Vikan - 29.07.1971, Blaðsíða 33

N» liðai* mér vel...
dralon
svefnpokinn er fisléttur og hlýr. Pokanum fylgir
koddi, sem festur er við hann með rennilás.
Pokanum má með einu handtaki breyta í sæng. Auk þess er auðvelt að reima tvo poka saman
(með rennilás) og gera að einum tveggja manna.
Farið ekki í útilegu án dralon-svefnpoka frá Qefjuri
J
Loftið var svo óvenjulega
ferskt og hreint og hér var allt
svo hljóðlátt í samanburði við
hávaðann í hinni nýbyggðu
Boulogne.
—- Hérna er það, sagði kon-
an.
Þau stönzuðu við hliðið. Það
var allt hlaðið úr smásteinum.
Madame Villefrance sá þau
úr glugganum, þar sem þau
komu gangandi hægum skref-
um, tvær gamlar, gráhærðar
og þreyttar manneskjur og hún
vissi strax hvert erindi þeirra
var. Allt tók að hringsnúast í
höfði hennar. Hún var ein
heima og varð sjálf að fara til
dyra, þegar bjallan hringdi.
Hún vissi ekki hvernig hún
komst fram í forstofuna. Henni
var efst í huga að flýja þessa
hættu og forða sér út um bak-
dyrnar.
Síðar sátu þau í stofunni í
silkiklæddum hægindastólum
og horfðu hvert á annað óstyrk
og óttaslegin.
— Hún er svo hamingjusöm
hérna, hvíslaði madame Ville-
france.
Gömlu hjónin litu bæði á
húsgögnin og mjúk og þykk
teppin á gólfunum.
— Já, sagði konan og leit
um leið á madame Villefrance.
Það var hyldýpi hryggðar í
augum hennar. — Guð blessi
yður. Við munum vera yður
þakklát meðan við lifum. Við
héldum jú, að hún væri látin.
— Já, greip maður hennar
fram í... . látin. En þó vonuð-
um við stöðugt. Hann leit upp
frá tötralegum stígvélunum
sínum og varð starsýnt á hend-
ur madame Villefranee. Þær
voru hvítar og fíngerðar og
steinsettur hringur glitraði í
sólskininu, sem barst inn um
gluggann. Þannig voru hendur
Denise nú.
— Við erum svo þakklát,
sagði hann.
Hann sagði þetta sem gjöf,
sem hann rétti madame Ville-
france. Hann átti ekkert ann-
að að gefa en hjarta hans var
stórt og fullt af þakklæti.
Madame Villefrance sundlaði
í andartak, en síðan herti hún
sig upp og reis á fætur.
— Þið verðið að sjá her-
bergið hennar.
Hún gekk á undan og fast á
eftir henni fylgdu þessir tveir
skuggar, hljóðlaust yfir þykk
teppin. Á leiðinni stanzaði hún
og opnaði glugga. Sólskinið
streymdi inn.
— Hérna, sagði hún. — Þið
viljið kannski vera ein um
stund. Denise kemur að vörmu
spori. Hún ætlar á dansleik í
kvöld og. .. .
Hún hætti í miðri setningu.
Hvað mundi gerast í kvöld?
Unnusti Denise ætlaði að koma
og sækja hana, en hvað mundi
nú gerast? Veröldþeirrabeggja
var í þann veginn að gliðna
í sundur. Hún hraðaði sér inn
í sitt herbergi og læsti á eftir
sér.
Gömlu hjónin litu í kringum
sig í herberginu. Þetta var stórt
herbergi með svölum og fögru
útsýni yfir blómskrýddan garð
inn. Eikarskrifborð, bækur,
blóm, ljósmyndir....
Ljósmyndir! Dökkhærð, glað
leg stúlka, ung kona í sport-
fötum, í sumarkjól, í pels.
Ungur maður var með henni á
einni myndinni. Denise ætlaði
á ball í kvöld....
— Sjáðu, sagði konan allt í
einu, og benti á rúmið. —
Sjáðu!
Þarna hékk glitrandi falleg-
ur ballkjóll, svo skrautlegur að
gamla konan hafði aldrei séð
neitt slíkt áður. Það hlaut að
hafa verið erfitt að sauma
svona kjól og dýrt efnið í hann.
Einn veggurinn var með inn-
byggðum skápum og þar var
allt þakið í skínandi speglum.
Spegillinn í herbergiskytr-
unni heima var flekkóttur.
Þau sögðu ekkert. Þau sátu
kyrr, unz maðurinn sneri sér
við og tók eina mynd af borð-
inu. Falleg stúlka í pels og
ungur maður við hlið hennar.
—• Komdu, sagði hann og reis
á fætur.
Hún svaraði játandi og fylgdi
honum.
Þau fjarlægðust hægt eins og
tveir skuggar, sem hnignandi
sól flytur lengra og lengra
burt., — fjarlægðust hægt og
hægt og hurfu eins og þau
hefðu aldrei verið til. ...
☆

30. TBL. VIKAN 33