelfingu rétt
eins og krakki.
Hann hafði látið manninn
deyja afskiptalaust, og hvers
vegna? Til þess að auðgast sjálf-
ur um þrjú hundruð sjötíu og
fimm dollara! Og hann, sem í
æsku hafði aldrei látið sig
dreyma um lægri peningaupp-
hæðir en þúsund dollara; þúsund
dollara fjárfestingu, þúsund doll-
ara gróða, svo heldur hafði hann
nú gerzt smásmugulegur. Víst
var um það. að peningarnir höfðu
komið í góðar þarfir. Þeir höfðu
að minnsta kosti róað frenu í
bili. En hvað fengu þau svo í
aðra hönd? Þau gátu dvalizt enn
einn mánuð í þessari íbúð. Og
enn mundi hann vakna baðaður
svita af martröð sinni á hverri
nóttu.
Hann hlustaði. írena var víst
sofnuð aftur, að minnsta kosti
bærði hún ekki á sér. Hann
heyrði að hún dró andann létt
og reglubundið.
Hann laumaðist niður stigann.
Þegar hann hafði gengið nokk-
urn spöl, brá hann sér inn í
kaffistofu og gekk rakleitt inn í
símaklefann. Hringdi í númerið
á lögreglustöðinni.
Honum var svarað af myndug-
leik, en lét það ekki slá sig út af
laginu. Það er viðvíkjandi ná-
unganum, sem þið fundið liggj-
andi dauðan á gangstéttinni í
kvöld er leið, sagði hann.
— Bíðið eitt andartak, svar-
aði sá mynduglegi. Hvað er nafn-
ið?
— Það kemur málinu ekki
við. Þessi náungi var í rauninni
ekki dauður, skiljið þér. Hann
virtist einungis vera það. Hann
er haldinn slikum sjúkdómi...
- Eruð þér að gera gys að
okkur?
Joe klóraði sér í hnakkann.
Nei, mér er bláköld alvara. Hann
átti vanda til að fá flogaveiki-
köst. skiljið þér. Annað var það
ekki. Þér skuluð því ekki jarð-
setja hann. skiliið þér. Þér meg-
ið ekki kviksetja hann . . .
Það var þögn í símanum nokk-
ur andartök. Svo tók sá mynd-
uslegi aftur til máls og að þessu
sinni var hann grunsamlega
mjúkur á manninn. — Hvers