Vikan - 26.10.1972, Qupperneq 37

E]E]SEIS3Í2lSS33!I13E13!2]E]E13ElE)
HHI

J

ELDAVELIN
H.G.GUDJÓNSSON
UMBOÐS & HEIIDVERZLUN
STIGAHLÍÐ 45-47- REYKJAVIK
SÍMI 37-6-37
SESSSEEHEElalalálalalaESIalatá
yfir okkur haföi gengiö, fannst
mér illt til þess aö hugsa aö eiga
fyrir höndum aö lenda austan viö
höföann, I Rennellsstraumnum,
er liggur inn i sunnanveröan
flóann. Viö höfum beöiö meö
hornmælinn á lofti allan
morguninn f von um, aö rofaöi til
sólar, en árangurslaust. Georgia
veit, aö okkur er mikiö í mun aö
fá staöarákvöröun, og þegar þaö
tekst ekki, finnst henni allar vonir
bresta.
„Þú vftizt, Len, aö ég er mesti
aumingi. Ég held-, aö ég þoli þetta
ekki lengur. Ef viö komumst ein-
hvern tima i höfn, held ég, aö viö
veröum aö leggja skótunni og
fara heim meö áætlunarferö”. -
Svo bætti hún viö eftir dálitla
þögn: „Heldur þú, aö viö
koihumst til hafnar?”
Þaö er átakanlegt, hve illa hún
er haldin. Ég verö aö reyna aö
hvisla einhverri hughreystingu aö
henni. En hvernig á aö hvisla,
þegar stormgnýrinn yfirgnæfir
jafnvel brýnda rödd og maöur
veröur aö skoröa sig i dyragætt-
inni til þess aö hrasa ekki þvert
yfir klefann. Og hvaö skyldi svo
sem vera hægt aö segja til hug-
hreystingar, þegar maöur kemur
beint frá þvi aö horfa yfir brim-
solliö reginhaf? Nú er fegurö þess
horfin. Þaö er tröllaukiö.
brimgrátt og leiöinlegt. En eitt-
hvaö verö ég aö segja. Ég tek I
stokkinn á legubekknum hennar
og krýp á kné framan viö hann.
„Auövitaö getum viö haldiö til
hafnar og komizt undan óveÖrinu.
En littu nú á, væna min. Ég veit,
aö þetta er harösótt, en viö
veröum aö standast þaö. Um
annaö er ekki aö gera. Viö höfum
hreppt verstu hrakninga á. litlu
skipi, en nú fer aö batna. Skipiö er
nú aö likindum komiö nógu djúft
til aö komast greiölega fyrir
Finisterrehöföa. Jafnvel þótt
stormurinn haldist, getum viö
tekiö stefnu suöur á bóginn á
morgua. Nú skulum viö reyna aö
gleyma þessu sem snöggvast.”
Ég staulast fram' á og sæki I
tveim feröum dálitiö af kexi i
lokuöum öskjum, saltaöar hnetur
og kampavlnsflösku. Mér er
ómögulegt aö fást viö glös, svo aö
viö drekkum viniö úr þykkum
skipsbolla og stýfum kexiö úr
hnefa. Þetta hressir samt skapiö,
og viö förum aö rif ja upp atvik frá
sumrinu og gizka á, hvaö muni
vera aö gerastheima fyrir. Þegar
aö þvl kemur, aö ég verö aö fara
til starfa á þiljum uppi, er
Georgia mun bjartsýnni og býst
viö aö geta sofnaö.
Aö kvöldi hins 8. er loftvogin
tekin aö stiga. V-indstaöan hefur
veriö breytileg upp á slökastiö ðg
er nú oröin noröaustlæg. Sjór'er
þungur og óreglulegur. Skipiö
steypir ennþá stömpum, en viÖ
þykjumst vissir um aö komast
fyrir höföann og hlökkum til aö
koma I landsýn viö hina sæbröttu
strönd Spánar.
Þaö er komiö kvöld hins 9. Viö
stýrum I suöurátt. Vindur er
ennþá hvass, veöurhæöin 8 vind-
stig af norönoröaustri. Ekki
höfum viö séö til sólar, og tik
vonar og vaja rennum viö dýpt-
arlóöi, en finnum ekki botn meö
130 faöma linu. Okkur finnst nú
allt ganga betur, og viö væntum
þess aö fá landsýn þá og þegar, en
nokkur óvissa rikir samt i þvi
efni.
Talsveröur sjór er I skipinu, og
nú tilkynnir vélstjórinn, aö raf-
magnsdælan hafi stöövazt.
Einkum haföi gefiö á bátinn,
meöan stigaopiö aö háseta-
klefanum stóö opiö. Viö veröum
aö losa okkur viö vatniö og tökum
þvi til handdælunnar á þilfarinu.
Þá reynist sogpipan I henni
stlfluö. Pipan stendur djúpt i
isköldu vatni, en viö ótrauöa leit
kemur i ljós, aö skipasmiöastööin
haföi hvorki hirt um aö setja siu i
pipuna né sópa burtu
höggspónum, sem komu, er nýja
vélin var sett I skipiö. Nú gera
þeir okkur ljótan grikk.
Viö tökum dæluna I sundur og
hreinsum efri hluta hennar og
dembum siöan úr nokkrum
vatnsfötum- ofan i pípuna. Viö
rekum upp skellihlátur! Þaö
virtist svo kjánalegt aö standa
þarna i regni og stórsjó meö
drjúgan slatta af vatm i skipinu -
og ausa vatni I þaö til viöbótar.
En stiflan losnar úr dælunni, og
viö dælum góöa stund af öllum
kröftum. Þá stiflast aftur og
sama aögeröin er endurtekin,
þangaö til aö dælan kemst i
sæmilegt lag.
I morgunsárinu hinn 10. renn-
um viö 100 faöma lóöinu án þess
aö finna botn. Vindur er ennþá
hvass noröaustan, en heldur
lygnandi. Skipstjórinn segist hafa
séö til skipaferöa um nóttina. Viö
hljótum aö vera allskammt und-
an landi. Ég vil fyrir hvern mun
fá staöarákvöröun, áöur- en viö
nálgumst ströndina. Loftiö er
þungbúiö, en 'útlitiö heldur
skárra. Þá eygjum viö tvo svarta
díla I morgunsklmunni á bak-
boröa. Þaö eru flutningaskip á
suöurleiö. Á bak viö þau grillum
viö gráleita rönd úti viö sjón-
deildarhringinn. Skyldi þaö vera
land? Og skyldum viö geta komizt
svo nærri skipunum, aö hægt sé
aö skiptast á merkjum viö þau?
Viö veröum aö minnsta kosti aö
reyna. Stýrum viö nú I leiö fyrir
annaö skipiö fyrir fullum seglum
og vélarafli. Ég tek fram merkja-
flöggin og er viöbúinn aö draga
þau upp. Viö gefum nánar gætur
aö.hvernig horfiö til vöruskipsins
þreytist og fjarlægöin minnkar.
Þetta.er stæröardallur og gengur
greiölega undan vindinum.
Ætlurh viNað farast á mis? Nei,
viö nátgumst skipiö. Nú drögum
viö fána okkar að hún á stór-
siglunni og merkjaflaggiö undir.
Skipiö ber óöfluga fram hjá. svo
aö viö festum i skyndi skips-
númer okkar I reiöann á bak-
boröa:
MFNW
Ég skoröa mig upp við stýris-
hjóliö m.eö sjónauka fyrir
augunum og biö þess, aö hitt
skipiö svari meö fánum. Skeyta-
flögg okkar eru tilbúin á
þilfar-inu
Q I B
A hvaöa breidd eruö þér nú sem
stendur?
Þetta merkjakerfi er
geysihaglegt. Meö þvi geta
skip kallazt á, hvar sem er, beöiö
um hjálp og láfiö I té vitneskju.
En hvaö skeður? Viö erum
komnir á bug viö skipiö og höfum
sámflót meö þvl I góöu skyggni.
Þaö sýnist bæöi stórt og sterklegt,
er þaö öslar sjóinn. Nokkrir
hásetar eru á þilfarinu aö dunda
viö slöuStu handtökin á morgun-
vökunni. Sennilega eru þeir aö
doka eftir þvi aö klukkan sláL
átta. En enginn fáni er dreginn
upp. Engin hreyfing er viö fána-
stagiö, og engin merki' sjást þess,
aö þeir hafi tekiö eftir okkur. Ef
til vill hafa þeir misskiliö okkur,
svo aö viö lækkum fánann og
einkennisflaggiö okkar og
drögum þau svo aftur aö hún. En
fyrir sama kemur. Þá opnast
dyrnar aö stýrishúsinu, og
yfirmaöur i bláum frakka með
hvita húfu gengur út á stjórn-
pallinn. Hann ber sjónauka aö
augum sér og horfir yfir til okkar.
Viö veifum til hans, en fáum
ekkert svar. Stundarkorn stendur
hann rólegur og letilegur á
pallinum. A meðan eykst biliö
milli skipanna jafnt og þétt. Þá
gengur hann fram á stjórn-
pallinn, leggst fram á handriðiö
og horfir kæruleysislega niöur á
framþiljurnar á skipi sínu. Svona
43. TBL. VIKAN 37