Vikan - 02.08.1973, Blaðsíða 31

MAURARNIR
SMÓKKUÐUST VEI—
Frh. af bls. 19
af stjórnmálum og skiþa æðri em-
bætti, sé álika mikill og hjá okk-
ur. Og ef þú spyrð evrópskan
mann að þvi, hvaða álit hann hafi
á kvennastjórn, geturðu reitt þig
á að munurinn á honum og afrisk-
um kynbróður hans er ekki svo
ýkja mikill.
Smám saman fórum við að
ræða fjölkvæni, kosti þess og
galla.
Awili og Onyango voru sam-
mála um, að það kæmi varla
nokkurn tima fyrir, að Luokon-
urnar yrðu afbrýðisamar i garð
hver annarrar.
— Vegna þess að fjölkvæni er
viðurkennt form hjúskapar,
finnst engri konu hún vera auð-
mýkt þó að eiginmaður hennar sé
kvæntur fleiri konum. Afbrýði-
semi er að miklum hluta stolt.
Konurnar hafa hver sitt hús og
þess vegna þurfa þær ekki að
deila um húshaldið . Allir hjálpast
að við vinnuna á ökrunum, sem
væri allt of erfið fyrir eina konu
og börn hennar.
Þeir færðu óneitanlega mörg
sterk rök fyrir þvi, að fjölkvæni
ætti rétt á sér. En ég hafði áður
rætt um fjölkvæni við Doly,
systur Onyangos, og vissi þess
vegna, að málið er ekki eins ein-
falt og karlmennirnir vildu vera
láta.
En það er þó alls ekki vist, að
einkvænið sé neitt öruggara til
þess að skapa heimilishamingju.
Awili fullvissaði mig lika um,
að húsbóndinn vitjar kvenna
sinna 3-4 nætur i einu og að kon-
urnar skiptast á um að matreiða
handa bónda sinurrt.'
En karlmaðurinn þarf ekki
alltaf að eiga frumkvæðið.
— 1 húsi eiginmannsins er sér-
stakur stóll og þegar einhver
kvennanna óskar eftir þvi, að
maki hennar heimsæki hana,
laumast hún inn i hús hans til þess
að sækja stólinn. £egar maöurinn
kemur heim og sér, að stóllinn er
horfinn, gerir hann sér erindi i
hús allra eiginkvenna sinna til
þess að sjá hver þeirra Kefur
tekið stólinn.
Snákurinn heilagi
var rekinn út
Einn daginn fórum við i helli
regnsnáksins, þar sem fjöldinn
allur af leðurblökum kom á móti
okkur, þegar við skáskutum
okkur á milli steinanna við hellis-
munnann.
— Fyrir fáeinum árum báðu
menn regnsnákinn Nyakoj lim
hjálp, ef ekki rigndi, sagði gamall
maður, sem bjó i grennd við
hellinn. Og það var sagt, að
Nyakoj væri svo stór, að þegar
hann lyfti höfðinu, glefsaði hann i
skýin með kjaftinum og það
byrjaði að rigna.
En fyrir áhirf kristninnar hafði
snákurinn verið rekinn út úr
hellinum og tilraun verið gerð til
þess að drepa hann. Svo voru
trúartáknin, sem geymd höfðu
verið i hellinum öldum saman,
eyðilögð. Leirker voru brotin,
spjót og skildir borin á eld. Loks
drápu þeir lika hanann, sem hélt
vörð um munnann.
— Þó er sagt, að Nyakoj lifi enn
og til er fólk, sem hefur séð hann,
bætti gamli maðurinn við. Ef til
vill deyr hann aldrei.
Þvi lengur sem ég dvaldist i
bænum, þeim mun betur kunni ég
við mig i þessum heimi tákna og
sagna og þessu nábýli við jörðina.
Afrikubúar telja allt hafa sál.
Himinninn er maður, sólin auga
hans og regnið sæði hans, sem
frjóvgar jörðina. Allt er lifandi
hluti guðs og lýtur honum.
Siðasta daginn, sem ég dvaldist
i bænum, var mér ekki rótt, þó að
Lona gerði allt sem hún gat til
þess að dreifa huga minum.
— Næsta ár, sagði hún, skal ég
kenna þér að matreiða fleiri rétti
og segja þér margar sögur til við-
bótar. Þá geturðu kannski fylgzt
með i dansinum, ef þú æfir þig
almennilega og hættir að blanda
evrópskum dansi saman við.
Ég læt samt ekki huggast.
Bærinn er orðinn að heimili minu
og ég vil ekki fara þaðan.
Um kvöldið segi ég i gamni við
Lonu, að ef hlébarðarnir gripi
mig um nóttina, eigi hún að láta
grafa mig undir kofanum minum
svo að ég fái að vera þar um
eilifð.
En Lona hristir höfuðið alvar-
leg á svip.
— Nei, segir hún, það geri ég
ekki. Manneskjan hlýtur alltaf að
hverfa aftur til uppruna sins.
Þegar þú deyrð, fer andi þinn
aftur heim. Og svo lengi sem
nokkur man nafn þitt, mun rödd
þin heyrast hvisla i laufkrónum
trjánna utan við bernskuheimi1'.
þitt.
ÁGÚST ER MAhfUÐUR
ASTARINNAR...
Frh. af bls. 12
vera viss og það lék enginn vafi á
þvi að hann var úr plasti.
Ég gekk inn fyrir og þarna var
kráin. Teppið, barinn, borðin og
stólarnir. Kátur knæpueigandi á
skyrtunni og ljóshærð eiginkona
hans aö afgreiða gestina. Allt var
hábrezkt og ég heyröi að kona
gestgjafans talaði með sterkum
Yorksþirehreimi.
Við kvöldverðarborðið sagði ég
við Ednu, að hún yrði að koma á
þessa krá.
„Allt i lagi,” sagði Edna. „Það
sakar ekki aö viö kikjum þar
inn.” Hún talaði fyrir þær báðar
eins og hún var vön. Svo lyfti hún
öðrum handleggnum, sem þegar
var orðinn súkkulaðibrúnn. „Þrir
dagar i viðbót og þá verður kom-
inn ágætis litur á mig. Lára er
eins og maðurinn minn sálugi.
Hann gat ekki orðið sólbrúnn,
veslingurinn, sama hvernig hann
lagði sig fram um það.”
Siddin á kjólnum, sem Lára var
i þetta kvöld, var ósmekkleg og
liturinn hlutlaus. Hún virtist ekki
þora að klæðast liflegum litum og
ég tók eftir þvi, að hún glápti á
stúlku sem við mættum.
Stúlkan var hávaxin með sitt
svart hár og i grænum siðum
kvöldkjól. Hún var blátt áfram
glæsileg.
„Þig myndi klæða svona kjóll
ágætlega”, sagði ég viö Láru á
leiðinni yfir torgið, en hún hristi
bara höfuðið.
„Lára hefur engan áhuga á föt-
um”, sagði Edna. Ég fann reiði-
bylgju fara um mig og mundi þá
eftir þvi, að það var i fyrsta skipti
siðan maðurinn minn dó, en ég
sagði ekkert.
Piccadillykráin var yfirfull af
skemmtiferðafólki, aðallega frá
hótelinu okkar, og hún hefði getað
verið hvaða krá i Englandi sem
var. Konurnar sátu hjá mönnum
sinum. Þær voru flestar klæddar
flegnum kjólum til þess að sýna
brúna litinn, sem þær höfðu feng-
ið á hálsinn. Kona knæpueigand-
ans hljóp á milli borðanna meö
bjórglös og vinstaup.
Hefði Ednu ekki notið við, hefði
mér fundizt ég vera utangarðs, og
ég vár fegin að hafa ekki sagt
neitt. En mér þótti leiðinlegt, að
Lára skyldi velja hornsæti, þar
sem hún var falin bak við viðar-
þil.
Þernan kom að borðinu og tók
við pöntunum okkar um leið og
hún spuröi hvort við vildum lesa
Daily Express frá i gær. Edna tók
við blaðinu og fletti strax upp á
veðurfréttunum. Þar stó
að hitabylgja gengi yfir England
og Edna f jasaði heilmikið um að
óþarfi heföi verið aö hendast alla
þessa leið til þess að komast i sól,
þegar sólin hefði skinið allan tim-
ann heima.
Meðan hún rausaði, horfðum
við Lára glettnislega hvor á aðra.
Miðaldra maður vék sér að okkur
og spuröi hvort hann mætti lita á
iþróttasiðuna i blaðinu. Edna
rétti honum blaðið með tilgerðar-
legu brosi og konan hans spurði,
hvort hún byggi i Solihull.
„Nei, ég bý i Manchester, en
systir min er búsett i Solihull. Það
segja allir, að við séum mjög lik-
ar”, fræddi Edna hana og áður en
við vissum af vorum við teknar i
hópinn.
Það kom á daginn, aþ frúin og
systir Ednu voru saman i liknar-
félagi og heilmiklar umræður um
hvað heimurinn væri litill.
Edna og konan ,sem þekkti
systur hennar, héldu áfram aö
tala saman, mennirnir gleymdu
sér yfir iþróttasiðunum, Lára var
niðursokkin i eigin hugsanir og
ég sat þarna þögul, haldinn þeirri
einmanakennd, sem maður finn-
ur hvergi fyrir, nema innan um
fólk og vitandi það, að kannski
ætti þcssi einmanaleiki eftir að
fylgja mér það sem ég ætti eftir
ólifað.
Likt og ósjálfrátt, hallaði ég
mér allt i einu fram yfir borðið og
hvislaði að Láru: „Eigum við að
fara?” Og mér til undrunar kink-
aði hún kolli. Ég sagði Ednu, að
við værum að fara og hún gerði
enga athugasemd við það.
„Nú er mamma ánægð”, sagði
Lára þegar við stóðum úti á
dimmri götunni. „Henni finnst
hún vera heima úr þvi að hún hef-
ur hitt Englendinga. Hún er ekk-
ert of hrifin af útlöndum eftir
sólarlag.”
Það örlaðí ekki á biturleika i
rödd hennar og ég varð gripin
ástúð gagnvart þessari einkenni-
legu, einmana stúlku og hefði lagt
handlegginn utan um hana, hefði
ég verið sú manngerð.
Við gengum hægt framhjá læst-
um húsunum i götunni og þegar
við komum að flóðlýstu hótelinu,
greip mig löngun til þess að vera
lengur úti.
Ég benti i átt til hafnarinnar.
„Sérðu ljósin þarna? Eigum við
að ganga þangað og litast svolitið
um?”
Hún sá strax hvað mér leið.
„Sennilega er þarna annar bar.
Gættu bara að fingrunum á þér,
þvi að trúlega er kaktusinn þar
ekki úr plasti”.
Ahyggjur voru ástæðulausar.
Þessi bar var litill og heimilisleg-
ur. Gólfið var steinlagt og á þvi
stóðu kringlótt borð. Við vorum
svo heppnar að eitt þeirra var
laust. Við pöntuðum kaffi og
sterkan likjör.
Lára leit i kringum sig og ég
vissi að henni þótti þetta ekki siö-
ur gaman en mér. Um leið og
okkur var færður likjörinn, kom
Manuel inn.
Hreyfingar hans voru katt-
mjúkar og öruggar og ég gat mér
þess til, að hann væri 23ja ára.
Hann var i upplituðum galla-
buxum og aðskorinni skyrtu og ég
tók eftir þvi, að hann bar silfur-
kross um hálsinn. Þegar hann
hafði skipzt á nokkrum oröum við
þjóninn á barnum, gekk hann
beint að borðinu til okkar.
„Má ég sitja hér, madame?”
spurði hann mig. Ég brosti og
sagði: „Auðvitað.” Um leið sá ég
blóðið þjóta fram i kinnar Láru og
sárvorkenndi henni.
Vegna þess að ég vildi að hún
hefði einhvers að minnast úr
Portúgalsferðinni, fór ég að tala
við piltinn og hrósa honum fyrir
enskukunnáttuna.
Framhald á bls. 34
31. TBL. VIKAN 31