Vikan - 29.07.1971, Blaðsíða 36

— Hann pabbi þinn fœr líklega
meira út úr sjóferðinni ef hann
er svona klœddur.
sýningar, ég hata ofbeldi, en
þrátt fyrir það, þá var það.lík-
lega vonbrigðin, — angistin,
sem hélt mér vakandi mestan
hluta næturinnar.
Þar sem Robert hafði stungið
upp á því að ég tæki Jacque-
line með mér í bíó, þá hringdi
ég í hana og hún tók boði mínu.
Það var kvikmynd sem mig
langaði sérstaklega til að sjá
af vissum ástæðum. En á leið-
inni kom Jacqueline fram með
hugmynd, sem var svolítið
freistandi; ef ég væri hrædd um
að þetta væri einhver tylli-
ástæða hjá Robert, væri ekkert
upplagðara en að athuga það,
við gætum auðveldlega keyrt
að íþróttahöllinni og séð hann,
þegar hann kæmi út. Mér hafði
auðvitað dottið eitthvað svipað
í hug. Það var heldur ekki í
fyrsta sinn sem við njósuðum
um hann. Að lokum komum við
okkur saman um að slá tvær
flugur í einu höggi, þótt við
misstum að hluta myndarinnar.
Mér var alveg sama um það,
því að það var ekki myndin
sem mig langaði til að sjá,
heldur aðalleikkonan. Þetta var
fyrsta aðalhlutverk hennar og
hún var sú sem Robert var ný-
búinn að ráða til sín.
Og svo komum við inn í miðja
myndina, en það var í lagi. Ég
sá strax, mér til mestu ánægju,
að stúlkan gat ekki leikið. Hún
var raunar mjög glæsileg, en í
hvert skipti sem hún opnaði
munninn, varð manni ljóst að
hún skildi alls ekki hlutverkið
og reyndi að leyna því með yf-
irleik. Myndin var svo sem
nógu tilþrifamikil, stúlkan end-
aði líf sitt í logandi bíl, sem
steyptist fram af hvítum klett-
um. og logarnir minntu mig á
eldinn í myndum Roberts frá
vígvöllunum. Ég hafði með-
aumkun með stúlkunni. Mér
varð á að hugsa hvort samband
hennar og Roberts hefði horfið
í logum. Það hafði verið eitt-
hvað dularfullt í háttum hans
kvöldið áður, eitthvað í ástar-
atlotum hans áður en hann
sofnaði. Það var því meiri
ástæða til að hraða sér til
íþróttahallarinnar.
Lánið, ef hægt er að kalla það
því nafni, var með mér. Hún
var lagleg, dökkhærð og auð-
vitað mjög nýtízkulega klædd
og Michael var með þeim. í
fylgd með honum var ljóshærð
stúlka og ef sú dökkhærða
hefði ekki hangið í armi Ro-
berts, þá hefði ég heldur gizk-
að. á að sú hefði verið með Ro-
bert, hún var miklu fremur
eftir hans smekk.
Þau sáu okkur ekki. Sem bet-
ur fór voru þau nokkuð langt
frá okkur og það var ausandi
rigning. Það tók líka að rigna
inni í bílnum. Þegar Jacqueline
sá tárin hrynja niður kinnar
mínar, sagði hún: — Ef þú veizt
þetta allt saman, hversvegna
ertu þá að reyna að sjá það með
eigin augum?
Og ég svaraði henni eins og
venjulega, gaf henni það svar,
sem ég virtist eilíflega dæmd til
að segja. — Vegna þess að ég
vil sjá þær konur, sem gera
hann hamingjusaman, sjá þær
sem hann umgengst. Það er
eina leiðin fyrir mig að vita
allt um hann, hvort sem hann
veit það eða ekki. Jafnvel
það er hluti af tilveru minni,
líf mitt skiptist í hluti. f
fjarska á ég þessa veröld
með honum, vinkonur hans,
viðhöldin hans. Það er betra að
eiga svolítinn hluta en ekki
neitt.
— En hvernig endar þetta
allt saman?
— Það hef ég ekki hugmynd
um. Það eina sem vakir fyrir
mér er að vita allt.
— En veit hann ekki að þú
veizt þetta?
— Láttu ekki eins og kjáni.
Það er of seint fyrir hann að
viðurkenna það.
Jacqueline andvarpaði og
kreisti hönd mína; fyrir henni
var það eins og bezta vinkona
hennar væri að deyja af ólækn-
andi sjúkdómi.
. Framhald í nœsta blaði.
HÚN RÉÐI YFIR
SNILLINGNUM
Framhald af bls. 9.
sumarleyfi til Genfarvatnsins.
Wagner var samur við sig, hann
notaði sér drjúglega aðdáun
fólksins sem var samvistum við
hann og þá fyrst og fremst Hans
von Biilow, hjónin Otto og Mat-
hilde Wesendonck og frú
Minnu.
Cosimu leiddist hve litla at-
hygli hún vakti sjálf og stakk
af með bezta vini Biilows, Karli
Ritter, en sneri aftur til Genf,
eftir eina ástarviku. Hún
fleygði sér grátandi fyrir fætur
Wagners og kyssti skó hans.
Wagner, sem varð undrandi,
tók eftir því að hún bjó yfir
miklum ástríðum.
Það liðu samt fimm ár, þang-
að til ástasamband komst á
milli Cosimu og Richard Wagn-
ers og á þeim tíma fæddi Cos-
ima manni sínum dæturnar
tvær, Daniele og Blandine. En
í nóvember 1863 kom að því að
þau, Cosima von Búlow og Ric-
hard Wagner hétu hvort öðru
ást og tryggð. Wagner hefur
sjálfur sagt frá þessu á mjög
áhrifaríkan hátt.
Um sumarið 1864 gafst þeim
tækifæri til að njóta ,,vináttu“
sinneir. Eftir að Wagner hafði
ferðast víða um Evrópu, settizt
hann að í Munchen, þar sem
Lúðvík II. Bayarakonungur
opnaði fyrir honum ríkiskass-
ann.
Wagner kom sér fyrir í Villa
Pellet við Starnbergersee. Hann
skreytti húsakynnin mjög, en á
íburðarmikinn og smekklausan
hátt. Svo kallaði hann Bulow-
hjónin til sín.
Cosima kom strax og hafði
da°tur sínar með sér og átta
dögum síðar kom Hans von
Búlow. Þessa viku notuðu þau
Cosima og Wagner vel. Hann
var þá fimmtugur og hún tutt-
ugu og fimm ára.
Þegar Hans von Búlow kom,
var Wagner fyrir löngu búinn
að treysta ástasamband sitt við
Cosimu, en hann vildi ekki
missa af Hans von Búlow, sem
stjórnaði verkum hans miklu
betur en Wagner sjálfur. Hann
kom því þá þannig fyrir að
Hans von Búlow fékk stöðu sem
konunglegur hljómsveitarstjóri.
Búlow var svo veikgeðja, að
hann gat ekki staðizt það að
hljóta svo góða stöðu, þrátt fyr-
ir að hann vissi allt um sam-
band konu sinnar og Wagners.
En aðstaða Wagners var ekki
þægileg, Lúðvík konungur vildi
ekki eiga vinsældir Wagners
með nokkrum öðrum manni,
því síður giftri konu.
Þá ákváðu þau Cosima og
Wagner að slá ryki í augu hans.
Cosima bjó áfram með Búlow
og elskaði Wagner í leynum.
Þannig gekk það í sex ár.
Hún laug iblygðunatrlaust og
neitaði öllu sem borið var upp
á hana. Og hún notaði sér ást
Búlows á verkum Wagners og
gerði honum lífið leitt. Hann
fékk taugaáfall, hjartakast og
varð að þola það að vera að-
hlátursefni kunningja þeirra,
en hann hélt áfram að vera
auðmjúkur þjónn Wagners.
HNEYKSLI í MÚNCHEN
Það datt engum í hug að
áfellast Wagner, hann var ekki
metinn á venjulegan hátt, hann
var fyrir ofan það.
Cosima lét sig ekki varða
álit fólks. Hún tók það sem
köllun að stjórna þessum tveim
mönnum. Það skipti hana ekki
miklu þótt eiginmaður hennar
væri óhamingjusamur og börn-
in fyndu til smánar, vegna
framferðis hennar.
Með Wagner átti 'hún þrjú
börn; dæturnar Isolde og Evu
og soninn Sigfried. Hún lifði
með Wagner munaðarlífi í Villa
Jochum við Briennerstrasse i
Múnchen. Börnunum og Búlow
kom hún fyrir í húsi í garðin-
um, sem upphaflega hafði verið
ætlað þjónustufólki. Wagner
hafði búið þetta hús skrautlega,
eins og hans var vani, en mjög
ósmekklega og í kjallara húss-
ins hafði hann nóg af víni, að-
allega kampavíni, sem hann
hafði miklar mætur á.
Wagner klæddist alltaf skraut-
klæðnaði úr flaueli og silki og
bjó vinnuherbergi sitt mjög
skrautlega, enda náði hann
hálfri milljón marka úr ríkis-
kassanum.
Cosima hélt ekki aftur af
honum. Hún skrifaði bréfin
hans, hafði allt reikningshald
með höndum og samdi við út-
gáfufyrirtæki. Þess á milli
sprangaði hún skrautklædd um
götur borgarinnar eða ók í
skrautvögnum um skógana,
stolt eins og drottning.
Þessi hegðun þeirra kom á
um tíma einskonar uppreisn
meðal borgarbúa í Múnchen.
Ráðherrarnir neyddu Lúðvík II.
til að loka fyrir óhófslíf Wagn-
ers. Og það kom að því að 6.:
desember 1865 útskúfaði kon-
ungurinn eftirlæti sínu.
Það verður ekki tínt eða talið
hér hve blygðunarlaust þau
Cosima og Richard Wagner not-
uðu sér góðsemi Lúðvíks kon-
ungs og meinleysi Hans von
Búlow þessi ár.
Aðalsetur þeirra var frá ár-
inu 1872 herragarðurinn Trieb-
schen sem stóð á nesi út í Vier-
waldstettervatn. Það var auð-
vitað Lúðvík konungur sem
greiddi kaupverðið. Þaðan léku
þau sama leikinn við hinn sinn-
isveika konung.
Cosima hagaði sér þannig í
Triebschen að jafnvel hinn geð-
36 VIKAN 30. TBL.