Vikan - 29.07.1971, Blaðsíða 41

ireit hvað hann vill. Ég held
að „Ram“ hafi verið unnin á
sama hátt og fyrri platan, „Mc-
Cartney", nema hvað að við
spiluðum fyrir hann. Eins og
hún var unnin var okkur ekki
gefið neitt frelsi. Okkur var
sagt nákvæmlega hvað átti að
gera, hann vissi hvernig hann
vildi hafa plötuna og notaði
okkur bára til að gera það.
Hann söng fyrir okkur það sem
hann vildi fá út og þannig varð
„Ram“ til.' Ég meina að auð-
vitað gerðum við tillögur um
hlutina en hann notaði ekki
okkar hugmyndir nema í
mesta lagi tvö skipti af hverj-
um tíu og ef hann þá gerði
það, breytti hann því þannig
að það varð Paul McCartney-
stíllinn.
Linda gerði ekki mikið í
stúdíóinu — nema hvað að hún
passaði börnin. Krakkarnir
voru þar allan tímann. Öll fjöl-
skyldan kom á hverjum morgni
og sama hvað lengi við vorum
að, kannski til 4 eða 5 á morgn-
ana, alltaf sátu þau og biðu
eftir Paul.
Mér fannst það truflandi á
vissan hátt. Það' var kannski
þægilegt, en samt truflandi.
Linda sat bara og sagði já ef
henni fannst það gott og nei
ef það vár ekki gott — að henn-
ar dómi — en annars veit ég
ekki hvað á að halda um hana.
Ég veit ekki hvort hún hefur
nokkuð vit á músík. Ég veit að
hún er ljósmyndari, en núna
heldur hún að hún sé „produc-
er“. Það stendur á plötuum-
slaginu: „Produced by Linda
& Paul McCartney“.
Ég held að það sé orðið þann-
ig að þegar svona kallar eins
og Paul ná sér í dömu sem þeir
eru vitlausir í, þá reyna þeir
að koma henni inn í allt sem
þeir eru að gera. Ég trúi ekki
á svoleiðis. Mér finnst það
hreinlega fáránlegt. Jú, vissu-
lega getur Linda sungið, rétt
eins og hver sæmilega lagviss
stelpa. Paul gaf henni tóninn
og sagði: „Hérna, Linda, syngdu
þetta og svo syng ég á móti
þér í þessari tóntegund". Hún
syngur eins og Paul segir henni
að syngja og finnst hún á-
byggilega skapandi listakona
eða eitthvað. En það er allt
McCartney — Paul McCartney,
meina ég.
Paul tekur mikið ofan í það
sem áður er búið að taka upp
(double-tracks). Við spiluðun)
stundum báðir á kontragítara
og svo .spilaði hann aftur ofan
í það. Denny Seiwell spilaði á
trommur óg við Paul á gítara.
Stundum spilaði Paul á píanó
en ég sá hann aldrei snerta
bassa. Hann spilaði hann inn
eftir á. Mér fannst það ekki
nógu gott, því það hefði verið
betra fyrir okkur að spila fyrst
inn bassa, gítar og trommur,
en svona vildi hann hafa það
og við höfðum ekkert að segja
í því sambandi.
Mér fannst það líka skrítið
hjá honum að koma í bæinn
og reyna (audition) alla virt-
ustu gæjana í bransanum. Ég
meina að sumir þessara ná-
unga hafa verið í músík í 15
ár og spilað með nær hverj-
um sem er og það er ekki einu
sinni hægt að bera Bítlana
saman við þá — semhljóðfæra-
leikara. Það þarf ekkert að
reyna þessa náunga, þeir spila
hvað sem er.
Þá má geta þess, að Paul lét
sér ekki nægja að hljóðrita lög-
in sem fóru á ,,Ram“, heldur
tók hann upp aðra LP-plötu,
sem aðeins var gefin út í 1000
eintökum og hefur nú verið
dreift á milli útvarpsstöðva í
Bandarikjunum. Brezkar út-
varpsstöðvar eru að reyna að
ná sér í plötuna og gengur
víst lítið, en þau hjón ætla að
senda frá sér tveggja laga plötu
mjög fljótlega. Lögin á henni
verða þó ekki af þessári „leyni-
plötu“ — og ótrúlegt þykir
okkur að Ríkisútvarpið fái sent
eintak.
LOGAR A
COSTA DEL SOL
Framhald af bls. 15.
við viljum, getum við ráðið
okkur sjálfir þar sem okkur
sýnist.... bjóðist okkur tæki-
færi til þess“.
„Þið hafið ekki hugsað ykk-
ur að koma við í London á
heimleiðinni og taka upp plötu,
s-jjipað og Æívintýjri gerði á
sínum tíma“?
„Þessi margumtalaða plata
okkar hefur satt að segja ver-
ið söltuð í augnablikinu. Þetta
hefur alltaf strandað á fram-
kvæmdaleysi og svo höfum við
líka verið í hraki með æfinga-
húsnæði, þó svo að það sé ekki
aðal vandamálið.
Einhverntíma töluðum við
jú um að gera þetta svona, að
taka plötuna upp um leið og
við færum, en svo erum við
rétt nýlega búnir að fá samn-
ingana í hendurnar, þannig að
það verður ekkert af því að
við tökum upp plötuna í þetta
skipti“.
„En komið þið eitthvað til
með að leika á „meginlandinu"
áður en þið farið út“?
„Það er ekki fráleitt, en enn
sem komið er hefur það ekki
verið ákveðið. Við vorum nú á
Hvoli fyrr í sumar og gekk
mjög vel, og eins gekk okkur
vel þegar við vorum í Glaum-
bæ í fyrrahaúst, þannig að ég
held að það væri nægur grund-
völlur fyrir því að við kæmum
og spiluðum í bænum, en —
eins og ég segi — þá er það
óráðið ennþá. Við ættum þó
að geta það, því við verðum
ekkert á Þjóðhátíðinni hér“.
„Allt í lagi, Guðlaugur, þakka
þér fyrir upplýsingarnar, góða
ferð og góða skemmtun“.
„Takk. . . Salud“!
PÖSTHÖLF 533
Framhald af bls. 14.
þegar við mamma erum tvær
að skúra eftir ball — um miðja
nótt — að það vanti nokkra vit-
lausraspítala í þetta fagra land
okkar.
Einu sinni fann ég tvo stóla
útí horni. Af öðrum hafði verið
jöguð af löppin, en hinn leit út
eins og kálfur sem er kiðfættur
á öllum fótum. Ég hugsaði nú
bara með mér ... já, hvað hugs-
aði ég aftur ...? Ja, hvað getur
maður haldið um mann sem sit-
ur og misþyrmir stólum eða þá
einn labbakúturinn sem trítlaði
með eitt klósettið út á mitt for-
stofugólf og setti það þar pent
niður. Ef þeim þykir gaman að
þessu þá er mér sama, en ég
held nú samt að ég fari að lúlla
mér, því ég þarf að byrja
snemma á morgun.
En úr því að bú varst svo
elskulegur að birta þetta lítil-
ræði um MÁNA, þá ætla ég að
gefa þér gott ráð. Þeear þú
þarft að þvo hjá þér gólfið næst,
þá skaltu fá þér tvær fötur.
fylla þær af vatni, setia Þrif í
aðra og Þvottabón í hina. Svo
gólftusku í sitthvora fötu og
þvo fyrst með Þrifinu og þurrka
með vel undnum tuskunum upp
úr þvottabónsvatninu. Þá get-
ur þú notað gólfið fyrir rak-
spegil næst.
Jæja, elskan, mér dettur ekki
í hug að fara að afsaka skrift-
ina því ég skrifa svona, og svo
er ég á móti „y“, en það er mitt
en ekki þitt. Segðu mér eitt:
Trúir þú á Guð?
Bið að heilsa!
þín Brynhildur.
P.S. Ég er 16 ára og trúi á
Guð, les Faðirvorið og tala við
Guð á hverju kvöldi. Ég reyki
— Síðan viö fengum þessa nýju
fóthvílu, fer enginn án þess að
kaupa skó og borga.
ekki og þori ekki að drekka vin,
því þá verð ég vitlausari en ég
er og því má ég bara ekki við.
Elsku kellingin!
Þakka þér innilega fyrir bréf-
ið, heillin og Ijómandi þótti mér
nú vœnt um að hafa gert þér til
hœfis. Til þess er ég. Svo vil ég
þakka þér hjartanlega fyrir
uppskriftina að speglinum og
nú er ég búinn að skrifa hana
hjá mér og giftist ekki stúlku
sem ekki vðurkennir þessa upp-
skrift.
Já, ég trúi á Guð, ábyggilega
þann sama Guð og þú trúir á,
þótt við gerum okkur sjálfsagt
öll mismunandi myndir af Hon-
um.
Bið að heilsa.
Þinn Ómar.
TILHNEIGING TIL AÐ
GERA HLUTINA...
Framhald af bls. 26.
bezta aðferðin til að koma í
veg fyrir kommúnisma. Þró-
unin í sænsku þjóðfélagi er öll
í þá átt að jafna muninn. Mað-
ur sér þetta svo víða, til dæm-
is í húsgagnaiðnaðinum, þar
sem ég þekki bezt til. Fín og
dýr húsgögn voru stöðutákn.
En það er sem óðast að hverfa.
Þá keypti fólk húsgögn fyrir
lífið, en nú hefur þetta breytzt.
Nú kaupir fólk miklu ódýrari
húsgögn, sem ef til vill hafa
takmarkaðan endingartíma.
Þau eru mjög einföld og ódýr,
en þægileg".
„Er þetta breyting á gildis-
mati, sem tekur yfir fleira af
því sem fólk hefur í kringum
sig“?
„Ég held að svo sé. Bílar
verða til dæmis sífellt áhrifa-
minni sem stöðutákn og sama
má segja um hús. Það er jafn-
vel snobbað fyrir því að búa
fremur þröngt, að lifa einföldu
lífi og hafa ekki dýra hluti í
kringum sig“
„Já, ég hef séð bergmál af
30. TBL. VIKAN 41