Vikan - 10.02.1972, Page 7

Ing-Britt Karlsson er 45 ára
og býr rétt fyrir utan Gauta-
borg. Hún man ýmislegt frá
fyrra tilverustigi og það hefur
hún gert frá því hún var korn-
ung, en ekki haft kjark til að
tala um það við aðra. Sérstakt
atvik varð til þess að hún segir
frá því nú.
í maí síðastliðið ár var hún
stödd um hríð í Mullsjö. Um
sama leyti var maður að nafni
Artur Andersson einnig staddur
þar. Dag nokkurn atvikaðist
það þannig að þau sátu saman.
Andersson talaði bergslags-
mállýzku, sem var honum eig-
inleg. Allt í einu heyrði hann
að frú Karlsson hermdi eftir
honum. Hann varð dálítið ergi-
legur, sneri sér að henni og
sagðist vera frá Bergslagen og
að honum væri leyfilegt að
tala sína mállýzku eins og aðr-
ir. Frú Karlsson varð leið yfir
þessum misskilningi og svo
hrökk út úr henni:
— Ég er alls ekki að herma
eftir yður. En þannig er mál
með vexti að ég hef búið í
Sala á fyrra tilverustigi. Þess
vegna tala ég stundum berg-
slagsmállýzku.
Artur Andersson hafði mik-
inn áhuga á parasálfræði og
hafði í nokkur ár verið for-
maður í sálarrannsóknafélagi í
Grangesberg. Hann gleymdi
strax ergelsi sínu og fékk frú
Karlsson til að segja sér frá
þessu. Þetta var í fyrsta sinn,
sem hún talaði um þetta við
ókunnuga. í fyrstu var hún dá-
lítið hikandi, en fljótlega hvarf
henni allt hik og hún varð áköf
i frásögn sinni. Að lokum var
hún búin að segja honum alla
söguna og ekki nóg með það,
hún gaf honum líka leyfi til að
birta söguna.
HÚN UPPLIFÐI DAUÐANN
Frú Karlsson býr í útjaðri
Gautaborgar, með eiginmanni
sínum og þrem börnum. Hún
vinnur úti, en á vinnustað veit
enginn um hagi hennar eða
þessa lífsreynslu.
— Nei, ég hef aldrei sagt
öðrum frá þessu, segir hún. —
Að sjálfsögðu veit maðurinn
minn um það, og hann stríðir
mér jafnvel svolítið með því.
Hefði ég ekki verið hrædd um
að móðga Artur Andersson,
hefði ég ekki heldur sagt hon-
um frá þessu. Þetta kom eig-
inlega ósjálfrátt og áður en
varði var ég búin að segja hon-
um alla söguna. Mér var held-
ur ekki ljóst hvort ég vildi að
annað fólk fengi innsýn í þessa
furðulegu lífsreynslu mína. En
síðar hef ég fengið gott tæki-
færi til að hugsa málið og ég
er komin á þá skoðun að rétt
sé að segja frá þvi. Hvað mig
snertir, hef ég sannanir fyrir
því að allt sem ég segi er rétt.
Ég hef lifað dauðann. Ég hef
jafnvel fundið gröf mína og
gróðursett blóm á mitt eigið
leiði. Frú Karlsson talar hægt
og rólega og hún hefur mjög
þægilega rödd. Skollitað hár
hennar er eilítið farið að grána.
Hún virðist vera elskuleg og
ljúf manneskja.
— É'g var mjög ung, þegar
ég fór að „sjá“ ýmislegt, segir
hún. Það fyrsta í þá veru
var þegar ég var að leika mér
með bróður minum í skógin-
um, þá kom ég skyndilega auga
á litla hrúgu af silfurkúlum.
Ég hljóp til að ná í bróður
minn, en þegar við komum á
staðinn voru þær horfnar. Það
var ekki fyrr en löngu síðar að
mér varð ljóst að þetta átti
eitthvað skylt við endurholdg-
un mína.
ÉG SÁ MÍNA EIGIN
JARÐARFÖR
— Ég hugsaði ekki mikið út
í það sem ég „sá“ á æsku- og
unglingsárum mínum, vegna
þess að ég hélt að þetta væri
ósköp venjulegt og að annað
fólk sæi þetta líka. En þegar
ég var tuttugu og þriggja ára,
sá ég mjög greinilega sýn. Ég
sá mína eigin jarðarför! Ég
stóð á lítilli hæð og hallaði
mér upp að tré. Rétt hjá mér
var annað tré og ég hafði á til-
finningunni að ég væri mjög
ung. Ég sá að það var verið að
grafa mig. Eg sá moldina, sem
hafði verið mokað upp og fólk-
ið, sem stóð þar í kring. Það
var verið að kveðja stúlkuna
í kistunni — og það var ég! En
hvernig gat ég staðið þarna
upp við tréð og legið um leið
í kistunni?
— Ég hugsaði með mér hvort
ég ætti líka að ganga að gröf-
inni og kveðja mig sjálfa, eins
og hitt fólkið gerði. Þetta var
allt mjög greinilegt. Trén, hæð-
in og ég sjálf. En ég get ekki
munað nákvæmlega hvernig
fólkið leit út, hvernig það var
klætt eða hvaða fólk þetta var.
Þegar Ing-Britt sagði manni
sínum frá þessu, sagði hann:
— Þig hefur dreymt þetta.
En nú veit hann að sú var
ekki raunin, að það var ekki
draumur.
— Ég hef vanizt þessu með
tímanum, segir Erik Karlsson.
— Við höfum þekkzt frá
barnæsku. Oft hef ég upplifað
að konan min eins og „hverfur
mér“, þegar við höfum setið
saman, kannske yfir kaffibolla.
Ég get veifað hendi fyrir fram-
an augu hennar og hún gerir
ekki svo mikið að depla þeim.
En mér var ekki mögulegt að
skilja þá skýringu sem hún gaf;
ég gat ekki trúað að nokkur
maður gæti upplifað sína eig-
in jarðarför.
EITTHVAÐ AÐ
LUNGUNUM
Smátt og smátt komu fleiri
minningar í ljós. Ing-Britt á
ekki gott með að skýra það
hvernig hún finnur fyrir þess-
ari manneskju, sem býr innra
með henni. Stundum á hún
erfitt með andardrátt og hafði
sárindi fyrir brjósti. Erik tók
eftir því og vildi ná í lækni.
En það var ekkert að lungum
hennar.
— Mér fannst samt eitthvað
vera að mér. En smátt og smátt
varð mér ljóst að þetta var
eitthvað í sambandi við mitt
fyrra líf, en það var ekki fyrr
en síðar að mér varð það ljóst.
Ég var aðeins hissa. Ég hafði
aldrei haft neinn áhuga á dul-
rænum efnum eða getað sett
grafin
það í samband við mig sjálfa.
— En einn góðan veðurdag
las ég grein um endurholdgun
og þá rann upp ljós fyrir mér.
Gat það verið að þessar minn-
ingar mínar væru frá fyrra til-
verustigi? Ég fór að hugsa um
silfurkúlurnar, sem ég hafði
greinilega séð. Mér datt líka í
hug að ég hefði verið mjög
ung, þegar ég dó og að ef til
vill hefði ég verið með ein-
hverja lungnaveiki.
Það voru líka ótal smáatvik,
sem bentu til umhugsunar um
endurholdgun, en þau voru
mjög óljós og frú Karlsson vildi
ekki tala um þau.
—- Það er betra að segja of
lítið en of mikið. Þess vegna
vil ég heldur halda mér að
staðreydnum, atvikum, sem ég
hef óyggjandi sannanir fyrir.
HVERNIG Á AÐ FÁ
SANNANIR?
Erik vildi alls ekki trúa
neinu um endurholdgun. En
Ing-Britt gat ekki losað sig við
þá hugsun. Hún fór að íhuga
hvernig hún ætti að fá að vita
hið rétta.
— Þá las ég um Helgu Borg.
Hún var sagður mjög góður
miðill. Og eins og fjöldi ann-
arra lék mér hugur á að vita
hvernig það færi fram, þegar
hún kæmi á sambandi milli lif-
enda og látinna. Ég hafði auð-
vitað áhuga á því hvort hún
gæti sagt nokkuð um mitt
„fyrra“ líf.
Árið 1964 ákvað Ing-Britt
Karlsson að gera alvöru úr því
að hitta Helgu Borg, sem bjó í
Skara. Hún fór þangað með
tveim vinkonum sínum. Þær
höfðu pantað einkatíma og
voru allar mjög spenntar fyrir
þessum einkafundi.
DÓ ÚR BERKLUM
— Ég bjóst ekki við miklu,
en ég fékk reyndar mörg ný
stykki í raðþrautina mína hjá
frú Borg. Hún sagði að ég
hefði verið á lífi á 19. öld. Hún
kom með ýmsar staðreyndir.
Ég hafði látizt úr berklum um
Framháld á bls. 38.
6. TBL. VIKAN 7