Vikan - 29.07.1971, Blaðsíða 10

UGL A SAT
r
A
KVISTI
Framhaldsaga eftir Else Rydsjö
10. hluti
ANNA og KRISTJÁN skilja
vega þess að hann hefur verið
henni ótrúr með KRISTÍNU.
En Anna veit, að Kristján hef-
ur verið henni ótrúr oft áður
og samskipti hans við Kristínu
binda aðeins endann á allt, þótt
hún sakni sjálf meira vinkonu
sinnar, Kristínar, en Kristjáns.
f fyrstu. Svo fer það að verða
erfitt að Iifa mannlaus og
Önnu, sem alltaf hefur átt ein-
hvern að, finnst það erfiðara
en flestum öðrum.
Hún er ekkert yfir sig ást-
fangin af YNGVA EKANDER,
en hann er svo ólíkur Kristjáni
og hugsar svo vel um hana og
Ioksins biður hún hans.
Yngvi fer stoltur og ham-
ingjusamur með hana heim til
Steinbrúar, en þar á hann hús-
gagnaverksmiðju og glæsilegt
einbýlishús. Anna reynir að
láta sér líða þar vel, en Iífið
þreytir hana. Dag nokkurn
hittir hún Kristínu í IVTálmey,
en þær eru ekki jafngóðar vin-
konur og áður og Anna dregur
sig í hlé, þegar Kristín segir,
að Anna og Kristjánu hefðu
aldrei átt vel saman. Hún fer
aftur til Steinbrúar og þá hef-
ur Yngvi keypt handa henni
hvolp, sem hún geti skemmt
sér við á daginn, meðan hann
er að vinna. Anna fær kökk í
hálsin. Hann er svo góður, en
hún ... En hún ætlar að bæta
sig, betrumbæta sig...
Hvolpurinn brauzt um í faðmi
hans til að komast til Önnu.
Hún tók hann og faldi andjitið
í heitum silkimjúkum feldin-
um. Þetta hafði hann gert fyrir
hana, meðan hún var að
skemmta sér og fýlupokast í
Málmey! Tárin komu fram í
augun á henni. Hann var svo
góður. Alltaf gerði hann allt
fyrir hana ... Hún var það eig-
ingjarnasta svín, sem til var á
jarðríki! Hún ætlaði að breyta
sér! Já, hún skyldi gera það!
— Þakka þér fyrir ástin mín,
sagði hún og seinna hvíslaði
hún lágt og blíðlega. — Ég skal
bæta mig. Yngvi ég heiti þér
því...
— Þú getur ekki haldið á-
fram að kalla hana Silkimjúk,
mótmælti Yngvi hlæjandi. —
Þú hefur verið að revna að
skíra hana í hálfan mánuð og
ekki fundið neitt nafn á hana
ennþá. Hún er af góðu kyni
og þú getur sent hana á sýn-
ingu í haust, ef þú vilt — en
hvernig ætlarðu að senda þang
að hund, sem heitir Silkimjúk?
— Hlustaðu bara á hann!
Eins og okkur langi á sýningu,
sagði Anna og strauk yfir
mjúkan magann á Golden
Girl. Hvolpurinn hjúfraði sig
í faðmi hennar og rétti úr löpp-
unum. Hann ýlfraði lágt. —
Hún er eins og kisa litla, sem
malar, þegar henni er klórað
á maganum. Og ekki get ég
kallað hana Golden Girl. Það
er svo heimskulegt nafn.
— Ætli þeim hjá dýrasalan-
um hafi fundist auðvelt að
skíra hana? Þau áttu öll að
heita nafni, sem byrjaði á G.
Og svo er hún gyllt.
— Við sjáum nú til, sagði
Anna glaðlega. — Ætli mér
detti ekki eitthvað í hug, þeg-
ar hún stækkar.
— Hefurðu sýnt nokkrum
hana?
— Já, mörgum! Anna skellti
upp úr. — Meira segja þrifna
María sagði ekki orð, þegar
hann velti sér um í rabarbara-
beðinu hennar. Svo þá veiztu,
hvernig fólki lízt á hann!
Hann strauk yfir kollinn á
hvolpinum og hún þagði. Það
var satt, að henni hafði ekki
komið neitt nafn til hugar.
Samt höfðu margir komið til
að sjá hvolpinn, tala við hann
og gæla og brosað til hennar
— og það fólk, sem henni hafði
aldrei komið til hugar að
myndi heimsækja hana! Það
var hlægilegt, en þó rétt, að
hvolpurinn hafði hjálpað henni
að nálgast fólkið þarna. Hvolp-
urinn hafði gert henni auðveld-
ara fyrir með að tala við fólk.
Hafði Yngvi haft það í huga
alltaf? Það fengi hún aldrei að
vita.
— Ég hitti konuna hans
Granlands á pósthúsinu, sagði
Yngvi seinna. — Hún hafði
reynt að hringja, en þú varst
ekki heima. Hana langaði til
að vita hvort þú vildir vera
með í Rauða krossinum. Mér
finnst Eva Granland indæl
kona.
—-Eva Granland? sagði Anna
hugsandi. — Hvernig lítur hún
út?
— Hún er lítil, dökkhærð og
ákveðin. Með brún augu og
munnstór. Hún er alltaf glað-
vær og kát.
—- Þá veit ég, hver hún er.
Hún á bostonterríer.
Yngvi skellti upp úr.
— Þú þekkir þó hundana,
sagði hann. — Bostonterríer
eins og þeir, sem eru á skó-
kremsöskjum? Já, þá vitum við
um hverja við erum að tala.
Hún var með hann með sér.
Hann heitir Lakkrís. Krakkarn-
ir skírðu hann víst.
Ég ætti víst að tala við þessa
Evu Granlund, hugsaði Anna.
Hún er kannski ágæt, þegar allt
kemur til alls. Yngvi yrði hrif-
inn. Og ég drepst ekki, þótt ég
sé í fáeinum félögum. Svo er
líka mælt með þeim í bréfa-
dálkum tímaritanna. Þekkið
þið einhverja, sem er óham-
ingjusöm, einmana og niður-
brotin? Farið í félag, hafið á-
hugamál, lærið nýtt tungumál!
Ja, kannski ætti ég að reyna
það. Svo verð ég líka að tala
við fólk.
— Gætirðu annars hjálpað
mér á skrifstofunni í næstu
viku? spurði Yngvi seinna. —
Faðir Görans lézt skyndilega
og hann verður að fara heim
og sjá um útförina fyrir móð-
ur sína. Ég sagðist hafa góðan
staðgengil í hans stað og hann
varð næstum skíthræddur.
— Þú máttir ekki stríða hon-
um svona, sagði Anna reiði-
lega.
— Göran lætur engan hræða
sig.
— Ekki heldur núna?
— Hvað er að þér, elsku
Anna mín?
Hún beit sér á vör og blygð-
aðist sín. Það var rétt, sem
hann sagði. Göran skildi þetta
allt. Það var hún, sem var
heimsk og alltof viðkvæm og
hagaði sér ekki eins og henni
bar.
— Æ, ekkert, sagði hún. —
Mér fannst bara, að þú ættir
ekki að stríða honum rétt eftir
lát föður hans. Ekkert annað.
—• Þetta kom ekki svo ó-
vænt, sagði Yngvi blíðlega. —
En það er svo ólíkt þér að
rjúka svona upp. Er eitthvað
að? Þú hefur þó ekki. . . .?
Hann þagnaði og Anna beit
sér á vör.
— Ef þig langar til að vita,
hvort ég hafi ekki haft á klæð-
um þennan mánuð og eigi því
von á barni, þá skaltu spyrja
hreint út! sagði hún hvasst. —
En svo er ekki. Því miður!
— Nú, jæja þá, sagði Yngvi
rólega. — Mér hefur skilist, að
það sé ekki alltaf auðvelt að
vera rólegur, þegar þannig
stendur á heldur. Ef þú vildir
nú aðeins segja mér, hvað að
er, svo að ég gæti hegðað mér
samkvæmt því.
Maður ætti nú ekki að þurfa
að segja eiginmanni sínumann-
að eins og þetta! hugsaði Anna
öskureið. Þetta hefði hann átt
að vita, ef hann væri eins og
venjulegur maður. Ef hann
svæfi nú ekki bara við hliðina
á henni!
Hún fann til örvæntingar yf-
ir því, hvernig reiði hennar óx
í sífellu. Þetta var ekki hægt.
Hún varð að hafa hemil á sér
og þegja. Hún mátti ekki fram-
ar koma og láta svona, hún
varð að haga sér eins og loftið
umhverfis hana væri ekki hlað
ið öllu því, sem hún vildi eng-
um segja.
Yngvi rétti úr sér og geysp-
aði.
Klukkan er rúmlega níu,
sagði Anna kuldalega. — Það
er góð mynd i sjónvarpinu í
10 VIKAN 30. TBL.