Vikan - 26.10.1972, Blaðsíða 46

— Við vorum orðin svo þreytt á
að hlaupa upp úr baðinu til að
svara í símann!
þegar ég var búinn að hringja
í lögregluna. — Við verðum að
halda saman, sagði ég. Og það
gerðum við. Við gengum fyrst
að bakdyrunum á húsinu. Þær
voru læstar innan frá, eins og
venjulega. Einu dyr aðrar eru
aðaldyrnar að framan. Við fór-
um þangað og fundum dyra-
vörðinn, hann McPherson
gamla, og hann var að tala við
blaðastrák. Þeir voru báðir
reiðubúnir að sverja. að hvorki
Smith né nokkur annar hefði
farið þarna út.
— En gluggarnir? sagði
Banner.
— Þeir eru allir þjófheldir,
flýtti Wels sér að segja. Eng-
inn getur komizt inn eða út um
þá nema hringja um leið við-
vörunarbjöllu. Áður en lögregl-
an kom, flýttum við okkur að
athuga þá alla. Það er tiltölu-
lega fljótgert. Þarna er ekkert
nema málverk og smámyndir.
Smith var ekki í húsinu.
— Haha! hrökk upp úr
Banner. — É'g veit alveg, hvar
hann er í felum.
— Hvar? æptu þau öll þrjú.
— Innan í brynju.
Wells andvarpaði af von-
brigðum og hristi höfuðið. —
Það er engin einasta brynja í
öllu safninu.
Það kom gremjusvipur á
rauða andlitið á Banner. — Og
mig sem hefur alltaf langað svo
til að fá mál þar sem morðing-
— Ræðurnar eru líklega orðnar
eitthvað skrítnar hjá nýja prestin-
um!
inn faldi sig innan í brynju. En
þetta er rétt eins og lánið mitt!
Hann tók að stanga úr tönnun-
um með tannstöngli í silfur-
keðju.
Wells sagði: — Við erum sem
sagt engu nær. Smith hafði ekki
einasta horfið úr herberginu,
heldur líka út úr húsinu.
—• Leitaði lögreglan nokkuð
að honum, þegar hún kom?
— Já, sannarlega. Hún leit-
aði alls staðar þar sem lifandi
maður gæti hugsanlega falizt.
— Jammjamm! Banner hall-
aði sér aftur á bak, tók stóran
vindil og stakk upp í sig, en
kveikti ekki í honum. Það gerði
hann aldrei, heldur tuggði
hann. — Smith framdi morðið
og hvarf síðan. Þannig lítur
þetta út. Hann leit blíðlega á
Lindu. — Heldurðu, að þú
mundir drukkna ef þú færir út
í rigninguna með mér, elskan?
Nei, vitanlega ekki.
Linda leit á hann en skildi
ekki neitt.
Wells sagði: — Hvert ætlið
þið að fara?
— Inn í safnið. Við öll.
— Á þessum tíma nætur?
sagði Argyll og fór um hann.
— Ég ætla að gera lokatil-
raun til að finna hann eða kom-
ast að því, hvernig hann hafi
sloppið burt. Hann fór að svip-
ast um eftir hattinum sínum,
og fann loks, að hann sat á
honum. Hann kom einhverju
sköpulagi á hattinn aftur.
— Kannski væri rétt af mér
að taka með mér krít og teikna
fimmhyrning? tautaði hann við
sjálfan sig. — Kannski gæti það
kallað Kölska fram á sjónar-
sviðið.
Lögregluþjónn í gljáandi
regnslagi hafði leyst McPher-
son af hólmi við dyravörzluna.
Hann skellti á þau stóru vasa-
ljósi, en þá sýndi Banner hon-
um laxrauða lögregluskírtein-
ið sitt.
Lögreglumaðurinn hleypti
þeim inn í safnið.
Banner sagði við þau: —
Þetta er hann Coyne, sem kál-
aði glæpakónginum, honum
fjögurra fingra Flanigan.
Þau stóðu þarna í dimmri
forstofunni þangað til Wells
fann slökkvarann og gat kveikt.
Það glumdi óhugnanlega í köld-
um marmarahellunum í gólf-
inu, undir fótum þeirra.
Fyrst leit Banner inn í skrif-
stofu stjórnarnefndarinnar, það-
an sem Smith hafði horfið.
Hann tók sér stöðu við gólf-
lampann, en lét Lindu og Ar-
gyll ganga út að horninu í gang-
inum. Svo lét hann Argyll
standa hjá lampanum en fór
sjálfur út að horninu.
Hann skokkaði til baka. —
Sérðu nokkuð athugavert við
þetta?
— Nei, sagði Argyll.
— Það er nú einmitt gall-
inn, sem er að gera mig vit-
lausan.
Hann gekk á undan til for-
stjóraskrifstofunnar. Hún var
eitthvað fimmtán fet frá, og
hinum megin við ganginn.
Húsbúnaður var þarna svip-
aður, en honum var öðruvísi
fyrir komið. Gólflampinn þarna
var lengst í burtu til hægri.
Banner sagði: — Hérna varst
þú, Wells,- þegar þetta gerðist.
— Já, sagði Wells.
— Og í kolamyrkri?
— Ha?
— Linda og Argyll segja, að
þegar Smith slökkti ljósið í
hinu herberginu, hafi orðið
dimmt í öllum ganginum.
Hérna er líka glerhurð. Ef ljós-
ið hefði verið logandi hjá þér,
hefði það skinið út í ganginn.
— Auðvitað var það ekki
logandi, sagði Wells önugur. —
Eins og ég sagði þér, var ég í
júdótíma síðla morguns. Og ég
lá á legubekknum og var að
hvíla mig. Ég var ekki sofandi
heldur bara að hvíla mig . . .
í myrkrinu.
— Og ónáðaði Smith þig al-
drei neitt?
— Ekki í dag.
Banner gekk að skrifborði
Wells. Á því lá ýmislegt dót.
Banner fór að fitla við nokkra
ferhyrninga úr lituðu gleri. Til
hvers er þetta?
- Þetta eru myndaplötur í
skuggamyndavél, sagði Wells.
— Þessar sem þú ert með eru
myndir af Oaxaca-leirkerum.
— Skuggamyndavél? hváði
Banner. — Hefurðu kannski
heilt kvikmyndahús hérna?
— Öllu má nú nafn gefa. Það
er mjög lítið.
— Er það í sautjándu aldar
salnum?
. — Skammt þar frá, sagði
Wells og hleypti brúnum undir
gleraugunum með svarta band-
inu.
— Við þangað.
Þau gengu í halarófu inn í
litla kvikmyndaherbergið. Þeg-
ar þau horfðu fram yfir sæta-
röðina, sáu þau tjaldið. Það var
dregið niður.
Banner gekk að því. Það
hékk svo sem ellefu þumlunga
frá veggnum. Hann greip í það
að neðan, kippti í og sleppti
svo. Tjaldið vafðist upp sjálf-
krafa.
Um leið og það fór upp,
heyrðu þau tíða smelli og svo
þyt eins og í gluggatjaldi.
Og þau sáu mann með and-
lit eins og á djöflinum sjálfum.
Hann hékk þarna. En hann
var dauður. Um hálsinn á hon-
um var snara. Hún var fest
upp í krók. Og tjaldið hafði
hulið þetta allt.
— Hvert í veinandi! urraði
Banner. — Hvernig lízt ykkur
á þetta?
— Hann hefur hengt sig!
sagði Argyll og stóð á öndinni.
Linda greip höndum fyrir
augun.
— Okkur datt aldrei í hug
að leita þarna, tautaði Wells.
— Það datt heldur engum
öðrum í hug, sagði Banner. —-
Við vorum að leita að lifandi
manni! Ekki hengdum manni.
Og tjaldið sýndist svo nálægt
veggnum. Aðeins ellefu þuml-
unga frá honum. En það er
mesta furða hve lítið rúm mað-
ur tekur, sem hangir svona. Við
höfum öll verið sljó. -En eitt-
hvað fleira sljótt kemur hér
við sögu, en það skal ég segja
ykkur seinna. Jæja, við skul-
um fara út og ná í hann Coy-
ne, lögregluvarðmanninn.
— En hvernig hefur hann
getað gert þetta? sagði Linda.
— Banner svaraði dræmt: —
Þú ert að brjóta heilann um,
hvers vegna þú gazt ekki gert
út af við hann með því að
bragðbæta mjólkina hans með
fimm grömmum af arseníki. En
þú hefur heyrt getið um menn,
sem þoldu meira en það, er
ekki svo?
— Jú, eiturlyfjaneytendur,
sagði Argyll.
Banner kinkaði kolli. — Já,
vissirðu til þess að maðurinn
þinn hefði nokkurn tíma haft
húðsjúkdóm?
— Húðsjúkdóm? Jú, reynd-
ar. Hann sagðist einhvern tíma
hafa haft blettaskán, en það
var löngu búið að lækna það.
— Já, og við því er einmitt
notað arseník. Það kom honum
af stað. Og svo er annað. Ar-
seník vekur æskuroða í kinn-
um. Svarar það nokkurri spurn-
ingu?
Linda starði. — Var hann
þess vegna svona unglegur?
— Eg botna enn ekkert í
þessu, sagði Argyll. — Hvern-
ig . . . ?
Wells kom nú aftur, ásamt
Coyne. Þegar hann sá mann-
inn hangandi krossaði hann sig
og æpti: — Þetta er fjandinn
sjálfur!
Banner hleypti brúnum. —
O, seisei nei! Bara venjulegur
46 VIKAN 43. TBL.