Vikan - 02.08.1973, Blaðsíða 45

Frances og Walters. Svo opnaöi
hann aörar dyr og hleypti mér inn
á undan. Ég nam snöggt staöac,
svo undrandi varö ég.
Ég stóö i anddyri, sem hefði
getað heyrt til allt ööru húsi. Þar
var bjart, loftgott og aölaöandi,
einna likast brúöuhúsi meö ljós-
um húsgögnum, fallegu veggfóðri
og mjúkum gólfábreiöum. Alls-
staöar voru vasar meö litfögrum
blóöum.
— Þetta er stæling á heimilinu
sem við áttum i Kaliforniu, sagöi
Joan. — Charles vildi að ég hag-
ræddi öllu hér aö eigin geðþótta,
svo mér liöi betur hérna.
— Þú getur sýnt Anne þetta allt
á morgun, sagöi Charles, — sérðu
ekki að hún er alveg uppgefin og
hana langaö ábyggilega til að
komast i rúmiö.
Joan gekk á undan inn í her-
bergið mitt. Þaö var dásamlegt
herbergi, með notalegum glugga-
krók, hvitum viðarþiljum og
blómaveggfóöri og svo var þar
griöarstór himinhvila. Ég hróp-
aöi upp yfir mig af ánægju og
hrifningu og Joan hló glaölega.
Gluggatjöldin voru ekki dregin
fyrir og ég gekk út að glugganum.
Augu min vöndust fljótt myrkrinu
og ég sá trjáþyrpingu, sem ég
imyndaöi'mér aö væri völundar-
húsiö úr eöalgreni. Þar sem
Elizabeth . . . Ég vildi ekki hugsa
um þaö. Svo var ég lika hingaö
komin til aö hafa ofan af fyrir
Joan, en ekki til aö sinna minum
hugdettum. Ég sneri mér aö
henni og sagöi brosandi:
— Þetta er alveg dásamlegt,
Joan. Þakka þér kærlega fyrir.
Ég vona aö okkur komi vel sam-
an, meðan ég dvel hérna.
— Það vona ég lika. Ég er fegin
aö þú ert komin hingaö. Ég er
hálfhrædd viö þetta hús og
þennan staö . . .
Charles kallaöi frá ganginum:
— Þú setur sagt henni þetta
allt á morgun, Joan, hún verður
aö fá aö hvila sig. Komdu nú!
Hún hlýddi og gekk fram aö
dyrunum, en svo nam hún staöar
og hvislaði lágt: — Komdu þér i
burtu héöan! Vertu ekki hér! Þin
eigin vegna#,- Anne, komdu þér
sem fyrst Þburtu!
Ég lokaöi dyrunum aö baki
hennar. Hvaö var þaö sem fram
fór hér? Hvaö haföi ég komiö mér
i? Var ekki skynsamlegast af mér
aö koma mér i burtu, eins og Joan
haföi ráölagt mér? Jóan gat
ábyggilega lánaö mér peninga
fyrir farmiöa. Ég átti ekki eyri
sjálf.
Þaö var drepiö á dyr. Charles
stóö fyrir utan.
— Helduröu aö þig vanhagi
ekki um eitthvaö. Joan getur
stundum veriö svo gleymin.
— Þakka þér fyrir, en ég hefi
allt sem ég þarfnast.
Hann leit rannsakandi á mig. —
Þú mátt ekki láta Joan gera þig
hrædda. Gleymdu ekki hv^rs-
vegna þú ert hér. Hann tók hönd
mina i báöar sfnar.
— Þaö verður allt i lagi, Anne.
Ég lofa þvi aö þú skalt ekki þurfa
að iðrast eftir aö koma hingaö.
Ég veit ekki hvernig ég á aö
skýra frá tilfinningum minum,
þegar ég stóö þarna og horföi i
sorgmædd augu hans. Ég dró
höndina hægt til min og gekk eitt
skref aftur á bak.
— Hafðu engar áhyggjur af
mér, Charles, ég veit að ég iörast
einskis. Góða nótt.
Um nóttina svaf ég vært og
draumlaust.
Daglegt lif á Sanders Hall gekk
sinn vanagang. Joan minntist
aldrei þess, sem hún sagði við
mig þarna um kvöldiö. Viö drukk-
um kaffi hjá Frances og hún
blaðraöi mikiö. Hún talaöi um allt
og alla, mest um Ernest. Hún
hafði mikla óbeit á honum og setti
sig ekki úr færi aö rægja hann.
Joan reyndi alltaf aö bera i bæti-
fláka fyrir hann. Ég lék oft við
börnin og stundum leysti ég Amy
frá störfum. Það féll henni vel og
hún var oft skrafhreyfing við mig.
Hún haföi sex ára son sinn með
sér á Sanders Hall. Hann var lag-
legur og skemmtilegur drengur
og Peter, elzti sonur Frances, leit
mjög upp til hans.
Ég var mjög hrifin af Joan.
Mér fannst ég vera sem eldri
systir hennar, þóft hún væri eldri
en ég. Hún hallaði sér líka mikið
aö mér. Viö ræddum um allt milli
himins og jarðar, en mest um
misheppnaö hjónaband mitt. Hún
vildi fá aö vita allt um þaö og
reyndi aö skilgreina hversvegna
•þaö heföi fariö svona. Þaö se, ég
furöaöi mig mest á, var aö hún
virtist ekki ánægö yfir þvi aö eiga
von á barni.- Ég las allt sem ég
komst yfir um meðgöngutimann
og meöferö ungbarna og reyndi
að vekja áhuga hennar á þvi, en
hún fór þá venjulega aö tala um
eitthvaö annaö.
— Þaö þýöir ekkert fyrir mig
aö hugsa um þaö, sagöi hún einu
sinni, — þetta fer eins og venju-
lega.
Ég var hálf feimin yfir þvi hve
hraust og glöö ég var, þaö var
ekki laust viö að ég skammaðist
min. Raab læknir sagöi mér, aö
ég væri svo heilbrigö, aö ég þyrfti
engar áhyggjur aö hafa, svo ég
átti bágt meö að skilja áhyggjur
Joan.
Ég fór oft i langar gönguferöir
meöfram klettunum. Sander Hall
lá alveg niöur viö sjóinn og mér
fannst dásamlegt aö anda aö mér
sjávarloftinu. Joan vildi aldrei
kom meö mér, en þaö geröi ekk-
ert til min vegna, ég naut þess aö
vera ein. Stundum kom ég auga á
aðra einmana veru. Það var
Ernest, en hann gætti þess vel, að
veröa ekki á vegi minum og ég
gerði ekkert til aö þröngva mér
upp á hann.
Einn daginn fór Joan aö segja
mér frá erföaskrá gamla manns-
ins.
— Viö verðum aö eignast barn.
Frances hefur komiö þvi þannig
fyrir, aö allu auöurinn fer i eins-
konar sjóö á nafni barnanna, aö
sjálfsögöu skilgetinna barna. Svo
þú sérö aö þvi fleir bör.n sem fæö-
ast, þvi meiri afrakstur fyrir fjöl-
skyldurnar. Foreldrar eiga aö
ráöa yfir rentunum, þangaö til
börnin verða myndug og eins og
þú kannski veizt, þá eru þetta
stórar upphæöir. Frances hefir
komiö þssu i kring, til aö hefna sin
á bræörum sinum. Hún hefur allt-
af verið öfundsjúk i þeirra garö.
Hún er nú.sigri hrósandi yfir þvi
aö þeir eiga enga erfingja, sér-
staklega er hún sigri hrósandi
gagnvart mér, en reynir aö leyna
þvi meö þessu, þegar Elizabeth
fórst, en hún var sannarlega ekki
sorgbitin þá. Hún vissi, aö ef hún
heföi nokkurn tima látiö á þvi
bera, hefði Ernest hreinlega myrt
hana. Þaö er ekki einu sinni nóg,
aö við eignumst „eölileg” börn,
viö veröum lika aö búa hérna.
Þaö er sjúklegt eöli, sem hefur
komiö þessu öllu i kring, Anne.
Ég varö alveg miöur min, viö
aö heyra þetta. Gat þaö veriö
satt, aö Frances væri þessi norn.
Hún sem virtist svo dreyföarleg
og hugmyndasnauö.
— Veit Charles um þetta?
spuröi ég.
— Þaö er hann sjálfur, sem
sagöi mér þetta, sagöi Joan og
brosti biturlega.
Frh. i næsta blaði.
31. TBL. VIKAN 45