Vikan - 26.10.1972, Blaðsíða 39

hafði ég vaðiö i skýjum. Ég hafði
stjakað frá mér óþægilegum
hugsunum, já, ég var jafnvel búin
að gleyma skothríöinni.
Nú var mér ljóst hve alvarlegt
ástandið var Það höfðu of margir
um sárt að binda og það var
aöeins ein leiö til aö íoröast
frekari vandræöi, það var aö slita
trúlofun okkar og hætta að hitta
Jon.
Um kvöldið sagði ég við Jon að
við yrðum að skilja Ég er ekki
góður ræðumaður og ég varð ekki
undrandi, þótt Jon hvorki vildi.
eða gæti skilið hvaö ég útti við.
Hann endurtók i sifellu: — Þú
hefir yfirgefið mig, Marta, þú
elskar mig þá ekki. Ef þú eiskaðir
mig, væri ekkert of erfitt.
Ég reyndi að gera honum
skiljanlegt hvað fyrir mér vekti,
ég talaði þangað til ég gat ekki
sagt annaö en aö kveöja hann.
Hann skrifaði mér nokkrum
sinnum. Stundum var ég aö linast
á áformum mlnum og langaöi
aðeins til að fara til hans eins
fljótt og auöið væri. En svo reyndi
ég að stappa I mig stálinu og
leggja niður fyrir mér að ég heföi
ekki rétt til að stofna lifi annarra i
hættu. Ég var stúlka frá Bogside
og ég gat auðvitað ekki gifzt
brezkum, manni þótt ég elskaði
hann heitt.
Þetta varð að véra bjarg- •
föst ákvörðun og ég held
mér heföi tekizt að standa viö
hana ef ée hefði ekki meirnað á
afmælisdegi Jons, 27. ágúst.
Ég reyndi aö hugsa ekki um
hánn. Mér var ljóst að það myndi
aöeins særa okkur bæöi, ef ég færi
að skrifa honum. En nokkrum
dögum fyrir afmælið, gekk ég inn
I búð, keypti kort, sem ég skrifaöi
á nokkrar linur og setti það i póst,
áður en ég skipfi um skoðun.
Nokkrum dögum siðar fékk ég
bréf frá honum. 1 þvi stóð: —
Hittu mig a veitingastofunni
okkar, ég þarf að segja þér
nokkuö.
Þetta varö til að ásetningur
minn fór út um þúfur. Af-
mælisdagur hans var á föstudegi
og um kvöldið fór ég til að hitta
hann við Craigavon brúna. Hann
beið min við brúarsporðinn.
Stundarkorn horfðum við aðeins
hvort á annaö, án þess að segja
nokkurt orö. Svo sagði hann. —
Þú ert sú bezta afmælisgjöf sem
ég hefi fengið. Og ég hefi lika
gjöf handa þér. Ég var formlega
tekinn i kaþólsku kirkjuna I gær.
Ég man að ég hugsaöi að nú
gæti ekkert komið i veg fyrir
hjúskap okkar og aö aldrei kæmi
neitt framar rt milli okkar til aft
skilja okkur aö. Ég vissi aft þetta
sama hugsafti Jon ÞetU
kvöld ákváðum við brúökaups-
daginn, laugardag 13. nóvember
I St. Columba.kirkjunni.
Næstu vikur liðu svo fljótt að ég
va'rö undrandi, þegar komið var
fram I nóvember. Ég hafði ekki
tekið eftir þvi að stöðugt jókst
taugastriöiö i Derry. Aörar
stúlkur, sem höfðu látið sjá sig
með brezkum hermönnum, höföu
verið teknar alvarlega til bæna.
Það var sagt aö hárið hefði veriö
klippt af þeim og þeim velt upp úr.
tjöru og fiðri.
En ég lokaði eyrunum fyrir
þessum sögum. Slikt gat ekki
hent mig og ég tald^ dagana til
brúðkaupsins.
Það skeði heldur ekki neitt, fyrr
en fjórum dögum fyrir
brúðkaupið, Ég var heima hjá
mér og reyndi að vera þolinmóð.
Ég var búin að ganga frá öllu og
gat nú hvilt mig. Þá var barið að
dyrum.
Þótt framoröið væri, klukkan
vab rúmlega ellefu, þá fór ég til
dyra og þegar ég opnaði, sá ég
hóp af konum. Ein þeirra sagði:
— Komdu út. Við þurfum að tala
við þig. Ég varð hrædd, en mér
datt ekki 'ofbeldi I hug, hélt þær
ætluðu aðeins aö lesa yfir mér,
svo ég fór út og ætlaði að ijúka
þessu af sem fyrst. En þá réðust
þær d mig, gripu um handleggi
mina og drógu -fnig burt frá
húsinu. Svo fóru þær að skamm-
ast hástöfum. Ein greip um
hárið á mér, sem ég hafði bundiö I
tagl með teygju, sleit teygjuna og
togaði af alefli I hárið, svo ég fékk
tár f augun af sársauka.
Þá sá ég stórum skærutn
bregða fyrir. Þaö - skipti engum
togum, konan sneið af mér háriö,
sem féll kringum mig á götuna.
Ég var alltof óttaslegin til að bera
hönd fyrir höfuð mér. Einhver
þrýsti llka skambyssu að eyra
mér og sagöi: — Þegiðu, annars
skýt ég af þér hausinn.
Þegar klippingunni var lokið,
sagði einhver: — Hann verður
ekki hrifinn af þér svona. $vo
bundu þær mig viö ljdsastaur með
vlr, sem skarst inni I holdið.
Ég grét, en tár mln gerðu þær
ennþá æstari. Hópurinn þéttist I
kringum mig mér varð hugsað til
brúöarkjólsihs pg Jons, blðandi
við altarið I kirkjunni, sem ég
myndi ekki lita augum framar.
Ég var alVeg viss um að þær
ætluðu að drepa mig. En það var
ekki ætlun þeirra, þær sóttust
ekki eftir lifi minu. Þær ætluöu
eingöngu að hafa mig fyrir
sýningargrip, iifandi veru ataða I
tjöru og fiðri, eins og galdranorn
frá fyrri öldum.
Það fyrsta sem ég fann fyrir
tjörunni, var að hún flaut yfir
höfuð mitt, þykk og illa þefandi,
Mig sveift I hársvöröinn undar
henni og svo lak hún niður and-
litiö, yfir augu min, nef og
munn. Ég hafði lokaö augunum
og þau limdust fast aftur og ég
hugsaði: — Góöi Guð, ér er aö
verða blind.
Allan timann öskruðu þær eins
og villidýr og það eru þessi öskur,
43. TBL. VIKAN 39