Vikan - 29.07.1971, Blaðsíða 37

sjúki konungur fór að efast um
sakleysi hennar, sem hann hafði
þó alltaf trúað á. Þá heimtaði
Wagner með frekju að hann
skrifaði Hans von Biilow bréf,
þar sem hann ábyrgðist sakleysi
Cosimu.
Cosima, sem þá gekk með
annað barn þeirra Wagners,
skrifaði konunginum grátklökkt
bréf: „Ég krýp við fætur kon-
ungs míns, — ég á þrjú börn
og þeim skulda ég það að nafn
föður þeirra sé flekklaust“. Að
eitt af þessum börnum vardótt-
ir Wagners skipti hana ekki
máli, hún var ekki smámuna-
söm á þessu sviði. Lúðvík kon-
ungur lét blekkjast og sá til
þess að mannorð hennar var
hreinsað fyrir almenningi.
Nokkrum árum síðar sagði
hann: — Það er ekki einu sinn/
sannur tónn í henni, má ég
heldur biðja um kúabjöllu".
Það var árið 1866 sem kon-
ungurinn skrifaði þetta furðu-
lega bréf og lét birta það. Al-
menningur hló að einfeldni
konungs, því allir vissu um
samband Cosimu og Wagners.
Þar sem Wagner átti ekki
afturkvæmt til Munchen leysti
hann Hans von Búlow úr þjón-
ustu sinni og 18. júlí árið 1870
voru þau Cosima skilin að lög-
um. Minna Wagner var látin,
hún lézt árið 1866, bitur og ein-
mana. Nokkrum vikum eftir
skilnaðinn frá Hans von Búíow,
giftist Cosima Wagner og þá
var hún loksins orðin eiginkona
snillingsins.
Richard Wagner var þá
fimmtíu og sjö ára og Cosima
þrjátíu og tveggja. Hún átti þá
eftir að lifa í sextíu og eitt ár,
lézt fyrst árið 1931.
Frá árinu 1872 varð Beyreuth
miðdepill Wagnerdýrkunarinn-
ar. Þar réði Cosima ríkjum. Hún
hélt sig ríkmannlega, hafði tylft
þjóna, sem urðu að hlýða boð-
um hennar. Hús þeirra var kall-
að „Wahnfried" og þar leyfði
enginn sér að sitja, þegar Cos-
ima kom inn í herbergi. Þegar
gestir komu, voru börnin látin
koma fram í forsalinn og syngja
móður sinni lof.
Ráðriki Cosimu yfir Richard
Wagner varð einræði. Hún
hafði gát á hverri sekúndu lífs
hans. Hún sá strax minnstu
galla á tónsmíðum hans og
vakti hann þá oft upp af vær-
um blundi, til að leiðrétta þá.
Wagner-unnendur þakka
henni þessa nákvæmni og það
er sagt hún hafi ráðið endinum
á „Parsifal“.
Það var líka Cosimu Wagner
að þakka að hægt var að safna
TÓLF GLÆSILEGIR
LITIR FRÁ COTY
BEAU PINK 76, TOFFEE BEIGE 45, CINNAMON SUGAR 50,
REAL ORANGE 49, SURE STRAWBERRY. 58, SUNNY PINK 21,
TOMATO RED 61, MARIGOLD 79, MELONIE 48,
NEWPENNY RED 53, PRETTY PLUM 62, HONEY POT 97.
fé til þess að byggja „Festspiel-
haus“ og að það hafi verið hún
sem var upphafsmaður hátíða-
leikjanna í Bayreuth. Það hefði
ekki verið mögulegt án þess að
hún hefði verið eins hörð af sér
í peningamálum og hún var.
Richard Wagner lézt 13. feb-
rúar 1883 í höllinni Vendramin
í Feneyjum. Cosima sat í tutt-
ugu og fimm stundir við bana-
beð hans. Þá tók hún við riki
sínu. Hún stofnaði hátíðaleik-
ina í Bayreuth til minningar
um manninn sinn. Hún hrein-
skrifaði handrit, sem Richard
Wagner lét eftir sig og sem
lýsa vel manninum Richard
Wagner. Sjálf tók hún sér titil-
inn „Meisterin“ og efaðist al-
drei um að hún ein hefði alltaf
á réttu að standa, og í Beyreuth
fékk enginn að koma fram,
nema sá sem hún hafði vel-
þóknun á. Hún andaðist svo í
hárri elli árið 1931, eins og áður
er sagt.
LENA ÞORIR EKKI
AÐ VERA EIN HEIMA
Framhald af bls. 17.
ÞAÐ ER ERFIÐAST AÐ VERA
EINN Á KVÖLDIN
Það er auðvitað ljóst að
skólabörnum finnst það mjög
spennandi að hafa lykil að
íbúðinni um hálsinn og vera
sjálfs sín herra, þangað til þeir
fullorðnu koma heim. En það
er mjög misjafnt hvernig þeim
ferst það úr hendi. En það er
ekki víst, að þótt sjö til átta
ára barni þyki gaman að hafa
ráð á lykli, að það sé svo gam-
an, þegar inn er komið. Það er
auðvitað ljóst að reynslan er
öllum holl. En barnið þarf
nokkuð lengi hönd fullorðinna
til að styðja sig við og hugga
sig, ef eitthvað bjátar á.
Það er mjög mikil reynsla
fyrir börn að þurfa að vera oft
ein, það getur líka orðið að
langvarandi hræðslukennd ....
Það er lífsreynsla og hún erf-
ið, fyrir barn að vera eittheima
á kvöldin. Fullorðnir ættu að
hafa það hugfast.
☆
AÐ SPILA FYRIR PAUL
Framhald af bls. 15.
Hann kom þangað klukkan
9 á morgnana. Þá voru allir
mættir og við hlustuðum á það
sem við höfðum gert daginn
áður, svo við gætum komist í
samband við það sem við vor-
um að gera. Síðan var byrjað
og spilað í 8 tíma stanzlaust.
Hann er ekki sérlega frjáls-
legur en heldur ekki sérvitur,
heldur fyrst og aðallega fjöl-
skyldumaður. Það sem hann
vill gera er að skapa góða
músík.
Það byrjaði þannig, minnir
mig, að Linda McCartney
hringdi í mig og kynnti sig
sem „frú McCartney". Ég sagði
„Hver“? og þá sagði hún:
„Maðurinn minn vill hitta þig“.
Ég spurði hvort ég hefði unn-
ið fyrir manninn hennar áður
og þá varð hún ergileg og
sagði: „Þetta er Linda Mc-
Cartney og maðurinn minn er
Paul McCartney", rétt eins og
ég ætti von á því að Paul Mc-
Cartney hringdi í mig dags-
daglega. Hún gerði mér ekki
fyllilega ljóst hvað þau vildu
mér. Ég hélt að ég ætti að spila
með honum í upptöku eða eitt-
hvað svoleiðis, en þegar allt
kom til alls vildi hann aðeins
fá að reyna mig.
Jæja, ég fór að húsi í 45.
stræti, upp á eldgamlan og
skítugan hanabjálka þar sem
þau höfðu verið að reyna fólk
í ábyggilega þrjá daga. Ég
hafði heyrt að nokkrir hljóð-
færaleikaranna hefðu verið
með stæla við hann — sem ég
vildi forðast, því mig langaði
að vinna með honum. Svo kom
ég þarna og þá biðu þrír gítar--
leikarar aðrir og ég varð að
bíða þar til mér var tilkynnt
að ég mætti fara inn með gít-
arinn minn.
Hann kynnti sig fyrir mér,
með þriggja daga gamalt skegg
og við vorum tveir einir í
þessu gríðarstóra herbergi. Fyr-
ir utan okkur — og Lindu,
drottninguna sjálfa — var þar
ekkert nema gítarar, magnarar,
píanó og trommusett. Hann
spilaði blues, „folk“ og eitt-
hvað meira og sagði mér að
gera það sama. Ég gerði það
og þá sagði hann: „Jæja, mér
þykir leitt að geta ekki verið
með þér lengur, en það eru
margir sem ég þarf að tala
við. .. . bla bla bla....“ Ég
sagði allt í lagi og fór. Um
leið og ég kom heim hringdi
síminn og Linda bað mig að
koma í stúdíóið morguninn eft-
ir.
Það gekk mjög vel þar, Paul
Framhald á bls. 41.
30. TBL. VIKAN 37