Vikan - 10.02.1972, Blaðsíða 22

H
Kona
um
boi*6
í magann á hverri stundu. En
samt stóð ég kyrr og horiði fast
í augu hans.
— Djöfulsins skepnan!
hvæsti hann að lokum. Svo
hækkaði hann reiðilegan róm-
inn. — Vita þau hin þetta?
— Hvaða hin?
— Hættu þessu þvaðri! Þú
veizt mætavel hvað ég á við.
Það voru fleiri en þú á bátnum.
Að minnsta kosti skipstjórinn.
Þú talaðir um hann.
Þá hafði hann ekki hitt Quer-
ol og vissi ekki um Mooney og
drenginn.
— Já, sagði ég, — þeir vita
það líka.
— Þú lýgur, bölvaður bján-
inn þinn.
— Heldurðu það? sagði ég.
Hann gekk í áttina til min
og horfði á útvarpið.
— Gaztu komið þessu í gang?
Við hvern talaðir þú? Strand-
gæzluna?
— Nei, sagði ég, án þess að
hika. — Það var fiskibátur, sem
heitir Ella. Ég mundi eftir bát
með því nafni í höfninni í San
Sebastian, en það gat Fred ekki
vitað. — Ég talaði við Webb
skipstjóra og sagði þeim af ykk-
ur Leigh.
Nafnið Webb stóð á bókar-
kili í hillunni.
— Eila er á leiðinni hingað,
sagði ég — og Webb skipstjóri
er búin að ná sambandi við
strandgæzluna. Ég leit ósjálf-
rátt á armbándsúrið mitt, en
það stóð auðvitað ennþá.
— Strandgæzlan er á leiðinni
og hafnarlögreglan líka. Þeir
koma í þyrlum. Þú getur sjálf-
ur sagt þér hvað skeður, þegar
þeir koma.
Hann leit illskulega á mig og
gekk nær. En ég sá líka að það
var hræðsla í augum hans. Hann
trúði, hálft í hvoru, orðum mín-
um. Hann gat auðvitað ekki
verið viss.
Hann stjakaði við mér með
rifflinum. — Þú lýgur, þú get-
ur ekki verið búinn að tala við
þessa menn.
— Jú, reyndar.
Hann snerti við útvarpinu. —
Það er kalt, sagði hann sigri
hrósandi. Þú hefir ekki einu
sinni haft það í sambandi.
Ég hækkaði róminn. — Ég
er búinn að loka fyrir það fyrir
löngu, svo það er að sjálfsögðu
kalt.
En rödd mín hefir líklega
ekki verið sannfærandi. Augu
hans urðu lymskuleg. — Það
ætti samt að vera einhver
velgja á þvi.
— Nei, rödd mín titraði. Ég
gat ekki skilið hversvegna þetta
fjandans útvarp var orðið kalt,
eða var það eðlilegt? En allt i
einu datt mér nokkuð i hug. —
Það eru TC leiðslur í því, sagði
ég og vissi ekki hvernig mér
hafði dottið þetta í hug.
— Thermo Control, bætti ég
við. — Það veit hvert barn! Það
er í hverri talstöð. Þú getur
tekið tækið í sundur og skoðað
það.
Þetta hafði áhrif, það var
greinilegt. Hann vissi ekki
hverju hann átti að trúa og
augnaráð hans varð flöktandi.
Þetta var það tækifæri, sem.
ég beið eftir. Ég greip disk af
eldhúsborðinu fyrir aftan mig
og fleygði honum í hann, Ég
náði góðu taki á diskinum og
hitti hann í hægri kinnina.
Hann missti riffilinn sem
rann eftir gólfinu, nær mér en
honum. Ég fleygði mér yfir
hann. Þegar ég reis upp aftur
var Fred að þjóta upp stigann.
Hann öskraði. — Varaðu þig,
ég er lika með hníf!
En ég þaut á eftir honum.
Hvað átti ég að gera? Skjóta
hann í bakið . ..?
Ég fiýtti mér upp á þilfarið,
en þá var þokan svo dimm að
ég sá ekki út úr augunum og
Fred var horfinn.
Ég bölvaði upphátt. Fyrst
hafði mér mistekist með tal-
stöðina og nú í því að ráða nið-
urlögum Freds. En nú var meiri
jöfnuður; Fred og Leigh höfðu
þá aðeins eina byssu og ef til
vill tvo hnífa, en við vorum sex
með einn riffil. Þótt Jonathan
og Jacky væru ekki reiknuð
með, vorum við þó altént fjór-
ir. Við ættum að geta ráðið
niðurlögum þeirra. En fyrst
varð ég' að finna Querol. . .
Ég gekk upp bryggjuna.
Ákveðin hugmynd var að gerja
í kollinum á mér og ég gleymdi
að ergja mig yfir mistökum
mínum með talstöðina og Fred.
Stígvélin mín voru þar sem ég
hafði skilið þau eftir. Ég lagði
frá mér riffilinn og fór í þau.
En í sama mund sá ég glampa
á eitthvað. Það var hnífs-
blað. Ég hafði um stund gleymt
Fred, en hann hafði sannarlega
ekki gleymt mér. Hann sat fyr-
ir mér og beið.
Ég féll, en reyndi í fallinu að
velta mér þannig að ég gæti
sparkað fótunum undan mót-
stöðumanni mínum, ef hann
réðist á mig. En hann var fljót-
ari til en ég. Hann greip riffil-
inn og sló mig með honum í
magann. Ég stundi af kvölum
og þá þrýsti hann byssuskeft-
inu i brjóstkassann á mér, svo
ég var að kafna. Ég lá því alveg
hjálparvana og reyndi að ná
andanum.
Ég veit ekki hversvegna Fred
Maw skaut mig ekki. Hann
hafði líklega meiri ánægju af
því að murka úr mér lífið^með
byssuskeftinu. Ég man ekki hve
oft hann sló mig i brjóstið, lík-
lega einnig í höfuðið, því að
ég missti meðvitundina. Þegar
ég rankaði við mér aftur, var
ég með ofsalegan höfuðverk og
sá allt í þoku. Ég vissi ekki
einu sinni hvar ég var. Ég lá
lengi á bakinu og fann hvernig
þokan lagðist yfir andlitið á
mér, eins og vot bómull, en svo
gat ég með erfiðsmunum sezt
upp. Mér fannst höfuðið vera
að springa
Smám saman skýrðist sjónin
og ég gat greint bryggjuna.
Yabbie var horfin. Hvað hafði
skeð? Voru þau öll farin og
höfðu þau skilið mig einan eft-
ir á eynni? Ég fann að örvilnun
var að yfirbuga mig, en barðist
á móti henni af alefli. Smátt og
smátt skýrðist hugsun mín. Ef
ég var orðinn einn eftir, þá
hlaut það að vera Yabbie, sem
var báturinn, sem fangarnir
ætluðu að flýja með. Að það
hefði verið fyrirfram ákveðið
að Querol skipstjóri hefði átt
að sækja þáJTred og Leigh. Var
það þessvegna sem hann var
svo fúll yfir því að þurfa að
bjarga mér úr sjónum? Var það
vegna þess að ég gæti komið í
veg fyrir áætlanir hans?
Einhver efi gerði samt vart
við sig, ég gat einhvernvegin
ekki trúað að Querol skipstjóri
væri meðsekur þessum glæpa-
mönnum. Þá hlaut Jacky líka
að vera meðsek, en það var
óhugsandi! Og Jonathan! Hvað
hafði komið fyrir hann? Höfðu
þeir gengið frá honum dauðum
líka, eins og þeir héldu eflaust
að þeir hefðu gengið frá mér?
Ég varð að reyna að komast á
stúfana og sjá hvernig landið
lægi.
Þegar ég hreyfði mig fannst
mér sem hnífi væri stungið í
vinstri síðu mína. Það stafaði
írá sári á lærinu. Ég sá þó fljót-
lega að það var ekki svo djúpt
eða hættulegt og ég hafði ótt-
ast. Ég myndi geta hreinsað það
með sjó, hugsaði ég. Kalt vatn
myndi lika vekja mig af þess-
um dvala og skíra-hugsun mína,
svo ég afklæddi mig og óð út í
sjóinn. Sjórinn var ískaldur. Ég
varð stirður í fótunum í fyrstu,
því mér fannst það hlyti að örva
en þröngvaði mér til að kafa,
blóðrásina.
Þegar ég kom í land aftur,
flýtti ég mér í fötin og þá fann
ég hve glorhungraður ég var.
Hve langt var siðan Yabbie
hafði komið til Kananga? Ég
hafði ekki hugmynd um það.
Þokan kom í veg fyrir að hægt
væri að átta sig á tímanum, en
ég gizkaði á að það væri frem-
ur stutt liðið á kvöldið.
Allt í einu heyrði ég raddir
og ég fékk ákafan hjartslátt.
Þá var ljóst að ég var ekki einn
á eynni! Ég beið í ofvæni þar
til ég sá dökka veru, sem skildi
sig út úr þokunni. Það var
Querol og á eftir honum komu
Mooney og skipsdrengurinn.
Querol nam snögglega staðar.
Hann starði fram með bryggj-
unni, eins og hann tryði ekki
sínum eigin augum.
— Hvar er Yabbie! öskraði
hann í áttina til mín.
Ég gat ekki komið upp
nokkru orði. En mér létti ósegj-
anlega mikið, þégar mér varð
ijóst að Querol gat ekki verið í
slagtogi með Fred og Leigh.
Hann greip í báða arma mína
og hristi mig rösklega. —- Hvar
er Yabbie?
Þá tók Mooney fram í fyrir
honum. — Bíddu Hektor, ég
held hann sé að missa meðvit-
und.
Fætur mínir gáfu eftir og mér
fannst blóðið hverfa algerlega
frá höfðinu. Ég hné niður og
sat í blautum sandinum, hélt
höndum um höfuðið og hvin-
urinn fyrir eyrum mér yfir-
gnæfði brimsogið. Þegar ég
loksins náði mér svo ég gæti
litið upp, sá ég að Querol starði
hörkulega á mig. Ég réyndi að
gefa honum einhverja skýringu:
— Við — við erum í klípu ...
— Þú þarft ekki að segja mér
það!
Mooney leit af mér á Querol
og svo aftur á mig. Heyrnar-
leysi hans gerði honum ókleyft
að fylgjast með samtalinu, en
hann sá að Querol var ösku-
vondur og visái að eitthvað var
að. Svo lagðist hann á kné við
hlið mér og tók um báðar hend-
Framhald á bls. 44.
22 VIKAN 6. TBL.