Vikan - 02.08.1973, Blaðsíða 19

vafningsjurtirnar mynda laufþak
yfir honum og þess vegna er
baöið svalandi og heilnæmt.
Annars getur verið hættulegt að
baða sig i vötnunum i Kenya. t
pyttum, þar sem ekkert rennsli
er, þrifast sýklar, sem valda inn-
vortis sjúkdómum, afar vel. En i
læknum, sem ég baðaði mig i, var
tiltölulega litil hætta á sliku.
Sitjandi i svölum straumi
vatnsíns hreinsaði ég tennurnar
meö tannpinna, tuggði hann og
núði honum við tennurnar þangað
til tannholdið og kjálkarnir þoldu
varla meira.
Svona tannpinni endist i
nokkrar vikur. Þá v'erður maður
að henda honum, brjóta sér nýjan
og tyggja hann til.
1 fyrstu gat ég ekki gert þetta
sjálf, en Dolly hjálpaði mér við
það. Margt annað nytsamlegt hef
ég lært. Núna kann ég til dæmis
að velja mýkstu og beztu blöðin til
þess að nota i stað salernispapp-
irs og hvernig maður notar jurta-
safa á sár til að fá þau til að gróa.
3. Onyngo og Ogenya gripu
maurana með fingrunum og stungu
þeim beint upp í sig.
Allir mötuöust
meö fingrunum
Enn hefur það ekki gerzt, aö ég
hafi þurft að sitja og borða ein-
sömul.
Máltiðin hófst með því að ég
gekk á milli allra með vatnsfat,
sápur og handklæði til þess að
gestirnir gætu þvegið sér um
hendurnar. Svo setti ég stórt fat
með ugali, baunum og hris-
grjónum i miðjunni og kjötjafn-
ingi utan með á milli okkar.
Annars var ekki þörf. Allir tóku
matinn með fingrunum af sama
fatinu. Smám saman lærði ég lika
að borða á þennan hátt.
Umræddan dag fengum við
maura i forrétt, nýsteikta beint af
pönnunni. Þeir voru alls ekki
slæmir á bragðið.
Þegar máltiðinni er lokið, er
myrkrið skollið á. Næturfuglarnir
fara á ról og eldflugurnar dansa
milli trjánna. Kliðurinn i læknum
berst til eyrna i kvöldkyrrðinni.
Þetta eru beztu stundir dagsins.
Ég hita siöustu kastarholuna af
vatni, áður en kolaeldurinn
slokknar og blanda vatn i kvöld-
baðið i stóran bala, sem ég læt
standa úti fyrir kofanum.
Lona varar mig við þvi að baða
mig úti á kvöldin. Hún hefur séð
hlébarðahjón á hverjum morgni
alla vikuna, þegar hún hefur sótt
vatnið.
En ég skil dyrnar á kofanum
eftir opnar og vona, að lampa-
ljósið, sem leggur út i dimmuna,
haldi hlébörðunum i hæfilegri
fjarlægð.
Það er svo dásamlega friðsælt
að sitja i baðinu og fylgja eldflug-
unum eftir með augunum. Fara
svo inn i hlýjan kofann, lesa ofur-
litla stund, fá sér kannski tesopa.
Finna svo svefninn ná smám
saman tökum á sér á meðan
glóðin kólnar i eldstæðinu og
vindurinn frá fjallinu Ngui, sem
regnið kemur frá, blæs allt i
kringum kofann.
A morgnana vakna ég við
fuglasöng og sólina, sem skin inn
um rifurnar á bambushurðinni.
Ég byrja daginn með baði i
læknum. Krónur trjánna og
kuðust vel
Strútsegg
í loftinu
Einn daginn fékk ég að fara
með Onyango til Nikanor Oyugi,
höfðingja eða konungs héraðsins.
Luorarnir velja sér leiðtoga
eftir þvi hverjir eru færastir um
að lægja miskliðaröldur og jafna
ágreining og þess vegna kemur
það aldrei fyrir, að sögn Ony-
angos, að einhver verði foringi án
þess að verðskulda það.
Heimili Nikarors konungs var
fallegasta heimili, sem ég hef séð.
A vegginn voru máluð kynjadýr
og við hlið þeirra héngu húðir
veiðidýra og leirgólfið var
mynztrað eftir sópinn. Úr loftinu
hékk griðarstórt strútsegg, tákn
eilifðarinnar, og i einu horninu
stóð veiðispjót kóngsins.
Ég naut þessara heimsókna til
gamalla, viturra manna, naut
þess að hlusta á þá segja frá þvi,
þegar þeir voru ungir og að fá
tækifæri til þess að skrifa niður
það sem þeir höfðu að segja, áður
en þeir hverfa að eilifu.
Við heimsóttum meðal annars
Awili Otin, meðlim elzta ráðsins.
• Awili tók hátiðlega á móti okkur,
klæddur i viðhafnarbúning sinn
og með höfuðskraut úr svart-
flekkóttu skinni colobussapans.
Við sátum allan daginn og skrif-
uðum það, sem hann sagði okkur
um siðvenjur Luoættbálksins.
Það finnast enn staðir i Kenya,
þar sem fókið býr i einangruðu
fjölskyldusamfélagi, þar sem
hver hefur skýrt afmarkað og
ákveðiö hlutverk, sem ákvarðást
af aldri hans og hver staða honum
er frá upphafi ákveðin i fjölskyld-
unni.
Konan gerir sér grein
fyrir veröleikum sínum
Að sjálfsögðu var ég fyrirfram
viss um, að afriska konan hefði
verið kúguð öldum saman.
Sannast að segja hef ég ekki enn
hitt neina Luokonu, sem viröist
vera undirokuð. 1 fljótu bragði
minnir staða þeirra á sænsku
bændakonurnar, þar sem bæði'
hjónin hjálpast að við búskapinn
og húsfreyjan gerir sér grein
fyrir verðleikum sinum.
Aftur á móti sagði Awili, að
kona gæti aldrei oröiö meðlimur
elzta ráðsins, hversu gömul og
vitur sem hún annars væri. Ég
gat e.kki dregið út úr honum hvers
vegn'a kona gæti það ekki. Að visu
sagöi hann, að þetta hefði alltaf
verið svona, þetta væru lög for-
feðranna. Það varð ég að láta
mér nægja.
— En þú skalt ekki reyna að
telja mér trú um, aö evrópskar
konur séu nokkra vitund valda-
meiri en Luokonurnar, sagði
Onyango viö mig á eftir. f borg-
unum gæti ég trúað, að fjöldi
þeirra kvenna, sem hafa afskipti
Framhald á bls. 31
31.TBL.VIKAN 19