Vikan - 26.10.1972, Blaðsíða 44

— Láttu ekki svona maður, farðu
inn og viðurkenndu að þú sért bú-
inn að týna bókinni!
En þegar Linda greip snöggt
andann á lofti, risu hárin aftan
á hálsinum á Argyll. Hann
gægðist yfir skrifborðið, sem
hún var að benda á.
Þar lá stúlkulík á gólfinu.
Höfuðkúpan á henni hafði ver-
ið brotin með silfurstyttu, sem
lá þarna rétt hjá henni.
Það mátti næstum heyra
hjartslátt þeirra í þöglu her-
berginu. Argyll þekkti strax
líkið. — Það er hún Phyllis
Remington!
— Fyrirsætan þín?
Hann snerti höndina á stúlk-
unni. Hún var máttlaus og enn
volg. Hún hafði verið myrt
fyrir skammri stundu.
Linda heyrði einhvern há-
vaða frammi á ganginum og
þaut til Argylls, lafhrædd.
í dyrunum birtist skrítinn
lítill maður, sköllóttur og með
gleraugu í breiðu svörtu bandi.
Hann var í röndóttum buxum
og flik, sem Banner öldunga-
deildarþingmaður kallaði
„bænafrakka". Þarna stóð hann
og fæturnir á honum voru álíka
bognir og bjúgsverð. Þetta var
Georg Wells, stofnandi og
stjórnandi safnsins. Hrukkurn-
ar á enninu báru vott um
áhyggjur. Og aðaláhyggja hans
var að afla fyrirtækinu fjár-
muna.
— Viljið þér dagsetja leyfisbréfið
nokkrum mánuðum aftur í tím-
ann?
Hann snuggaði. — Hvað hef-
ur komið fyrir yður, frú Smith?
Þér eruð náhvít eins og . . .
— Það er maðurinn minn,
stundi hún upp og var alveg í
þann veginn að sleppa sér: —
Hann er brjálaður! Hann var
hérna rétt núna. Hann hefur
drepið hana Phyllis!
— Guð minn góður, það er
ómögulegt! Munnurinn á Wells
datt upp á gátt og hann þaut
að skrifborðinu. Hann laut nið-
ur og beit síðan á skjálfandi
vörina. — Það var mikill skaði.
Svona gullfalleg stúlka! Kann-
ski óþarflega uppstökk, en . . .
Hvar er hann Smith?
— Hann hvarf, sagði Argyll.
— Það er nú ótrúlegt, en hann
beinlínis gufaði upp áður en ég
komst inn. Kannski hafið þér
séð hann?
— Ég? sagði Wells. — Nei,
hjálpi mér. Ég var í hinni skrif-
stofunni handan við ganginn
og var búinn að vera þar alveg
frá því ég kom úr júdótíman-
um. Og ég hef engan hitt.
Þau litu kringum sig í her-
berginu. Þarna var loftræsting
en enginn gluggi. Og dyrnar
eini útgangurinn.
Argyll horfði á mynd í næst-
um líkamsstærð, sem hékk á
veggnum lengst frá honum.
Þetta var nýleg mynd eftir
sjálfan hann, mjög raunsæis-
leg og hét „Varúlfur og fórnar-
dýr“. Og af loðnu andlitinu á
úlfinum, með hvössu vígtenn-
urnar, mátti auðveldlega þekkja
Gordon Smith.
Argyll hafði haft Smith og
Pmyllis Remington sem fyrir-
sætur.
Wells hristi sig eins og hund-
ur af sundi. -— Bíðið mín inni
í sautjándu aldar salnum, með-
an ég hringi í lögregluna, sagði
hann. — Við verðum að halda
vel saman.
Það voru margir klukkutím-
ar liðnir síðan morðið var upp-
götvað. Linda og Wells hímdu
úti fyrir símaskápnum í sjopp-
unni, meðan Argyll var í sím-
anum.
Argyll hlustaði ekki nema til
hálfs á suðið í símanum, en
sagði við þau: — Meðan Bann-
er þingmaður var að sitja fyrir
olíumálverkinu, sem ég gerði
af honum fyrir síðustu kosn-
ingar, talaði hann í sífellu um
óskiljanleg morð. Hann hlýtur
að hafa vitnað í að minnsta
kosti fjögur mál, sem hann
hafði leyst, þar sem maður
komst óséður út um vaktaðar
dyr. Og lausnin á þessu var
bara einfalt sjónhverfingar-
bragð og ekkert yfirnáttúrlegt
á seyði.
Linda sagði skjálfandi: —
Gordon er vís til hvaða ill-
mennskuverks sem vera skal.
Nú sagði Argyll í símann: —
Ég þarf að tala við Banner
öldungadeildarþingmann. Er
hann við?
Símastúlkan svaraði: — Nei,
það er hann ekki. Hafið þér
reynt í Sfinxklúbbnum? Hann
er sennilega að spila þar, eða
þá að draga kanínur upp úr
hatti. Þettá er kvöldið hans þar.
Argyll hringdi í klúbbinn.
Honum var svarað: — Hann
hefur ekki verið hérna í kvöld.
Hann gæti verið að skjóta á
leirgæsir í skotbakkanum. Hann
er þar stundum.
Argyll hringdi í skotbakkann
og bjórrám rödd svaraði: -—-
Hann kom hingað sem snöggv-
ast og var eitthvað að tala um
keilubrautina. Röddin þagnaði
þegar einhver annar tók fram
í, en svo kom hún aftur og
sagði: — Hann er víst að spila
í Shell-billiardstofunni.
Banner öldungadeildarþing-
maður hefði ekki getað verið
meira heima hjá sér, þó að
billiardstofan hefði verið smíð-
uð utan um hann. Hann beygði
bumbuna yfir borðið, með
prikið í hendinni og athugaði
vandlega kúlnastöðuna. Hann
var að spila við taugaóstyrkan
mann með höggormsaugu. Sá
var að kríta prikið sitt og
horfði órólegur á Banner.
Argyll kom með rennvotan
hattinn, ásamt Lindu og Wells,
inn í reykjarkófið í salnum.
Sumir karlmennirnir blístruðu
til Lindu, svo að Banner hætti
leiknum til þess að sjá, hvað um
væri að vera.
Stálblá augu hans beindust
að Lindu. Hann vissi vel, að í
hennar augum var hann einria
líkastur einhverjum ræfilsleg-
um erkiengli, sem hafði gaman
af að umgangast fanta. Hann
var á stærð við King Kong, með
brúsk af hæruskotnu hári og
blvgráar augnabrúnir. Mjóa
hálsbindið á honum var líkast
því sem það hefði lent ofan í
súpudisk. Og það var líka mála
sánnast.
Banner renndi augunum af
henni og á hina mennina. —
Borden Argyll! Hann rétti
fram höndina, sem var eins og
kálfskrof. — Hvernig gengur,
klessumeistari? Hvernig líður
málverkunum?
Argyll heilsaði og kynnti
samferðafólk sitt. v- Við kom-
um til að tala við þig um morð-
ið.
Banner iðaði eins og leikhús-
björn. — Hvaða morð?
Linda ætlaði að fara að segja:
— Draugurinn í safninu . . .
-—• Nú, hvert í veinandi! Sá
draugur? Ég las það í blöðun-
um. Það verður séð um það.
Bíðið þið meðan ég klára um-
ferðina.
Hann lék svo tveim kúlum í
röð í gat. Félagi hans með högg-
ormsaugun hætti að kríta prikið
sitt. Banner lék enn tveim kúl-
um í gat. Svarti maðurinn varð
vonsvikinn á svipinn og stakk
prikinu í grindina. Hann gat
ekki horft á borðið eftir að síð-
asta kúlan var horfin sýnum.
Banner sleikti á sér stóra
þumalfingurinn og taldi sam-
an vinningana sína, sem voru
heil hrúga af stórum seðlum.
Svo tróð hann sér í skrítna
frakkann sinn og glotti.
— Hann veit ekki, að ég er
alþjóðlegur billiard-hákarl. Við
skulum fara í Sfinxklúbbinn.
Þið verðið gestir mínir. Mig
langar að fara að fóðra fílinn,
það er að segja undirritaðan.
Á eftir skulum við svo tala um
morðið.
Banner veifaði til allra gest-
anna og valdi sér borð í miðj-
um borðsalnum. Hann pantaði
uppáhaldssteikina sína og stór-
an bolla af kaffi. — Og láttu
mig svo fá rabarbarabúðing á
eftir.
Hin kváðust vera búin að
borða, en pöntuðu sér að
drekka. Banner réðst að matn-
um rétt eins og þetta væri mat-
urinn hans Tryggs — hann skar
alla steikina niður í smábita,
saltaði á baunirnar, ataði kart-
öflurnar í smjöri og kaffærði
svo allt saman í sósu.
Argyll ræskti sig. —- Við
þrjú höfum verið saman allan
tímann síðan við uppgötvuðum
morðið.
Banner lyfti hlöðnum gaffli
upp að munninum. — Segðu
hægt og hægt frá þessu, kall
minn, sagði hann. — Svo skal
ég vera gátumeistari og reyna
að svara flóknum spurningum.
í fyrsta lagi: í hvaða röð kom-
uð þið inn í safnið?
Wells sagði: — McPherson
dyravörður segir, að ég hafi
komið fyrstur manna í safnið,
síðdegis í dag, þar næst Phyllis
Remington, stúlkan sem dó, síð-
an Smith, þá Argyll og loks frú
Smith.
Linda greip í handlegginn á
Argyll. — Maðurinn minn vissi,
að við vorum að hittast. Það
var rétt eins og hún væri nú
44 VIKAN 43. TBL.