Vikan - 26.10.1972, Blaðsíða 42

kaupa. Ég mátaði hana með
hálfum hug.
Þetta'hár var að visu ekki likt
minu hári. Ég varð svo ólík sjálfri
mér, ætlaði ekki að þekkja mig I
speglinum. Ég ætlaö að gifta mig,*
en vissi ekki hvenær það gæti
orðið. Ég vissi aðeins að lifið yrði
aldrei eins og áður.
Blaöamenn voru slfellt aö
drepa á dyr hjá okkur, en ég vildi
ekki tala við þá, einfaldlega
vegna þess að ég gat ekki hugsað
mér að rifja upp atburðina •frá
þessari hræöilégu nótt. En
gegnum þá fékk ég að vita að
herinn gat ekki sent neinar sveitir
inn i Bogside, vegna þess hve
ástandið var iskyggilegt.
Þetta hafði óþægileg áhrif á
míg. Ef hermennirnir kæmust
ekki inn i borgarhlutann, hvernig
átti ég þá að komast út úr honum?
Hvernig átti ég. að komast til
Jons? Hvernig gat ég komizt
undan ofsóknarbrjálæöinu?
Allan daginn og mesta hluta
næturinnar, reyndi ég að finna
svar við þessum spurningum, en
varö engu nær. Ég þráði Jon
ofsalega, en hann var langt i
burtu og ábyggilega siðasti
maðurinn, sem gæti komizt til
min og huggað mig. Frá þvi
ráðizt var á mig, var hann undir
lögregluvernd, jafnvel ijini f
herbúðunum.
Ég hugsaöi um þúsund leiðir til
að ná sambandi við hann, en
engin reyndist raunhæf. Og þá
skildi ég að það væri aðeins ein
leiö. Ef ég væri nógu akveðin, þá
varö ég að horfast I augu við alla
hrollvekjuna, háðið, öskrin, of-
sóknirnar
Næsta morgun snyrti ég mig
eftir iongum, greiddi harkolluna,
sem gerði mig svo annarlega, fór
I kápu og batt hlút um höfuðið.Svo
gekk ég, ákveðnum skrefum,
út á Drumcliffe Avenue.
Það hlýtur að hafa verið fullt af
fólki á götur.ni, en ég sá það ekki,
vegna þess að ég kærði mig ekki
um að sjá það. Ég hélt aðeins
áfram göngu minni, gegnum
þröng strætin, framhjá strætis-
virkjunum við mörk Bogside og
að næstu biðstöö stræt-
isvagnanna. Ég þurfti ekki að
biða nema nokkrar minútur
þangað til vagninn kom. Ég sté
upp i hann og hann ók af staö
gegnum borgina og yfir
Craigavon brúna. Ég skalf af ótta
eða létti — eöa hvoru tveggja.
Ég fór úr við herbúðirnar og
gekk beint að hliðinu. Ég þekkti
liðþjálfann, sem stóö vörö og
hann fylgdi mér strax inn á
varðstofuna. Svo kom Jon með
andlitið afmyndað af áhyggjum
og án þess að segja nokkurt orð,
vafði hann mig að sér
Mér hvarf allur ótti. Ég var
búin aö endurtaka það svo oft
fyrir sjálfri mér, að ekkert gæti
skilið okkur að og nú var ég búin
aö sanna að það var rétt.
Eftir þetta varð rás
viðburðanna hröð. Við ákváðum
að gifta okkur 15. nóvember, en
þaö var aðeins nokkrum dögum
slðar en upphaflega hafði verið
ákveöiö.
Við þurftum að breyta þeirri
ákvöröun að gifta okkur i
Sl. Columba kirkjunm. Þaö helði
verið of áhættusamt fyrir alla
aðila.Við ákváðum þvi að gifta
okkur I kapellunni i Erbrington
herbúöunum.
Þetta var ákaflega einföld
athöfn, en snerti okkur sjálf þvi
meir. Eftir vlgsluna var móttaka
fyrir alla vini Jons.
S\ o lorum \.ið i þyrlu. rett eins
og persónúr úr J.ames Bond sögu,
áleiðis aö herstöövum viö
Aldergrove. Þaðan fórum við, sitt
i hvorum bil', til flugvallarins i
Belfast. Ég hafði haft það á
tilfinningunni að ofbeldið væri að
baki mér, þegar ég gekk inn I
herbúðirnár. En það var líklega
rétt að hætta ekki á neitt. Við
flugum til London I venju-
legri áætlunarflugvél og eydd-
utn fyrstu hveitibrauðsdögunum
á rólegum stööum I' Surrey og
Sussex.
Þá fórum við til Beccles I
Suffolk, til að hitta fjölskyldu
Jons. Hollenzkt dagblað bauð
okkur I vikuferð til Hollands, sem
við þáðum. Smám .saman
fjarlægðust hinar hræðilegu
minningar æ meir.
Að sjálfsögöu gleymi ég þessu
aldrei, gleymi aldrei kvöldinu,
þegar ég var hrifsuð frá
fjölskyldu minni. til að taka út
skelfilega refsingu, refsingu fyrir
þaö eitt aö ég elskaði mann frá
öðru landi.
En samt finn ég ekki fyrir
biturjeika. Ég er búin að kynnast
of miklu af hatri og þvi hvað
hatrið getur gert mönnunum,
hvaða trú sem það játar og af
hvaða kynstofni sem er.
Þegar ég hugsa um kvöldið
voðalega, hugsa um ljósastaurinn
i Bogside, þá reyni ég að skilja
fólkið sem gerði þetta og segi við
sjálfa mig: —Þetta fólk gerði það
sem það hélt að væri rétt. ég hefi
lfka gert það sem ég áleit réttast.
Nú er ég viðs fjarri Bogside,
fjarri Englandi líka, þvf að Jon
sinnir þjónustustörfum erlericlis,
en við erum saman og þaö er fyrir
öllu. En hvar sem ég verð, þá
mun ég aldrei lita reiðilega um
öxl.
KONAN f SNÖRUNNI
Framhald af bls.. 33.
dyrnar. Partington virtist alveg
hafa gleymt þvl, I gleði sinni yfir
tilrauninni og árangri hennar.
— Ég má svei mér kalla mig
héþpinn, sagði hann, — þvl að oft
er það svo, þegar maður ætlar að
fara að sýna svona tilraunir
kunnáttumönnum, vilja þær ein-
mitt.helzt fara I handaskolum.
En I þetta sinn heföi útkoman
ekki getað orðiö betri. Ég sting
nú uppá, að viö eyðum morgn-
inum I að athuga og bera saman
bylgjuformin frá hinum ýmsu til-
raunum mlnum, sem ég hef
safnað saman. Þá hygg ég að ég
geti sýnt fram á það, að hvert
form fyrir sig, svarar til sér-
stakrar tegundar hugsana. Og ef
það sýnir sig, munuð þér viður-
kenna möguleikann fyrir aðgerð-
inni, sem ég er að reyna að finna
upp. Framhald í nœsta blaSi.
PALLADÖMUR UM
GUNNAR THORODDSEN
Framhald af bls. 15.
prúðari í umræðujn, en þó snjall í
máli, jafnvigur á sókn og vörn í
kappræðum ög fylginn sér, ef mik-
ils þarf við. Hann er mælskumaður
i orðsins bezta skilningi og prý.ði-
lega ritfær. Gunnar Thoroddsen er
dáður af nánum vinum meðal sam-
herja, en virtur af sanngjörnum
andstæðingum. Maðurinn er og
óvenjulega geðþekkur i persónu-
legri kynningu auk þess hvað hann
ér vænn álitum, listrænn, fjölhæf-
ur og gáfaður. Gunnar telst snill-
ingur í þeirri list að taka á móti
gestum, enda lifimaður, eðlilegur í
alúð sinni, skemmtilegur og marg-
fróður viðrpælis og temur sér virðu-
lega og háttvísa framkomu. Hins
vegar er Gunnar enginn víkingur
til starfa og tekur sjaldan af skar-
ið við afgreiðslu mála. Ýmsir bera
liann þeim sökum, að honum sé
gjarnt að glevma loforðum og láta
hjá líða að knýja fram úrslit. S'likt
áinæli er þó að nokkru leyti mis-
skilningur. Gunnar er ekki óorð-
heldinn, en hann skrifar loforð sín
helzt til oft á vandað minnisblað
og leggur í fallegt skrín í stað þess
að breyta þeim í veruleika.
Gunnar Thoroddsen hefur vissu-
lega margt þegið af forlögunum, en
fær víst aldrei stóra vinninginn
þráða í happdrætti lífsins.
Lúpns.
42 VIKAN 43. TBL.