Vikan - 02.08.1973, Blaðsíða 10

Bókasafniö er í útbyggingu eöa
álmu frá Barnaskólanum á efri
hæö iþróttahúss Barnaskólans.
Þetta er bráöabirgöahúsnæöi,
upphaflega hugsað sem hús-
varðaríbúð enda einungis rúmir
hundrað fermetrar að stærö. Ég
kem oft á neöri hæöina, aöallega
til aö stunda þar handbolta. Hús- •
vöröur í íþróttahúsinu heitir Guö-
mundur Magnússon, innfæddur
Keflvikingur. Guðmundur er
snyrtimenni hið mesta og hugsar
vel um þaö, sem honum er trúað
fyrir. Strax og leikfimi lýkur i
húsinu á vorin, tekur Guömundur
að lakka og mála. Ég kem til hans
og segi:
— Það er ég viss um, aö þú
verður rekinn Guömundur, og
það innan ekki langs tima.
Guömundi bregður hálfónota-
lega viö þessa kveðju, sér ekki
annað en mér sé full alvara.
, — Núnú. Hvað hefi ég gert af
mér?
— Ekkert það ég veit. En það
eru takmörk fyrir þvi Guömund-
ur minn, hvaö hiö opinbera leyfir
mikinn áhuga í starfi.
Guömundur hættir að mála,
viröir mig fyrir sér nokkra stund,
segir siöan:
— Nú svoleiöis.
— já svoleiöis.
Guömundur er augljóslega af
gamla skólanum, fæddur fyrir
tima Bretavinnunnar og vinnu-
svikanna. Svo er þaö I afmæli
Ragnars Guöleifssonar, aö ég
uppgötva nýja hliö á Guömundi.
Kallinn lætur sig ekki muna um
þaö aö fara irieö heila visnabálka
utanbókar.' Þetta er alls kyns
kveöskapur, klámvisur, hestavis-
ur og svo framvegis. Svo stendur
upp úr Guðmundi buna af sögum
um hiria og þessa fira þarna suöur
frá. Ég halla mér aö konu minni
og segi:
— Helduröu.-aö Guðmundur sé
nokkuö i þvi?
Ég fæ hálf óvingjarnlegt augna-
tillit.
— Það varöar mig sko ekkert
um. Ég bara veit, að hann er
skemmtilegur.
— Ég spuröi nú bara. Ég hef
eyru lika.
— Reyndu þá aö nota þau
góöi, og meö þessari sföustu setn-
ingu fæ ég smáskammt af brosi.
— Ég ætla aö tala viö Grasa.
Kallinn getur hrokkð upp af, þeg-
ar honum minnst varir og þaö er
nauösynlegt fyrir Byggöasafniö
aö eiga eitthvaö af þessum sög-
um, þótt helmingurinn sé sjálf-
sagt lýgi.
— Æ, greyið hættu. nú þessu
rausi. Ég er aö hlusta á hann
^Guömund, kemur i algerum nöld-
urtón frá konunni.
Ég hringi i Guðleif, ööru nafni
Grasa, og spyr, hvernig gangi
meö segulbandsupptökurnar.
Samkvæmt verkaskiptingu
10 VIKAN 31.TBL.
FRASÖGN EFTIR HILMAR JÓNSSON
BÓKAVÖRÐ
Guðmundur í
íþróttahúsinu og
Framnessystur
þeirra i Byggðasafninu á hann að
taka upp raddir fóiks.
— Ja, ég hef nú mikiö aö gera,
Búkki minn. Þaö er takmarkaö,
sem ég kemst yfir.
— Hefurðu talaö viö Guömund i
iþróttahúsinu?
— Ekki ennþá. En ég hef hann
bak viö eyraö. En úr þvi aö þú ert
að rexa i þessu, er bezt, að þú
komir með mér til Framnes-
systra næsta kvöld.
— Aö gera hvaö?
— Aö tala viö þær. Þú sem
templari getur varla skorazt und-
an þvi.
— Allt I lagi, allt i lagi.
Þaö hefur skyndilega dregiö
niður i mér. Akveöiö er aö heim-
sækja Framnessystur riæstá
kvöld. Framnessystur, Guölaug
og Jónina Guöjónsdætur, búa i
litlu rauöu húsi á bakkanum viö
vikina, rétt fyrir noröan Vatns-
nesiö. Þegar þær ganga úti, fara
þær samsiöa eöa leiöast. Þær
hafa aldreí gifzt. Báðar hafa þær
stundaö kennslu og báöar hafa
þær fórnaö félagsmálum i pláss-
inu miklum tima. Þegar Guölaug
lét af starfi gæzlumanns barna-