Vikan - 09.07.1970, Qupperneq 40

Verkir, þreyta í baki ?
DOSI beltin hafa eytt
þrautum margra.
ReyniS þau.
EMEDIA H.F
LAUFÁSVEGI 12 - Sími 16510
lestinni, en hann fór af í Hiittel-
dorf.
— í Hiitteldorf? spurði hún
undrandi.
— Já, þar biðu nokkrir herra-
menn eftir honum þar. Þessvegna
seinkaði lestinni. Erkihertoginn
ræddi lengi við herrana, og lest-
in gat ekki haldið áfram fyrr en
hann hafði farið úr henni...
— Takk...
Milly vissi hvað þetta táknaði,
hann hafði verið tekinn fastur.
Þá var það dunið yfir ...
Eins og í leiðslu gekk Milly
burt af stöðinni og ók heim.
Hún tók ekki eftir svarta, lok-
aða vagninum, sem stóð fyrir ut-
an húsið. Hún borgaði ökumann-
inum og gekk inn.
Það bíður herra í dagstofunni,
sagði Babette.
Þegar Milly opnaði dyrnar,
þekkti hún strax manninn sem
beið, það var Landauer, maður-
inn sem einu sinni hafði ætlað að
láta hana skrifa undir yfirlýs-
ingu um að segja skilið við Gi-
anni.
Hún vissi strax erindi manns-
ins. Og hún vissi líka hveriu hún
myndi svara. Þetta sinn yrði hún
að skrifa undir ...
Jó.hann Salvator fékk ekki
leyfi til að yfirgefa höll sína í
Beatrixgasse. Hann var í stofu-
fangelsi. Hann hafði neitað að
sveria við drengskap sinn loforð
um að yfirgefa ekki höllina, þess-
vegna var strangur vörður hafð-
ur um hann, undir eftirliti höf-
uðsmanns.
— En ef ég fer samt, verður
þá skotið á mig, höfuðsmaður?
— Ég hef mínar fyrirskipanir.
yðar keisaralega tign, svaraði
höfuðsmaðurinn. án hess að
nokkur svipbrigði sæust á andliti
hans.
— Hver gaf þær fyrirskipanir?
Albrecht erkihertoei? Jóhann
Salyvator hló hæðnislega. — Þér
hafið möguleika til að fá orðu
Mariu Theresiu, ef þé skjótið mig
í tætlur.
Svipur höfuðsmannsins var
sem steinrunninn og hann svar-
aði engu.
Með löngum skrefum gekk Jó-
hann Salvator upp stigann og inn
í vinnuherbergi sitt. Hann hafði
teflt djarft og tapað ...
Hann hafði skrifað nokkrar
línur til Millyar og sent þjón
með bréfið, en ekki fengið neitt
svar. Þessi handbendi keisarans
höfðu auðvitað tekið bréfið.
Hann stóð við gluggann. Það
var aðeins skemmtigarðurinn
milli hallarinnar og íbúðar
Millyar. Það var aðeins fimm
mínútna gangur, en nú fannst
honum það vera óyfirstíganlegt
fjall.
Milly.. . Hann hugsaði til
hennar með angurværð og sekt-
artilfinningu... vegna allra von-
anna sem hann hafði vakið með
henni, en sem urðu svo sorglega
að engu.
Hann sá fyrir sér vonbrigðin í
bláum augunum, — vonbrigðin
hans vegna, það vissi hann. Hún
hugsaði aldrei um sjálfa sig. Hún
elskaði hann innilega, og hún leið
meira hans vegna.
Honum var nokkurn veginn
sama hvað um hann yrði úr
þessu. Það gæti ekki verið verra.
Hann gat ekki einu sinni átt von
á þvi að verða vísað úr landi.
Hann hafði ekkert lífsstarf. Það
eina sem hann átti von á, var
skammarræða frá keisaranum.
Hélt hann ...
Um kvöldið voru vaktaskipti.
Annar höfuðsmaður var settur
til að gæta hans. Eftir venjunum
átti hann að tilkynna komu sína
í vinnuherbergi hans. Þetta var
maður með veðurbitið andlit og
trygg augu. Það var von Laaba,
fyrrverandi aðstoðarforingi hans;
maðurinn sem hafði lánað honum
og Milly ibúðina sína til stefnu-
móta.
— Laaba, hrópaði erkihertog-
inn. inniiega glaður. — Þetta
getur ekki verið áhittingur!
Höfuðsmaðurinn brosti. — Nei,
yðar keisaralega tign, það er ekki
áhittingur.
Von Laaba hafði siálfur séð
svo um að hann væri settur í
þetta starf, vegna þess að hann
grunaði að erkihertoginn væri
aleerlega einangraður og gæ+i
haft þörf fyrir aðst.oð hans.
— Þér eruð stórkostleeur.
Laaba. Þér gætuð hiálpað mér.
En fyrst vil ég spyna, — hvernig
standa málin?
Von Laaba þekkti prkiherto"-
ann vei og var vantir að tala nn-
inská+t. við hann. Málið leit ekki
vel út .
— Eða til að segía satt og rétt
frá. þá standa mál vðar miög illa.
Eftir að New York Herald birti
frpttina um búlgarska málið bef-
ir sú frótt verið á forsíðum um
allan bpim. Vfirleitt eru frétt-
irnpr ó^ingigrniegar í earð Aust-
urríkis. Sendimenn frá utanrík-
isþiónustu Rússa og Serba hafa
lagt fram skýrslur sínar til utan-
ríkisráðuneytisins.
Jóhann Salvator hrukkaði enn-
ið. — Þetta er mjög óheppilegt,
Laaba. Stjórn okkar hefir aldrei
verið svo saklaus af nokkru máli.
Engum dettur í hug að ég hafi
ekki haft samband við stjórnina
um þessi mál. Hvaðan hefir Her-
ald þessar upplýsingar?
— Frá fréttaritara sínum á
Balkan, Ernö Buday ...
Von Laaba sagði honum allt
sem stóð í blaðinu... Þegar Jó-
hann Salvator kæmi til Sofia átti
að stofna til byltingar, sem leiddi
til þess að rússneskur prins yrði
settur í hásætið.
— Hvað! hrópaði erkihertog-
inn undrandi. — Er þetta satt?
— Herald segir það. Hvort það
er satt, veit enginn. Rússar hafa
eindregið neitað því.
— En Sofia?
— Þegir. Fram að þessu að
minnsta kosti. Erlend blöð eru
full af kjaftasögum, svívirðileg-
um sögum.
— Um mig?
Höfuðsmaðurinn kinkaði kolli.
— Það hefir verið sagt að þér
hafið í fyrra ætlað að steypa
keisaranum af stóii, með aðstoð
Rudolfs krónprins. Að þér hafið
Verið hinn illi andi krónprins-
ins, — og þar af leiðandi óbeint
orsök í sjálfsmorði hans.
Erkihertoginn gretti sig. — Ég
var ekki einu sinni í Vín, þegar
Rudolf blandaði sér í þessi mál.
Ég var í Galisíu.
— Ég veit það, yðar keisara-
lega tign. Ég er aðeins að segja
yður allar sögurnar, eins og þær
koma fyrir almenning. Rólegt yf-
irbragð höfuðsmannsins hafði
góð áhrif á Jóhann Salvator.
— Það verður auðvitað gripið
feginshendi við þessum slúður-
sögum í keisarahöllinni, til að
kasta rýrð á mig. En slíkt snertir
mig ekkilengur... Hann opnaði
skáp og tók fram vínflösku. —
Þótt þér séuð í þiónustu, Laaba,
þá verðið þér að drekka glas af
slivovitsj með mér.
Hann hellti í tvö glös.
— Á ég að segia yður eitt,
Laaba, ég gerði mikið axarskaft,
ég hefði aldrei átt að ganga í her-
inn, — að minnsta kosti ekki í
her, sem Albrecht erkihertogi
stiórnar. Sá maður hefir hatað
mig frá fyrstu kynnum. Ég hefði
heldur átt að ganga í sjóherinn.
ég hafði alltaf áhuga á því.
— Yðar keisaralega tign hefir
skipstjórnarréttindi líka.
— Já. að vísu. É? gekk í gegn-
um þann skóla, en tók það frekar
sem dægrastyttingu. En ég hefði
átt að velia það sem b'fsstarf. . .
Þá hefði líf mitt orðið öðruvísi.
Jóhann Salvator horfði á glas-
ið, sem hann hélt á. Svo ivft’
hann því. — Jæ+a, skál. gamli
vinur.
Höfuðsmaðurinn sló saman
hælunum. — Skál fvrir velgengni
yðar. yðar keisaralega tian!
Jóhann Salvator bað höfuðs-
manninn fyrir bréf til Millyar og
bað hann að færa sér svar næsta
dag.
Það svar kom aldrei.
Milly var komin til Zúrich.
Sama kvöldið sem hún skrifaði
undir yfirlýsingu sína um það að
reyna aldrei að ná sambandi við
erkihertogann, fór hún þangað í
fylgd með tveim herramönnum
frá hirðinni.
Henni hafði verið komið fyrir
á glæsilegu hóteli, „Baur au Lac“.
Hana skorti ekkert. Hún var
í glæsilegu umhverfi. Skartgripi
sína hafði hún meðferðis. Allt
hitt, húsgögn og peirsónulegar
eignir hennar yrði sent til hennar
sínar, hvert sem hún óskaði,
nema innan Austurríkis og Ung-
verjalands. Milly hafði líka
skuldbundið sig til að koma al-
drei til heimalandsins framar.
Hún átti aldrei að fá að sjá Gi-
anni.
Það var svo ótrúlegt að þetta
skyldi vera þannig, Gianni var
allt hennar líf.
Franz Josef keisari var í her-
könnun í Suður- Ungverjalandi,
og gat ekkert gert í málum Jó-
hann Salvator fyrr en hann kæmi
heim. Þangað til átti erkihertog-
inn að vera í stofufangelsi.
Von Laaba hafði tekizt, gegn-
um kunningja sína við hirðina,
að komast að því hvað gert hafði
verið við Milly. Hann var niður-
beygður, þegar hann kom með
þessar fréttir til erkihertogans
næsta kvöld.
— Því miður leikur ekki
nokkur vafi á þessu, yðar keis-
aralega tign, skjalið er fyrir
hendi. Ungfrú Stubel skrifaði
undir það og fór síðan strax til
Zurich. Hún býr á hótel „Baur au
Lac“.
— Ég held þetta ekki út,
Laaba, ég verð að komast til
hennar.
Höfuðsmaðurinn varð skelf-
ingu lostinn.
— En yðar keisaralega tign,
til Zúrieh!
— Segið ekki fleira Laaba. É?
skil. Ég má ekki koma yður í
vandræði. Þér vitið ekki neitt.
Ég bíð þar til þér eruð farinn af
vakt...
Framhald í næsta blaði.
— Hún er ekki frekar dóttir hans
en ég!
40 VIKAN 28- tbl-