Vikan - 26.10.1972, Blaðsíða 32

KONAN I
SNÖRUNNI
Andlitiö á Partington varö
blóörjótt af ánægju. Aö heyra
þessi orð af yðar munni er ein-
hver mesta viðurkenning, sem 'ég
gæti fengiö. En nú sting ég upp á,
aö við verðum hérna dálitla stund
og mælum nákvæmlega upp
bylgjurar, til samanburðar siöar
meir. Viljiö þér vera hérna meö
mér, eða fara að dæmi systur
minnar og fara aö hátta aftur?
— Ég er alls ekkert i því skapi
aö sofna eftir þetta. Ef þér hafiö
ekkert á móti þvi, ætla ég aö
labba svolítið, mér til hressingar
um vellina hérna i kring og nota
góöa morgunve&riö. Þaö er
hlutur, sem viö borgarbúar
höfu'm litla möguleika á aö veita
okkur.
24. kafli.
Sólin var rétt aö koma upp á
austurloftiö þegar dr. Priestley
opnaöi dyrnar á tannsóknarstofu-
húsinu og gekk út i góöa veðriö.
Ofurlftill þokuslæöingur sást á
flugvellinum, likastur gufulagi,
rétt eins og jöröin væri hituö upp
neöanfrá. Og þegar hann labbaöi
eftir vellinum án þess aö hugsa
um eitt frem.ur en annaö, fann
hann á sér, aö svona hlyti að hafa
veriö morguninn sem Vilmaes
varö fyrir slysinu.
Haföi kannski ungfrú Par-
tington dottið þaö sama I hug, og
Var þaö þessvegna, sem öll fram-
koma hennar var svo gjörólik þvi,
sem veriö hafði kvöldinu áöur?
Vel var þaö hugsanlegt, en samt
gat hann einhvernveginn ekki
trúaö þvf. Þrátt fyrir áhrifin,
sem tilraunir Partingtons höfðu
haft á huga hans, var honum
ómögulegt aö hætta aö hugsa um
stúlkuna, þvf aö augnaráö hennar
haföi veriö svo einkennilegt og
dularfullt.
Niöursokkinn i hugsanir sínár
fór hann að ganga fram og aftur
um völlinn, þar sem þokusiæö-
ingurinn var smámsaman aö
þynnast og hverfa, fyrir geisium
hækkandi sólar. Hugur hans var
fastur viö þessar persónur, Part-
ingtonsystkinin. Maöurinn var
áhugamaöur i vfsindagrein sinni,
á þvi var enginn vafi. Þaö kom
ekki til mála, aö hann væri fúsk-
ari, eins og Priestley var annars
vanur að kalla þá menn, sem
komu meö mjög ótrúlegar full-
yröingar á Sviöi vísindanna. Til-'
raunirnar, sem hann haföi sjálfur
séö, sönnuöu þaö gagnstæða. Aö
vfsu gat þessi árangur veriö feng-
inn meö svikum. Titringurinn á
ljósgeislanum gat veriö geröur
meö vélarafli og systirin gat veriö
I vitoröi meö Partington. I stuttu
máli, gat þetta allt veriö sjón-
hverfingar. En hann var samt
sannfæröur um, aö svo væri ekki,
og hann lét yfirleitt ekki leika á
sig með bVögöum, þegar visindin
voru annarsvegar. Ennfremur
var hann sannfærður um, aö jafn-
vel bezti leikari heföi ekki getað
leikiö hrifningu Partingtons —
hún hlaut að vera ósvikin.
Aftur á móti var hann I meiri
vandræðum með ungfrú Parting-
ton. Hún var ennþá órannsakaö
fyrirbæri, sem gat orðiö erfitt að
ákvaröa nánar. Og hvaöa sorg
haföi hún, til dæmis, oröiö fyrir,
svo aö hún þyrfti aö nota eiturlyf?
Þvi að hann var ekki I nokkrum
vafa um, að hún væri ofurseld
eiturlyfjanautn. Þessi óeðlilega
kæti hennar kvöldinu áöur, og svo
fullkomiö máttleysi, nokkrum
klukkustundum seinna, gat ekki
þýtt nema eitt i augum athuguls
manns. Allt útlit hennar I rann-
sóknarstofunni um morguninn,
bar vott um eftirköst eftir notkun
einhvers eiturlyfs, t.d. kókaíns.
Og Partington haföi líka séö
þetta, þvi setti hanp upp þennan
óttalega áhyggjusvip, sem dr.
Priestley haföi ekki getaö dulizt.
Hann, sém áöur haföi veriö
læknir, gat ekki gengiö I neinar
grafgötur um þaö, frekar en
gestur hans. Og ef hún notaöi
eiturlyf aö staðaldri, hlaut hann
aö vita af þvi. En hvar gat hún
fengið þau? Auövitaö hjá bróður
slnum, sem vitanlega átti hægt
meö aö útvega þau, þar sem hann
var læknir, enda þótt hann stund-
aöi ekki lækningar. En gat það nú
samt staöizt? Charles Partington
leit ekki út fyrir aö vera líklegur
til aö ala á sllkri löngun hjá fólki,
nema því aöeins þaö gagnaöi eitt-
hvað tilraunum hans. Og þarsem
þaö eina áhugamál hans var
annars vegar, var vel hugsanlegt,
aö hann væri algjörlega sam-
vizkulaus.
Hinsvegar var ekki trúlegt, aö
eiturlyfjanautn systur hans gæti
komið tilraununum aö neinu
gagni. Og hvar gat systir hans þá
útvegað lyfin? Var þaö hugsan-
legt, aö hennar eiginn læknir út-
vegaöi henni þau? Þessi hugsun
beindi athygli hans inn á nýjar
brautir. Hann haföi heyrt nefnd-
an lækninn þarna á staðnum —
Heath hét hann vist. . Everley
haföi I fyrstunni byggt kenningu
sina um sambaryiið milli ungfrú
Bartlett og Vilmaes á slúöri eftir
þessum lækni. Og læknirinn var
tlöur gestur I Quarley Hall. Hann
haföi boröað þar kvöldverð,
kvöldiö, sem ungfrú Bartlett var
myrt, og fariö þaöan snemma, aö
þvl er hann sjálfur sagöi, I
sjúkravitjun.
Dr. Priestley ávítaöi sjálfan
sig. Nú var húgsanagangur hans
kominn út I einberar getgátur.
En það var nú engu að siöur
hugsanlegt, að eitthvert leyni-
makk ætti sér staö milii ungfrú
Partington og Heath læknis. En
ef þetta leynimakk átti sér staö,
stóð þaö þá I nokkru sambandi við
makkið milli ungfrú Bartlett og
Vilmaes? Var þaö hugsanlegt, aö
Quarley Hall. væri vigvöllur
tveggja fjandsamlegra afla, og
þaö án vitundar húsbóndans, sem
alltaf var niöursokkinn I vlsindi
sin? Og væri svo, var þá hægt aö
komast að þvf, meö þvl aö hafa
augun hjá sér?
Dr. Priestley vaknaði upp úr
þessum draumum sinum og leit
upp frá jöröinni, sem augu hans
höfðu verið fest á. Hann sá, aö
hann var, án þess aö vita af þvi,
kominn næstum hringinn kring
um flugvöllinn, sem var afgirtur
frá engjunum I kring með virgirö-
ingu á járnstólpum, og var nú
kominn aö rannsóknarstofuhús-
inu aftur. Hann stanzaði augna-
blik og tók aö ráöa þaö viö sjálfan
sig, hvort hann ætti að fara þar
inn, en komst að þeirri niður-
stööu, aö Partington yröi illa viö
ónæöiö. Hínsvegar var klukkan
ekki oröin nemá sex ennþá. Hann
langaöi ekkert til aö fara inn i
svefnherbergiö sitt aftur, og
annarsstaöar - gat hann varla
verið I húsinú um þetta leyti dags.
Veðriö var yndislegt og hann
hugsaði meö sjálfum sér, aö hann
gæti þá eins vel athugaö vellina
nánar, og jafnvel gengiö alla leiö
til þorpsins,. ef hann nennti þvi.
Meö þessa fyrirætlun i huga,
gekk hann alveg að bakhliö rann-
sóknarstofunnar, en þaöan lá
stlgur aö húsinu. Þetta var sjálf-
sagt stlgurinn, sem Partington
sagöist nota oftast, nú oröiö.
Þarn'a voru bakdyr á bygging-
unni, sem stóöu I hálfa gátt, og
rétt þar hjá var gluggalaus skúr
upp viö vegginn. Frú Priestley
var rétt aö .fara þar framhjá,
þegar dyrnar á skúrnum opn-
uöust snögglega, og Partington
kom út meö vota ljósmyndaplötu I
hendinni.
Hann hrökk snöggt viö, þegar
hann sá dr. Priestley rétt hjá sér
og haföi næstum misst plötuna
niöur. — Nú, eruð þér þarna?
sagöi hann. — Mér brá svo viö.
af þvl aö ég er orðinn svona vanur
aö yera einn, aö ég get hrokkiö i
k;út ef einhver kemur. Afsakiö
mig augnablik.
Hann læsti skúrdyrunum og
stakk iyklinum I vasa sinn. —
32 VIKAN 43. TBL.