Vikan - 02.08.1973, Blaðsíða 22

svo miður sin, að hún vildi fara i
burtu. Henni fannst þetta vera sér
að kenna, en þetta var algert slys.
Það gat enginn ásakað hana. Ja,
jafnvel Ernest bað hana um að
vera um kyrrt.
Við þögðum um stund og
Charles sýndi engin merki þess,
að hann vildi halda samtalinu
áfram.
— Mér datt eitt i hug, sagöi ég.
— Er nokkur læknir þarna i
grenndinni? Ég verð aö fara til
læknis.
— Já, við höfum góðan
heimilislækni , doktór Haab.
Hann hefir verið læknir okkar i
mörgár. Þér likar ábyggilega vel
við hann. Joan fer til sérfræðings
i New York, Raab fannst það
skynsamlegra, þar sem hún hafði
orðið fyrir þessum áföllum áður.
Þessi maður var alveg stór-
kostlegur, hann var búinn að
finna lausn á öllum málum, um
leið og ég bryddaði upp á þeim.
Þessi Joan hlaut að vera ham-
ingjusöm i sambúð við slikan
mann. Mér datt i hug bréfið, sem
ég hafði skrifað Jed og tárin
komu fram i augu min. En ég fór
ekki að gráta og það var Charles
að þakka. Ég. var fegin að stoltiö
varð yfirsterkara. Ég lokaði aug-
unum og hallaði mér aftur á baki i
þægilegu sætinu, hálfdottaði við
murrið i vélinni.
Með hálflokuöum augum sá ég
griðarstóra hliðstólpa. Hávaxin
tré mynduðu göng upp að húsinu
og köstuðu draugalegum skugga
á veginn i billjósinu. Og svo kom
húsiöiljós,stórtog tignarlegt. Þá
vorum við komin á leiðarenda,
þetta var Sanders Hall!
' Ég man ekki ljóst hvernig
komu mina bar að, eða frá min-
um fyrstu kynnum af fjölskyld-
unni. Ég varð fyrir svo margs-
konar áhrifum, sá svo margt fólk,
sem ég þurfti að heilsa, að ég gat
ekki komið þvi vel fyrir mig, fýrr
en viö miðdegisverðarboröiö.
Eftir matinn drukkum viö kaffi
inni I bókastofunni, þar sem við
sátum i smáhópum. Charles og
Walter, eiginmaöur Frances, töl-
uðu um viðskipti. Walter var stór
og þreklegur maöur, mjög elsku-
legur i framkomu. Joan var litil
og grönn með sérstaklega falleg
augu. Ég varð strax hrifin af
henni og það leit út fyrir að það
væri gagnkvæmt. Frances var
stórvaxin kona og alveg laus við
kvenlegan þokka og geröi greini-
lega ekkert til að bæta það upp.
Hún virtist ver-a ennþá stærri við
hlið föður sins, sem var orðinn rýr
og hokinn og sat i hjólastól.
Sam, þjónninn, sem var
allt-i-öllu fyrir gamla manninn,
barokkurkaffið, þegar ég fann að
einhver var að virða mig fyrir
sér. Ég leit upp og náði þvi að sjá
hatursfullt augnaráð úr dökkum
augum, áður en maðurinn sneri
við mér baki. Hann var nýkominn
inn og fór að tala við Frances,
Þetta hlaut að vera Ernest.
Joan, sem lika haföi tekið eftir
augnaráði hans, sagði lágt:
— Ég býst við að Charles hafi
verið búinn að segja þér frá
Ernest!
Walter virtist finna það á sér að
eitthvað hafði skeö, þvi að hann
sneri sér að Charles, sagöi eitt-
hvað við hann og kom svo til okk-
ar.
— Þér megið ekki taka þessu
illa, ungfrú Holland, Ernest er
ekki reglulega með sjálfum sér
þessa stundina.
— Ég skil, sagði ég. — Charles
sagði mér frá slysinu. Það hlýtur
að vera hræðilegt að missa barnið
sitt á þennan hátt. Kallið mig
heldur Anne, mér þykir það þægi-
legra. Ég er reyndar gift, þótt það
skipti ekki svo miklu máli með
titla.
— Fyrirgefið mér, sagði
Walter og var dálitið undrandi á
svip. — Mér heyrðist Charles
kynna yður sem ungfrú Holland.
— Það skiptir ekki máli, sagði
ég. — Mér finnst það kannski
skemmtilegra fyrir barnið, sem
ég geng með, að foreldrar þess
hafi veriö gift, hvers virði sem
þaö nú er.
Walter hló og\Joan brosti.
Frances leit upp, þegar hún
heyrði mann sinn hlæja. Hann
benti henni að koma.
— Charles er stórkostlegur,
sagði Walter hlæjandi. — Veiztu
hvað, Anne, þegar Charles
sagðist ætla að fara til borgarinn-
ar og ráða hingað konu, sem sjálf
ætti von á barni, til að vera Joan
til afþreyingar’, þá hélt ég að það
væri ekki auðvelt. Og svo kemur
hann rétt um hæl með þig. Það er
háskalegt að vanmeta Charles.
— Charles er eins og pabbi,
sagði Frances. — Hann er þrár og
kaldur og hann greindur. Ég
öfunda hann aðeins af greindinni.
Það hef ég alltaf gert. Það verður
annars skemmtilegt að hafa þig
hér hjá okkur.
Einhvern veginn hafði ég það
á tilfinningunni, að hún hafði ætl-
að aðsegja allt annað. En.þaö var
kannski imyndun.
Þau buðu góða nótt, eitt af öðru.
Ég var þreytt, en ég kunni ekki
við að ýta við Joan. Charles var
horfinn. Kaffibollinn minn var
tómur.og ég stóö upp, til að fá mér
meira kaffi, en svo stóð Ernest
skyndilega við hlið mér.
— Viljið þér meira kaffi?
Ég horfði undrandi á hann. Ég
hafði ekki búizt við neinni athygli
af hans hálfu, en ég rétti honum
bollann minn og tók svö við hon-
um barmafullum. Hann stóð
kyrr fyrir framan mig og ég
reyndi að láta mér detta eitthvað
i hug til að segja við hann. Maður-
inn var svo kuldalegur, að ég kom
ekki upp nokkru orði.
— Hversvegna komuö þér
hingað? spurði hann snöggt. Ég
varð svo undrandi, að ég fór að
stama.
— Ég . . . mér var boðin vinna .
— Hversvegna hér?
— Hversvegna ekki? Ég horfði
þrjózkulega á hann á móti.
Hann svaraði ekki, en hélt
áfram að stara á mig. Það var
eins og hann væri að leita ein-
hvers i svip minum og svo sagði
hann, jafn snöggt og áður:
— Hafið þér þekkt Charles
lengi?
Framhald á bls. 41
22 VIKAN 31. TBL.