Vikan - 10.02.1972, Side 21

Ég varð að viðurkenna að
þetta var góð hugmynd. Ég
hefði samt heldur viljað leita
að Jacky, en hún var ekki í svo
mikilli hættu, svo lengi sem
Fred og Leigh vissu ekki hvað
við vissum. Ég gat heldur ekki
bjargað henni einn, ég varð að
finna Querol og þá hina. Já,
lausn Jonathans var bezta ráðið.
Ég hélt því til strandarinnar.
Eftir stundarkorn, þegar ég nam
staðar til að átta mig, varð mér
ljóst að mér var veitt eftirför.
Ég heyrði greinilega fótatak.
Var það Jonathan? Nei, það
gat ekki verið hann ...
Fótatakið hætti um leið og ég
nam staðar. Ég gekk nokkur
skref og nam svo staðar aftur.
í þetta sinn heyrði ég ekkert.
Ég endurtók tilraunina, en
heyrði ekki neitt. Aðeins brim-
sogið.
Var þetta með fótatakið
imyndun? Ég hikaði andartak,
en svo hélt ég áfram svo hljóð-
lega og hratt og mér var mögu-
legt. Ég leit stöðugt um öxl, en
ég gat ekki séð nema armlengd
frá mér í þokunni. Ég komst
niður að ströndinni, en hvar var
bryggjan? Ég gekk fyrst í aust-
ur, en fann ekki bryggjuna. Ég
sneri við og gekk til baka í
sporum mínum og þá sá ég að
ekki voru önnur spor í sandin-
um. Ef einhver veitti mér eftir-
för, gat hann auðvitað verið
ofar á kambinum, en líklegast
var samt að þetta hefði verið
ímyndun.
Bryggjan kom loksins í ljós
og Ycibbie vaggaði rólega á öld-
unum. í angist minni hafði mér
komið í hug að vel gæti verið
að báturinn væri horfinn.
Ég nam snöggt staðar á
bryggjunni. Var ekki einhver á
eftir mér? Nei, ekkert hljóð,
þótt ég héldi niðri í mér and-
anum til að hlusta. Svo þóttist
ég ganga áfram, steig fyrst fast
til jarðar en svo léttar, eins og
ég væri að fjarlægjast. Svo
lagðist ég niður og mjakaði mér
hljóðlega fram á bryggjusporð-
inn, renndi mér yfir brúnina,
þar til ég náði fótfestu á þver-
bjálkanum milli stauranna. Svo
hóf ég mig upp aftur, hugsaði
mig um svolitla stund, fór svo
úr stígvélunum og setti þau á
bryggjubrúnina og lét tærnar
vísa í áttina að Yabbie. Þetta
var kannski óþarfa varkárni, en
ég mátti ekki leggja neitt i
hættu. Ef einhver væri á eftir
mér, myndi hann sjá stígvélin.
Það gæti þá verið að ég fengi
færi á að ráða niðurlögum hans.
Ég smeygði mér um borð í
Yabbie, læddist niður í káetuna
og lokaði vandlega á eftir mér.
Talstöðin stóð á sínum stað og
hljóðneminn við hliðina á
henni. En hvernig í fjandanum
átti ég að notfæra mér þetta
töfratæki. Þessi litli, svarti
kassi var fullur að hnöppum og
tengisnúrum.
Þarna var hilla með bókum.
Það gat verið að einhver leiðar-
vísir íyndist þar. Ég eyddi
nokkrum dýrmætum mínútum
í að leita, án þess að finna nokk-
uð. Ég reyndi að athuga tækið.
Við einn tengilinn stóð „Til“
og „Frá“ við annan. Þetta skildi
ég og ýtti á hnapp og þá kom
rautt ljós neðanlega í vinstra
horn kassans. Ég greip ákafur
hljóðnemann.
— Halló, halló! Heyrir nokk-
ur til mín?
Mér fannst fjarskalega hlægi-
legt að heyra í sjálfum mér. En
ég endurtók kallmerkið með
hárri raust og skrúfaði alla
hnappa í réttri röð. Ekkert hljóð
nema lágir brestir. Svo sneri ég
mér að útvarpinu og sá þá að
einn hnappur var merktur með
rauðu og annar með grænu.
Hvað gat það táknað? Gat það
verið græni hnappurinn sem
sendi, sá rauði tæki við? Eða
öfugt? Ég reyndi að snúa græna
hnappnum og reyndi aftur:
Yabbie hér! Er einhver sem
heyrir til mín? Svarið! Hver
sem er! Ekkert hljóð. Svo
reyndi ég rautt, en án árangurs.
Ég ýtti á hnappana til skiptis
og öskraði í hljóðnemann: Kom-
ið inn! Hver sem er!
Einu sinni þegar ég ýtti á
rauða hnappinn, kom einhver
orðaflaumur. En það var aðeins
úr útvarpinu, ég hafði skrúfað
frá einhverri stöð. Ég lækkaði
tóninn og þá heyrði ég greni-
lega raddir. Það var verið að
tala á milli báta. Stundum
heyrði ég hlátur.
Ég flýtti mér að ýta á græna
hnappinn og öskraði: Komið
inn, er enginn sem heyrir til
mín? Þetta er Yabbie! Halló!
Ég flýtti mér að ýta á rauða
hnappinn. Ég heyrði raddirnar,
en enginn talaði við mig. Hvers-
vegna heyrði ég í þeim, en þeir
ekki í mér. Ég öskraði í hljóð-
nemann, sneri öllum hnöppum,
en án árangurs. Hvað sem ég
gerði, bar það engan árangur.
Um leið og ég í reiði minni
slökkti á talstöðinni, heyrði ég
dyrnar opnast fyrir aftan mig.
Ég stóð stjarfur, vonaöi hið
bezta og sagði í spurnarrómi:
— Querol! Jacky!
En það var Fred Maw, sem
kom niður stigann. Hann beindi
byssuhiaupinu að mér.
Við horfðum hvor á annan.
Hve mikið hafði hann heyrt?
Hvað vissi hann? f örvænting-
arfullri tilraun til að reyna að
blekkja hann, sagði ég: — Jæja,
hvernig gekk þetta? Fundið þið
köttinn?
Hann hafði ekki einu sinni
fyrir því að svara, en stjakaði
mér aftur á bak með byssunni,
þangað til ég rakst á eldhús-
borðið.
— Hvernig komust þið að
þessu? spurði hann þrjózkulega.
— Þessu um okkur Leigh?
— Ég sá það í blaði.
— Hvaða blaði? Hann pírði
augunum. Hann leit í kringum
sig, eins og hann væri að svip-
ast um eftir blaðinu. — Ertu að
ljúga?
—• Nei.
Hvernig vissi hann að ég
hafði komizt að leyndarmáli
þeirra? Hafði hann heyrt sam-
tal okkar Jonathans? Það hlaut
að vera þannig. Hann hafði
heyrt að Jonathan sagði mér að
reyna talstöðina, elt mig, til að
fyrirbyggja að ég gæti sent boð.
En hversvegna hafði hann beð-
ið svona lengi? Hafði hann
misst sjónar af mér í þokunni?
Eða leitað Leigh uppi fyrst? Það
kom reynar út á eitt.
Ég hafði ekki af honum aug-
un. Hvað ætlaði hann að gera?
Borðið var á milli okkar. Eina
leiðin til að ráðast á hann var
að velta yfir hann borðinu. En
hann hlýtur að hafa lesið þetta
úr svip mínum. Hann gekk
nokkur skref aftur á bak og
greip fastar um riffilinn.
— Þú skalt ekki reyna nein-
ar kúnstir. Snúðu þér við og
haltu höndunum upp að veggn-
um!
Ég hreyfði mig ekki. Ég fann
að ég tók andann á lofti og
fann líka til máttleysis í fótun-
unum. Ég bjóst við að fá kúlu
6. TBL. VIKAN 21