Vikan - 26.10.1972, Síða 7

r
MIG DREYMDI
Á FLOTTA UNDAN LJÓNUM
I FULLRIALVORU
HARKALEG INNHEIMTA
Kæri draumráðandi!
Mig dreymdi tvo drauma fyrir stuttu, sem ég vildi gjarn-
an fá ráðna.
Ég var stödd einhvers staðar uppi í sveit með stráknum
sem ég er með. Við vorum ein í stóru húsi. Við vorum mjög
hamingjusöm og ástfangin, sáum bara hvort annað.
En allt í einu var ég komin út og var eitthvað af fólki
þar. Ég sé þá kærastann minn koma gangandi, og var hann
með fyrrverandi unnustu sinni. Þau voru mjög hamingju-
söm. Mér fannst ég alveg vera höfð útundan. Það voru allir
að hrósa henni. Hún var vel liðin af öllum. En það var eins
og fólkið fyrirliti mig.
Ég reyndi að ná sambandi við kærastann minn, en það
gekk illa. Hann vildi ekkert við mig tala. Ég var sár og ör-
væntingarfull. Ég var afbrýðisöm út í hana. Ég reyndi svo
mikið að ná sambandi við hann. Mig langaði að taka hann
og halda honum föstum, af því að ég vissi, að ég var búin
að missa hann.
Svo dreymdi mig annan draum stuttu síðar. Hann er
svona:
Ég var uppi í sveit. Það voru ljón á eftir mér, og ég hljóp
og ætlaði að klofa yfir girðingu. Þegar ég var alveg komin
að grindverkinu og var að klöngrast yfir það, náði lítill
ljónsungi mér. Ég var ægilega hrædd við hann.
Þá kom stelpa, tók hann upp og klappaði honum. Ég
gerði hið sama, þótt ég væri dauðhrædd.
Ég vona að þú getir ráðið þessa drauma fyrir mig fljót-
lega. — Með þökkum.
I.E.
Þessir draumar eru báðir um þig og unnasta þinn. Hinn
fyrri táknar óróleika, sem þú verffur gripin, og ótta við
að samband ykkar kunni aff breytast til hins verra. Þú ert
hrædd um aff fortíff hans blandist eitthvaff inn í mál ykkar
og setji strik í reikninginn. Síffari draumurinn er fyrir rifr-
ildi milli ykkar. En þriffja affilanum tekst aff sætta ykkur.
Ljón misskiinings og afbrýðisemi, sem er eins og allir vita
skilgetiff afkvæmi ástarinnar, sefast — og allt fellur í ljúfa
löð.
TRÚLOFUN í KIRKJU
Kæri draumráðandi!
Mig langar til að biðja þig að ráða eftirfarandi draum
fyrir mig. Hann er eitthvað á þessa leið:
Mér fannst vera aðfangadagur jóla. É'g og strákur, sem
ég er búin að vera með lengi, ákváðum að trúlofa okkur í
kirkjunni. Hann klæddist svörtum jakkafötum og hvítri
skyrtu, en ég man ekki hvernig fötum ég var í. Við settum
upp hringana, þegar presturinn blessaði yfir hópinn í lok
messunnar. Síðan ákváðum við að ganga síðust út úr kirkj-
unni.
Þegar presturinn tók í höndina á okkur, eins og hann
gerir alltaf í lok messunnar, sagði ég honum, að við hefð-
um trúlofað okkur í kirkjunni. Hann varð alveg himin-
glaður yfir því.
Síðan óskaði hann okkur til hamingju, og ég vaknaði við
það. Ein, sem dreymir mikið.
Kirkja er yfirleitt talin tákna mótlæti í draumi. En okk-
ur finnst allur blær draumsins þess efflis, aff hann hljóti aff
boffa eitthvaff gott. Viff ráffum hann á þá leiff, að eitthvert
deiluefni verffi útkljáð innan skamms, eitthvaff sem ristir
djúpt og hefur valdiff misklíð lengi, þó alls ekki milli þín
og unnusta þíns.
Það hendir marga einhvern tíma á lífsleiðinni
að geta ekki greitt skuldir sínar skilvislega. Or-
sakirnar geta verið margar, svo sem veikindi, at-
vinnumissir eða eitthvað annað. 1 flestum tilvikum
eru slíkar aðstæður teknar til greina og hægt er að
semja um greiðslu á þann hátt, sem viðráðanlegur
er fyrir gjaldandann.
Einn er þó sá aðiíinn, sem litlar sem engar að-
stæður virðist taka til greina, og það er sjálft fyrir-
tækið okkar allra, ríkið og þá alveg sérstaklega
þegar um innheimtu skatta er að ræða.
Nefnd hafa verið dæmi um það i blöðum að
undanförnu, að margur launamaðurinn verði að
lilíta þeim afarkostum af hálfu hins opinbera að
fá tóm launaumslög mánuð eftir mánuð og nokkr-
ar stjörnur á launaseðlinum í stað kaupupphæðar-
innar.
Það lig'gur svo í augum uppi að varla þarf að
ræða það, að óhæft er að skatturinn taki svo mik-
ið af launum manna, að þeir liafi ekkert eftir til
að lifa fyrir. Samt virðist mönnum ganga erfið-
lega að fá leiðréttingu mála sinna í þessum efnum
og eina ráðið að fá sér einhverja aulcavinnu, ef
þess er kostur, og reyna með því móti að sjá sér
og sínum farhorða.
Auðvitað þarf ríkið að fá sitt og' því nauðsynlegt,
að innheimta skatta gangi vel. En svo harkalegar
aðferðir, sem hægt er að nefna ótal dæmi um,
kunna aldrei góðri lukku að stýra. Innheimtan má
aldrei vera svo kerfisbundin og vélræn,. að ekkert
tillil sé tekið tii persónulegra aðstæðna. Ríkið hef-
ur ekki efni á sliku ráðslagi. Það hefnir sin, þótt
siðar verði. Biturleikinn yfir miskunnarleysinu og
ranglætinu getur sem hægast hvatt menn til að
svíkja undan skatti.
Óánægjan með niðurjöfnun skatta og útsvara er
nógu mikil enn, þótt ekki bætist við ómannúðlegar
aðferðir við innheimtuna. Ilarðneskja af hálfu hins
opinhera eykur ekki löghlýðni og þegnskap skatt-
borgaranna, lieldur þvert á móti.
Það er sannarlega tími til kominn, að lög' séu sett
um það eða einhver reglugerð, live mikið ríkinu
leyfist að taka af launum ahnennings upp í skatt-
ana. Ef allt er með felhlu ætti ekki að vera unnt
að taka nema þriðjung, svo að gjaldandi eigi eitl-
livað eftir fyrir mat og húsnæði.
Almenningi finnst það hart, að hið opinbera sé
erl'iðara viðskiptis en einstaklingar og einkafyrir-
ta'ki. Maður skyldi ætla, að þessu væri öfugt farið.
Það dugir ekki að ríkið klæðist gervi hins sígilda
og grimmilega lánadrottins, sem gefur skuldunaut-
um sínuin engin grið.
G. Gr.