Vikan - 02.08.1973, Blaðsíða 20

I
FRAMHALDSSAGA EFTIR ETHEL GORDON
Annar hluti
Fyrstu kynni mín af f jölskyldunni eru nokkuð óljós,
eins og i móðu. Þegar við sátum i hálfrökkrinu i
bókastofunni eftir miðdegisverðinn var ég hálf sljó
og þreytt og gat ekki fylgzt vel með samtalinu. En
þegar Ernst kom inn, breyttist andrúmsloftið. Það
var eitthvað hatursfullt, sem fylgdi honum.
Þegar við ókum til Sanders
Hall, spurði Charles mig aftur og
aftur, hvort ég iðraðist ekki eftir
ákvörðun mina og hann benti mér
á, að ennþá hefði ég möguleika á
að hætta við allt saman. En ég
var ákveðin, ég ætlaði ekki að
skipta um skoðun. Hann varð að
skilja að ég var jafn ákveðin i að
fá þetta starf, eins og hann var
ákafur i að fá mig til þess. Eg
hafði það á tilfinningunni, að
þetta starf hentaði mér vel. Ég
hafði að visu ekki séð Joan, kon-
una hans, en ég gat gert mér i
hugarlund hvernig hún væri. og
mér var ljóst, að hann var mjög
nákvæmur með framkomu fólks,
sem hann vildi hafa i kringum
sig.
Þrátt fyrir siða hárið á mér og
frekar fátæklegan klæðaburð,
sem passaði mjög vel i umhverfið
i Greenwich Village, þá var mér
samt ljóst að hann fann að ég var
sæmilega upp alin og kunni að
koma fram.
Ég held lika að það hafi ráðið
miklu, að ég fann að það votu
ekki eingöngu peningarnir og að-
stæður hans, sem gerðu hann svo
aðlaðandi og traustvekjandi.
Samt læddist að mér sá grunur,
að á bak við þetta rólega útlit
væri hann ástriðufullur og litrikur
persónuleiki.-
En ég var samt ekki svo töfrum
slegin, að mér væri ekki ljóst, að
ég var búin að brjóta allar brýr að
baki mér og gat alls ekki snúið
við. Ég hafði lika sópað svo vand-
lega yfir spor min, að það yrði
ekki auðvelt að finna mig. Ef
Charles Sanders dytti i hug, að
aka inn á eyðilegan stað og myrða
mig þar, þá myndi enginn setja
það I samband við hann,. Það er
að segja, ef einhver fyndi mig þá,
þvi það saknaði min enginn. Ég
hefði kannski átt að vera svolitið
varkárari, en þegar ég leit út
undan mér og horfði á Charles,
var ég viss um að ég hafði gert
það rétta.
— Ég var búinn að lofa þvi að
segja yður hversvegna það er svo
mikilvægt, að þér verðið hjá okk-
ur allan timann, og hversvegna
það væri óþægilegt að eiginmaður
yðar kæmi fram á sjónarsviðið,
sagði hann. — Eruð þér eitthvað
hugsandi út af þvi?
— Ég . . .
— Þaö er liklega bezt að ég segi
yður alla söguna nú. Þér fáið
20 VIKAN 31.TBL.
hvort sem er áð vita það. Hann
hikaði svolitið og ég hugsaði hvort
hann væri nú að yfirvega hve
mikið hann ætti að segja mér.
— Joan þarf að hafa hjá sér
manneskju, sem hún getur treyst.
Hafi hún veitt einhverjum
vináttu sina, einhverjum, sem
svo yfirgæfi hana, yrði það henni
meiri raun en þér getið látið yður
dreyma um. Þessvegna er það
kannski eins gott, að þér endur-
skoðið ákvörðun yðar, hvort þér
eigið að hætta á það að búa hjá
okkur.
— Ég skil. Ég var þurr i kverk-
unum, svo rödd min var liklega
vesældarleg. Ég var hrædd, en
samt ekki vegna þess sem hann
sagði, heldur vegna þess hvernig
hann sagði það. Mér fannst óljóst,
sem hann hefði ekki sagt mér
sannleikann.
— Þér þurfið að vita eitthvað
um fjölskylduna lika, hélt Charles
áfram og nú i annarri tóntegund.
Allt þetta leyndardómsfulla var
horfið. Ég varð að vera róleg og
láta ekki hugmyndaflugið hlaúpa
i gönur með mig. Það var lika
ósennilegt að ættleiðingaskrif-
stofan hefði ráðlagt mér þetta, ef
frúin þar hefði ekki verið viss um,
að allt væri i lagi. Nei,' sagði ég
við sjálfa mig, Frú Smith hefði
aldrei hætt á að skjólstæðingar
hennar lentu i einhverjum ógöng-
um.
— Hafið ’ þér heyrt talað um
Bright Rivers niðursuðuvörurn-
ar?
Þetta var tæpast spurning,
enda veit ég ekki hve margar dós-
ir af Bright Rivers niðursuðumat
ég hafði opnað um ævina. ■
— Það er verksmiðjan okkar.
Afi minn stofnaði fyrirtækið og
faöir minn gerði það að þvi sem
það er i dag. Við erum þrjú syst-
kin, ég, Ernest bróðir minn og
Frances systir okkar. Móðir min
er látin og við erum öll gift. Þegar
faðir okkar tók að eldast og fyrir-
tækið var honum ekki lengur allt i
öllu, fór honum að leiðast i stóra
húsinu hans afa og vildi fá fjöl-
skylduna heim aftur. Þá gerði
hann okkur tilboð, ja, reyndar var
það skipun, um að við flyttum öll
heim aftur. Og sá harðstjóri sem
hann er, lét hann jafnvel setja þá
skilmála i erföaskrá sina, aö
öðrum kosti gerði hann okkur arf-
laus, svipti okkur lagalegum
erfðarétti okkar.
— Frances var mjög ánægð
yfir þvi að flytja heim, hélt hann
áfram eftir stundarkorn. Hún er
nú orðin mjög nákomin föður okk-
ar. Við borðum miðdegisverð
saman á hverju miðvikudags-
kvöldi og að sjálfsögðu á sunnu-
dögum og tyllidögum fjölskyld-
unnar. Faðir okkar er mjög
ánægður yfir að hafa barnabörn
sin hjá sér og hann hefur látið
gera barnaleikvöll bak við húsið,
svo hann geti setið á veröndinni
og horfa á þau að leik. Hann er
lamaður, eftir tvær heilablæðing-
ar. Charles þagnaði og hrukkaði
ennið.
— Það var eftir slysið með
Elizabeth, sem hann fékk siðari
blæðinguna, þá, sem lamaði
hann.
— Slys? hvislaði ég.
— Húsið okkar er mjög af-
skekkt við ströndina, sagði hann.
— Börnin hijfa enga leikfélaga,
enga nábúa og til þess að þeim
fyndist ekki þau vera afskipt, þá
lét pabbi gera þennan stóra leik-
völl. Þar voru rólur og allskonar
leiktæki. Leikvöllurinn er um-
luktur reglulegu völundarhúsi úr
eðalgreni, sem garðyrkjumaður-
inn hefur svo lystilega plantað.
Þar er lika óskabrunnur . . .
Rödd hans dó út og ég sá hvern-
ig slagæðin á hálsi hans tútnaði
út.
— Þetta er ekki venjulegur
brunnur. Það er aðeins hálfs met-
ers vatn á botninum, en nóg til
þess að börnin geta rennt niður'
smáfötu til að ná i svolitla skvettu
af vatni. En Elizabeth var aðeins
þriggja ára.
— Hver var Elizabeth?
— Dóttir Ernest og Söru, kon-
unnar hans. Ég skil ekki hvernig
hún gat klifrað upp á brúnina og
dottiö niður I brunninn, en hún-
var svo fjörugt barn og snör i
snúningum. Hún var eins og kátur
fjallalækur, mjög óvpnjulegt
barn. Hún hlýtur að hafa rotast
strax, skollið á brúnina. Hún var
HÆTTl