Vikan - 26.10.1972, Blaðsíða 20

Ég virti fyrir mér svipinn á
Klemens, en þaö eina sem ég gat
séB var undrun. — Hvernig móöir
drengsins dó. Hún datt af hest-
baki. Hversvegna spyrjiö þér?
— Var Claes nokkuð viö þaö
riöinn?
— Hversvegna spyrjiö þér,
endurtók hann.
— Hann segist hafa drepiö hana
og aö þegar hún hafi veriö borin
burt, hafi sendiherrann sagt: Ó,
guö minn, hann hefir drepiö hana.
Er þetta satt?
Hann hnyklaöi svartar
brúnirnar. — Ég veit ekki hvað
Axel kann að hafa sagt, hann kom
aö henni á undan mér. En ég get
ekki skilið að þaö hafi á nokkurn
hátt verið Claes aö kenna. bað
var hann, sem kom fyrstur að
henni, en hún haföi dottiö af baki
og fest fótinn I ístaöinu og
hesturinn dró hana meö
sér . . .Biðið andartak.
Hann fór út úr herberginu og
kom aftur með fööur sinn og
bróöur. — Segiö þeim lika hvaö
Claes sagöi yöur.
Ég endurtók þaö orörétt, hvert
orö var brennt inn i hug minn.
— Drottinn minn, hrópaði Axel
upp yfir sig. — Ég átti ekki viö
Claes. Eg átti aö sjálfsögöu viö
hestinn, aö hesturinn heföi drepiö
hana.
Viö störöum hvert á annaö.
Doktor Renfeldt ræskti sig.
— En hvernig hefir drengurinn
fengið þetta á heilann, að þetta
væri honum að kenna?
— bað hlýtur aö hafa veriö
eitthvaö annað, sagöi ég. — Eitt-
hvað, sem hefir komiö honum aö
halda aö þér hafiö átt viö hann.
Hún var reið út i hann, sagöi
Axel hægt. — Hann geröi eitt-
hvaö, sem angraði hana, hvaö
sem þaö nú var. Hún rak hann frá
sér. bú manst þaö líklega,
pabbi, við sátum á veröndinni öll
þrjú. Claes hlýddi henni ekki.
Yvonne stóö upp og leit reiöilega
til hans og sagði eitthvað á þessa
leiö: Ef þú ferö ekki, þá fer ég. Ég
þoli þig ekki lengur.
— Já, og hann stóö við hliöina á
tómum stólnum og ég kenndi svo f
brjósti um hann, sagði doktor
Renfeldt. — Hann hafði veriö
érfiöur, þaö viöurkenni ég, en
hann var eitthvað svo brjóst-
umkennanlegur, því móðir hans
hvessti sig svo oft við hann.
— Og svo sáum viö hana þeysa
burt á nýja folanum.
— Ég var búinn að standa i
strföi með folann daginn áður og
sagöi þeim I hesthúsinu að ég
vildi ekki aö nokkur maður stigi
honum á bak, sagði Klemens. —
Ég var búinn að ákveöa aö losa
mig viö hann.
Yvonne lét aldrei nokkurn
mann segja sér íyrir verkum,
sagði Axel". — Claes rölti burt og
stundarkorni siðar, heyrðum viö
hann reka upp óp. Við komum að
henni, þar sem hún hékk viö
hestinn, sem hafði sparkaö i
hana. Hesturinn var alveg
trylltur.
— En Claes hélt ab það væri'
honum að kenna að hún fór á bak
folanum, vegna þess aö hún var
reið við hann, sagöi ég, svo hás að
það heyrðist varla til min. —
bannig hlýtur hann að hafa
hugsaö. Og svo hélt hann að þér
ættuð við hann, að hann hefði
verib valdur að dauða hennar.
— Ó, guð minn góður, sagði
doktor Renfeldt lágt.
Ég gat ekki litið upp á Klemens,
þegar ég sagði.
— Og hitt, sem hann sagöi ? Um
fööur sinn?
— Hvaö sagði hann um föður
sinn? spurbi Axel hvasst.
Ég gat ekki svaraö, en Klemens
geröi það i minn stað.
— Hann sagöi viö systur og
ungfrú Dickman að ég hefði
drepið hann.
Faöir hans þreifaði fyrir sér
eftir stól og settist þunglega.
— Carl— Jan sonur minn fórst I
bilslysi.
— Ég ók bilnum, sagði
Klemens, — og nú fer ég að
ski lja. Hann hlýtur ab hafa heyrt
eitthvaö þá lika. sem hann hefir
misskiliö. Slysiö var hér á land-
areigninni i trjágöngum. Ég
ók of hratt, en þaö vár háika á
veginum og billinn rann til og
lenti á tré. Ég komst af, en
Carl—Jan dó strax, hann fékk
högg á brjóstiö. Klemens dró
andann þungt og leit á föður sinn.
— Manstu hvaö ég sagði viö þig,
þegar ég hitti þig fforsalnum?
— Já, þú sagðist hafa ekið
bróöur þinn i hel. bú sagðir vist
aö þú heföir drepiö hann.
— Claes var ekki viöstaddur.
Hann getur reyndar hafa verið 1
stiganum ....
Ég kreppti hnefana, til þess aö
halda aftur af grátinum.
— Og þetta hefir okkur aldrei
dottið i hug, sagði doktor Ren-
feldt. — betta höfum viö látiö
blessað barniö bera i öll þessi ár.
Dökk augu Klemens mættu
minum. — bér viljið kanske
reyna aö tala um fyrir honum,
Sögupersónur:
Haltazar Renfeldt, fjölskyldufaðirinn, doktor i heimsspeki
og meðlimur sænsku akademiunnar.
Gabrielle, einkadóttir hans, þekkt þperusöngkona, sem misst
hefir röddina eftir hálssjúkdóm.
Axel Renfeldt, ambassador hjá Sameinuðu þjóðunum.
Klemens Renfeldt, búfræðingur og bústjóri á Rensjöholm.
Claes Renfeldt, sonarsonur Baltzars. Foreldrar hans eru bæöi
látin.
IVIalin Bergström; hjúkrunarkona. Sögumaður.
Vera Dickman, einkaritari.
Hansson „kandidat”, kennari Claes.
m

Wmk
MMMMM
■MMMMHMH

Framhaidssaga
eftir
D.W.Roberts.
7. hluti
Hvað myndi
Hanson segja,
nú, þegar hann var
vaknaður
af dvalanum?
Myndi hann ásaka
drenginn.......
systir. Reyna aö skýra fyrir
honum allan þennan misskilning.
Hann treystir yður svo vel.
— Ég skal revna
En mér hafði dottið nokkuö i
hug, sem sainariega bætti ekki
liöan piina. W ö er sagt aö það sé
auðveldara a ■ myröa, ef þaö hefir
veriö gert áöur. Ef Claes leit á
sjálfan sig og KÍemens. sem
moröingja og oröið var viö að
enginn lagði neitt sérstakt I þaö,
eins og það skipti ekki máli?
Hafði honum þá ljannske fundizt
að það væri ekkert tiltökumál,
þótt hann gengi aö þessum dreng
dauöum, drengnum, sem aldrei
lét hann i friði, — eða þótt hann
hrinti kennaranum niður
stigann?
Vissuléga voru þetta ekki
hliðstæður. Hann hafði ekkert
gert sjálfur, til að granda móður
sinni, en gat bárn á hans aldri
gert. greinarmun á þessu?
Ég hugleiddi hvað ég gæti sagt
'viö hann meðan ég fór i bað,
klæddi mig og burstaði hárið.
begar ég kom inn til hans, lá hann
á gólfinu, Sokkinn niöur’I bók um
orma, meö snákinn um hálsinn
eins og hálsband.
— Heyrðu Claes, afi þinn var að
segja mér hvernig dauða föður
þlns bar að. Að það hefði verið i
bilslysi. Klemens frændi þinn ók
20 VIKAN 43. TBL.