Vikan - 26.10.1972, Blaðsíða 47

— Ég veit ekki hvort ég er gift
sniilingi eða fábjána!
mannræfill með vígtennur.
Hann brýndi raustina. — Lofið
mér að tala út. Ég ætla að segja
ykkur frá sljóva horninu. Hver
skólastrákur veit, að endur-
kastshornið er jafnt innkasts-
horninu. Hafið þið nokkurn
tíma tekið eftir, hvað þið sjá-
ið þegar þið lítið í spegil?
—• Auðvitað sé ég myndina
af sjálfum mér, sagði Argyll.
— Er hún nákvæm?
— Auðvitað.
— Nei, það er hún einmitt
ekki, sagði Banner. — Þegar
þú hreyfir hægri hönd fyrir
spegli, þá hreyfist sú vinstri á
speglinum. Þetta snýst alveg
við.
—■ Ég skil, hvað þú átt við,
sagði Argyll. En hvaða þýð-
ingu hefur það í þessu sam-
bandi?
— Þegar þú stendur við
hornið í ganginum og lítur til
dyranna þar sem þú sást Smith
síðast, myndast sljótt horn. Það
eru fimmtán fet frá þér að
stjórnarskrifstofunni. Og svo
kastast línan frá dyrunum þar
önnur fimmtán fet á skó að
forstjóraskrifstofunni handan
við ganginn. Ertu með? Gólf-
lampinn í stjórnarstofunni sagð-
irðu, að væri lengst burtu til
vinstri. En lampinn í forstjóra-
stofunni er lengst burtu til
hægri. En ef þú sást spegil-
mynd af forstjórastofunni, yrði
lampinn þar lengst burtu til
vinstri, eða sýndist nákvæm-
lega eins og hann er í hinni
skrifstofunni!
—• Þér er ekki alvara, að það
sem við sáum hafi verið . . .
— Smith var aldrei inni í
stjórnarskrifstofunni. Hann
hvarf af því að hann var þar
aldrei. Það var lampinn í for-
stjórastofunni, sem hann slökkti
á. Það sem þú sást var spegil-
myndin af honum í glerhurð-
inni, sem kom svo vel út með
myrkvað herbergið að baki.
Síðan sneri Banner sér við með
ásökunarsvip: — Þú laugst,
Wells!
— Guð minn góður! sagði
Wells, hátíðlegur á svipinn. —
Þú ert vonandi ekki að saka
mig um að vera í slagtogi með
þessum djöfli?
Banner kinkaði kolli. -—■ Nei,
heldur um það, sem verra er,
Wells. Þú drapst hana Phyllis.
Þú vissir of mikið um fjárkúg-
un hennar á Smith til þess að
vilja ekki fá þinn bita af kök-
unni. Þú neyddir hana til þess.
Þegar hún var orðin uppgefin
á að vera verkfæri í hendi
þinni, þá drapstu hana, svo hún
færi ekki að kjafta frá við
Smith. f dag sagði hún þér að
finna þér eitthvert annað verk-
færi. Þú þurftir að vera fljótur
að hugsa. Þú sagðir henni að
bíða í stjórnarskrifstofunni, til
þess að fá umhugsunarfrest —
til þess að kála henni. Þú nag-
aðir á þér neglurnar inni í for-
stjóraskrifstofunni. Þá kom
Smith þjótandi til þín og sagði
þér, að konan sín hefði reynt
að drepa sig á eitri, svo að hún
gæti stungið af með viðhald-
inu sínu. Smith var stútfullur
af alls konar bellibrögðum.
Hann vildi hræða þessi tvö með
bragði, sem hann hafði fundið
upp með því að taka eftir af-
stöðu skrifstofudyranna
tveggja. Hann sagði þér frá því
og þú samþykktir það. Þar kom
síðasta stykkið í myndagátuna.
Meðan Smith var að gera
draugaganginn hjá Argyll og
Lindu, varst þú að myrða
Phyllis. Þú slökktir á lampan-
um í skrifstofunni. Þess vegna
fann Argyll peruna volga, þeg-
ar hann snerti við henni, þrem-
ur mínútum seinna. Þú hafðir
skilið lík Phyllis eftir þar sem
það var komið, og gengið inn
í forstjóraskrifstofuna. Þú
skildir eftir Ijósið logandi.
Smith kom til þín móður og
másandi, án þess að hafa hug-
mynd um, að þú varst búinn
að fremja morð í millitíðinni.
Bragðið hans heppnaðist eins
og í sögu. Linda og Argyll voru
dauðhrædd og voru að elta
draug. Smith stóð hjá lampan-
um við vegginn til hægri og
horfði á ská í áttina að stjórn-
arskrifstofunni.
Þegar Linda og Argyll komu
fram, sáu þau spegilmyndina
af honum í skrifstofuhurðinni
sem snöggvast, áður en hann
myrkvaði allt herbergið. Ar-
gyll þaut inn í skakka herberg-
ið. Og Smith hafði gott tæki-
færi til að sleppa út úr hinu,
án þess að þau sæju, og inn í
kvikmyndasalinn.
— Þú sendir Lindu og Ar-
gyll inn í sautjándu aldar safn-
ið á undan þér. Þú gafst þér
dálitla stund til að kalla á lög-
regluna og labbaðir síðan inn
í kvikmyndasalinn til að hitta
Smith. Þú vissir, að jafnskjótt
sem hann frétti um morðið,
mundi hann segja, hvernig
hann slapp raunverulega burt
. . . til þess að bjarga sér. Þú
varst neyddur til að drepa hann
líka. Þú slóst hann í rot. Þú
kannt öll handtökin að þessu,
svo er júdókunnáttu þinni fyr-
ir að þakka. Svo hengdirðu
hann upp meðvitundarlausan,
og Linda heyrði þytinn í tjald-
inu, þegar þú dróst það niður
til að hylja líkið . . . Gætið
hans, ég hafði ekki skammbyss-
una mína með mér. Hann er
beinabrjótur.
— Það get ég líka verið, urr-
aði Coyne. Og þegar Wells tók
til fótanna, braut Coyne á hon-
um handlegginn með kylfunni
sinni. Wells hneig niður og
stundi.
Þegar þau gengu út í rign-
inguna, sagði Linda við Bann-
er: — Hvers vegna gekk Wells
svona iangt til þess að ná sér
í peninga?
Banner snuggaði. — Þetta
safn nægði alveg til þess að fé-
fletta hann. Hvernig getur
nokkrum manni dottið í hug,
að svona stofnun gefi nokkurn
túskilding í aðra hönd?
í huga Banners var list eitt-
hvað á borð við ómerkilegt
mannsnafn. ☆
RAUÐA
PRINSESSAN
Framhald af bls. 11.
Olgivanna Lloyd Wright eru
næstum þjóðsagnapersónur.
Kannski hefði mátt liggja í
augum uppi að manneskja, sem
hlotið hafði slíkt uppeldi sem
Svetlana, gæti aldrei áttað sig
á þeim.
1932, þegar Taliesin var kom-
ið á fót, var hreinlega enginn
arkitektúr stundaður í Banda-
ríkjunum. Þá var kreppan
mikla hvað verst og ekkert var
byggt, sízt af öllu nokkuð sem
fól í sér eitthvað nýtt. Wright
var þá sextíu og þriggja ára
og aldrei sprækari, og fyrir
hann þýddi kreppan það - eitt
að eirðarlaus, víðfeðm sköpun-
argáfa hans yrði að finna sér
nÝja og óvenjulega farvegi um
skeið. Hann skrifaði heimspeki
þá, er var grundvöllur verka
hans: ,,að skapa fullkomið um-
hverfi til að tryggja bætt mann-
líf.“ Hann skrifaði sjálfsævi-
sögu sína og gerði uppdrætti
og teiknaði án afláts. f Spring
Green í Wisconsin stofnuðu þau
frú Wright félagsskap nema,
sem bjuggu saman og lærðu
saman og byggðu saman.
Wright vildi, eins og hann orð-
aði það, „skapa arkitekta um
leið og arkitektúr.“ Þetta var
upphafið að Taliesin, en það
orð er velskt og þýðir „ljós-
brá“.
Wesley Peters var fyrsti
lærisveinninn, sem gaf sig
fram. Hann hafði verið að nema
verkfræði, en hætti nú við það.
Faðir hans var útgefandi og
ritstjóri í Indiana, mannvinur
mesti og hafði með krossferð-
arkenndri baráttu sinni gegn
Ku-klux-klan fengið því til
leiðar komið að sá þokkafé-
lagsskapur var flæmdur úr rík-
inu. Edgar Tafel, sem gerðist
lærisveinn skömmu á eftir
Peters, lýsir honum sem ,,há-
vaðasömum, hreyknum Mið-
vestmanni; þó var hann ekki
eins drykkfelldur og við hin-
ir.“ Hann ók í Essex-
vagni og vakti það mikla öf-
und hinna nemendanna.
í sjálfsævisögu sína skrifaði
Frank Lloyd Wright: „Meðal
þeirra fyrstu, sem komu í fé-
lagsskapinn, var hávaxinn,
dökkeygur ungur maður . . .
óþrjótandi brunnur orku og
tryggðar við þær hugsjónir, er
Taliesin byggist á. Hann varð
fljótlega fremstur í flestu, sem
gert var. Hann hafði augun
stöðugt opin og persónuleiki
hans var mjög sjálfstæður.
Hann var ungur — nítján ára
eða svo.
Svetlana, stjúpdóttir mín
(hún kom til Taliesin með Olgi-
vönnu) var þá sextán ára og
mjög hrífandi . . . Fljótlega
varð flestum Ijóst að þau dróg-
ust hvort að öðru, en allir voru
sammála um að láta okkur for-
eldrana ekkert af því vita. Enda
var áður en varði svo komið,
að við Olgivanna vorum þau
einu, sem ekkert vissu um
þetta. Og svo þegar augu okk-
ar loks opnuðust — þá kom til
ásakana og nokkur miður hlý-
leg orð voru sögð. Of fljótt!
Bæði of ung! Þessar ástir, sem
komu okkur fyrir sjónir sem
svik, urðu nú að neðanjarðar-
hreyfingu, en fylgismenn ungu
hjúanna tóku upp baráttuna
fyrir þau. En til einskis. Við
vildum ekki hafa þetta.“
Edgar Tafel heldur áfram:
„Einn góðan veðurdag að
morgni steig Wes inn í Essex-
inn sinn, tók Svetlönu upp í
og ók til Evansville í Indiana.
Wright-hjónin voru alveg eyði-
lögð.“
43.TBL. VIKAN 47