Vikan - 10.02.1972, Qupperneq 13

A * WkS:
| 1 R s a
É J\ IV í " $
þess eða hefði ákveðið að ljúka
af því sem safnazt hefði fyrir,
þá færi hún með bréfið á ein-
hvern fallegan stað, kannski út
við sjó, og opnaði það þar. Nú
reif hún það upp þar sem hún
stóð á mottunni án þess að
skeyta um umslagið og las
hratt, stóð á öndinni af eftir-
væntingu. Bréfið var heil örk
handrituð. Hann var riddara-
legur, skrifaði bréf á sama hátt
og bækur. Hann hafði gert sér
fyrirhöfn hennar vegna og
bréfið var til hennar einnar og
hann þakkaði henni og full-
vissaði hana um að hann allt-
af skyldi líta á konuna eins og
fram kom í bókum hans, sem
eitthvað fagurt og hreint.
Veröldin breyttist án þess að
það sæist, en þó algerlega. Hún
hreyfði sig öðruvísi en áður,
hikandi, virti hálft í hvoru ut-
an við sig mynd sína í spegl-
um og búðargluggum, sökkti
sér í kvenleika sinn án þess að
áætla eða útreikna. En hvað
það skeður margt, hugsaði hún
þakklát. Svona mikil breyting,
að hugsa sér. Ég hef ekki haft
ráðrúm til að vera óhamingju-
söm í óratíma. Starf hennar —
og hvaða þýðingu hafði það
svo sem í þessu samhengi —
skipti ekki framar máli, hún
gegndi því vélrænt og eins og
i draumi. Gömlum, virðuleg-
um orðum skaut upp í hugsun-
um hennar og hún gladdist af
að hreyfa sig fallega eða þá
bara því að sitja með hendur
í skauti. Þetta var hamingju-
tími og leið hægt, og enn einu
sinni neytti hún sambandsins
við hann til að lifa í sjálfri sér.
Hún skrifaði honum ekki, þar
eð hún vildi njóta gleðinnar af
að fresta því, sem hún þráði
mest. Hún vissi að rós lá við
fætur hennar en tók hana ekki
upp.
Nú fór að figna. Það var vor-
regn, sem stóð lengi yfir og
Framhald á bls. 37.
6. TBL. VIKAN 13