Vikan - 02.08.1973, Blaðsíða 21

látin, þegar hún náðist upp úr
brunninum.
— Þetta var hræðilegt áfall
fyrir foreldra hennar, reyndar
fyrir okkur öll. Faðir okkar fékk
þá siðari heilablæðinguna og
hjónaband bróður mins fór út um
þúfur. Það hefði líklega gert það
hvort sem var, vegna þess að
Sara Juinni aldrei við sig meðal
okkar, en þegar Elizabeth var
látin, þá var liklega ekkert sem
gat haldið henni kyrri. Ernest tók
þessu mjög þunglega og var ákaf-
lega miður sín. Það er nú samt
eins og hann sé að ná sér og læknr
arnir segja að hann sé miklu betri
til heilsunnar, en það er Joan,
sem ég hefi mestar áhyggjur af
eins og er. Hún er orðin sjúklega
hrædd um að missa þetta fóstur
lika og er óróleg hinna barnanna
vegna.
— En þetta var slys!
Þér megið trúa þvi að við
höfum reynt að skýra það fyrir
henni. Það eru alltaf að verða
slys, en það þýðir ekki neitt að
höfða til skynsemi, ef manneskj-
an er svo óttaslegin eins og Joan
er og taugaveikluð. Það eina, sem
getur bjargað henni, er að hún
sjái barn fæðast með eigin augum
— Og þessvegna viljið þér hafa
mig á Sanders Hall, sagði ég. —
Til að sýna henni, að ég sé ekki
hrædd við að ganga með barn og
fæða það þar.
Hann brosti , þessu skyndilega
ljúfa brosi sinu. — Skynsöm
stúlka. Ég verð æ vissari um, að
ég hgfi valið réttu manneskjuna,
þegar ég hitti þig.
Nú vorum við skyndilega orðin
dús. Hvernig átti ég annað en að
vera hrifin af þessum manni?
— Þitt starf verðir i þvi fólgið
að vera sem eðlilegust og Joan til
fyrirmyndar og við skulum vona
að hún láti segjast. Þetta ætti ekki
að verða svo erfitt fyrir þig, eða
er það?
— Þetta litur út fyrir að vera
reglulegt óskastarf.
Hann sleppti annarri hönd af
stýrinu og þrýsti hönd mina.
— Takk, 'sagði hann einfald-
lega.
Það var þá, sem ég varð svo
viss um. að það yrði ekki erfitt að
gera þessum manni til hæfis, eða
láta sér liká vel við hann. Reynd-
ar fannst mér það eiginlega alltof
auðvelt.
— Barnið, sem við eigum von
á, er okkur báðum mjög mikils
virði, sagði hann. — Joan hefur
tvisvar misst fóstur. Ég vildi að
hún færi eitthvað i burtu, en það
vill hún ekki. Hún vill endilega
vera þar sem ég er, vill ekki fara
frá mér.
— En eitt skaltu vita, Anne,
barnið þitt verður okkur lika
mikils virði, eins og það væri okk-
ar eigið barn. Ég skil mætavel, að
þér finnst lifið erfitt eins og er, en
við munum gera allt til að bæta
þér það.
Einlægni hans lamaði mig
næstum og það munaði minnstu
að ég færi að gráta upp við öxl
hans. Ég var i þörf fyrir skilning
og vináttu og fyrir þessa ein-
kennilegu tilviljun örlaganna, þá
leit út fyrir að nú hefði ég öðlazt
hvort tveggja.
Ég fór að leiða hugann að þvi
sem hann hafði sagt mér, bæði til
að fá einhverja skýringu á ýmsu,
sem mér hafði dottið i hug og til
að komast úr þessu einkennilega
hugarástandi, sem ég var i.
— Var enginn viðstaddur, til að
lita eftir Elizabeth?
— Amy var þar. Það er barn-
fóstran hjá Francis, en við reyn-
um að tala ekki um það. Amy er
traust og dugleg stúlka, en hún
hafði sofnað. Það var svo heitt
þarna i völundarhúsinu og hún lá
þar á teppi, meö Elizabeth og litla
barninu hennar Francis og svo
sofnaði hún. Það var rólegt
þarna, þvi að Francis hafði farið UV
eitthvaðmeðhin börnin. Amy var y
LEGT AFDREP