Vikan - 09.12.1971, Blaðsíða 17

hjá kalífanum í Granada. Svo
maður bæti því nú ekki við að
henni hefur tekizt svo vel að
hún er uppáhald húsbóndans,
ástmey kalífans, perla kvenna-
búrsins . . .
— Þegiðu! tók Arnaud reiði-
lega fram í fyrir henni og hann
var náfölur. Þegar Máraprins-
essan hafði nefnt val bróður
síns rétt áður, hafði Arnaud
ekki verið búinn að ná sér eft-
ir að sjá konu sína, svo hann
hafði ekki lagt svo mikið upp
úr því, en nú rann upp fyrir
honum sannleikurinn, sem að
baki þessu lá, og Catherine sá
hvernig reiðin svipti burt gleð-
inni, sem hafði ljómað í augum
hans rétt áður. Svo sneri hann
sér að henni.
— Er þetta satt? þrumaði
hann, svo hranalega að Cath-
erine skalf. Hún þekkti vel
hræðilega afbrýðisemi hans og
skildi hvað bjó á bak við reiði-
glampann í augum hans og
samanbitnar tennurnar. En
lymskuglottið í augum Zobeidu
veitti henni aftur sinn fyrri
kjark. Það var vissulega nokk-
uð langt gengið að ætla að hirta
hana á þennan hátt, hér fyrir
framan þessa Márastelpu, sem
hafði verið ástmey hans í
marga mánuði! Hún reigði höf-
uðið, teygði fram hökuna og
svaraði þrjózkulega:
— Reyndar, sagði hún ró-
lega. — ÍSg varð að hafa ein-
hver ráð til að komast hingað
innfyrir múrana. Allar leiðh
eru leyfilegar í þessu tilfelli..
— Jæja? Þú virðist gleyma
— Ég held frekar að það sért
þú sem gleymir! Má ég spyrja,
hvað ert þú að gera hér?
— Ég var tekinn til fanga.
Þú hlýtur að vita það ef þú
hefur hitt Fortunat.
Framháld á bls. 41.
49. TBL. VIKAN 17