Vikan - 16.07.1970, Síða 14

Hjónin Göta og Bror Nilsson ásamt miðlinum Astrid Nihscn.
SíSastliðiS sumar gerðust undarlegir atburðir
á bæ einum í Svíþjóð.
Það var barið að dyrum og bankað á veggi
að næturlagi. Tvisvar sinnum
komu steinar fljúgandi úr lausu lofti, og eitt sinn
þaut vasahnífur um loftið og festist í kassa.
Hjónin á bænum voru staðráðin í að flytja
þaðan, þangað til miðillinn
Astrid Gilmark kom í heimsókn og leysti
gátuna....
HJÓNIN BROR OG GÖTA Nils-
son, sem búa á bænum Markdal
í Háverö fyrir utan Hallstavik í
Svíþjóð, voru bæði sannfærð um,
að draugar væru ekki til. Þau
keyptu jörðina og hófu búskap
þar árið 1950. En á síðastliðnu
sumri gerðust þeir atburðir á
bænum, sem gerðu það að verk-
um, að þau tóku að efast um að
fyrri vissa þeirra væri rétt hvað
draugum viðkemur.
— Það var barið að dyrum og
bankað í veggi, segir Göta og
maður hennar kinkar kolli til
Og útidyrnar voru læstar og hús-
ið autt að öðru leyti. Mér þótti
þetta í meira lagi kynlegt.
Allt haustið hélt þessu áfram.
Og eftir nýárið tóku aðrir at-
burðir að gerast. Hinn 12. marz
stóð Göta í eldhúsinu og var að
hræra í skaftpotti.
samþykkis. En við hugguðum
okkur við, að það er alltítt að
einkennileg hljóð heyrist í göml-
um timburhúsum.
En nótt eina var Bror nóg
boðið og hann gat ekki staðizt
að fara framúr og huga að þess-
um hljóðum.
— Ég var farinn að vakna
aðra hverja nótt við að bankað
var á dyrnar hjá mér. Einnmorg-
uninn var til dæmis bankað
þrisvar í röð og það allharka-
lega. Ég reis á fætur og opnaði
dyrnar. Þar var eklcert að sjá.
— Ég hafði lagt gaffal frá mér
á borðið mitt í eldhúsinu. Þá sá
ég eitthvað sem líktist skugga og
heyrði smell. Ég hélt að fugl
hefði villzt inn um gluggann og
fór inn í herbergið við hliðina
til að gæta að því. En þar var
ekki nokkurn skapaðan hlut að
sjá. Þegar ég kom aftur fram
í eldhúsið, sá ég, að gaffallinn
var ekki lengur á borðinu, þar
sem ég hafði lagt hann, heldur
lá hann á gólfinu við dyrnar.
Ég botnaði hvorki upp né niður
í þessu, varð skelfingu lostin og
þaut út í hlöðu, þar sem Bror
var. Hann sagði, að mér hlyti
bara að hafa skjátlazt. Ég hlyti
sjálf að hafa misst gaffalinn á
gólfið. En það hafði ég svo sann-
arlega ekki gert.
Nokkrum dögum seinna kom
það í hlut Bror að verða undr-
andi.
— Ég var að vinna úti í hlöðu,
þegar ég heyrði smell og sá stein
falla niður á sementsgólfið. Hann
rúllaði ekki, heldur lá bara
þarna. Ég stóð aðeins einn met,-
er frá honum, gekk beint að hon-
um og tók hann upp. Þetta var
ljósgrænn steinn og hann var
skraufþurr. Slíkir steinar voru
ekki til þarna á bænum hjá okk-
ur og þessutan var allt þakið
snjó um þetta leyti. Ég gat ó-
mögulega skilið hvaðan steinninn
hafði komið, en þegar ég var
orðinn þreyttur á að undrast
þetta og velta steininum fyrir
mér, lagði ég hann frá mér og
ætlaði að taka hann aftur þegar ‘
ég hefði lokið vinnu minni. En
þá var hann horfinn og fannst
ekki, þótt ég leitaði alls staðar. .
í fyrstu þorði Bror ekki að
segja frá sögunni um steininn.
En þegar vasahnífur kom fljúg-
andi að því er virtist úr lausu
lofti og festist á kassa, þá gat
hann ekki lengur orða bundizt,
og þau hjónin ræddu um það í
alvöru sín á milli, hvaða öfl það
gætu verið, sem hér væru að
verki. Þá heyrðist stundum
skrölt, rétt eins og eitthvað hefði