Vikan - 13.09.1973, Qupperneq 28

„Hófaslögin háttum bundin...
nesr um skeið. Hún hefur alltaf
ætlað koma hingað í snjó og velta
sér nérna niður hólinn, en af þvi
hefurekki orðið ennþá. Þessi hóll
hefur lengi verið vinsæll á vet-
urna og oft verið barnmargt á
honum. Einhverra hluta vegna
fór ég einu sinni heldur lengra
með strætisvagninum, en ég var
vanur. Þetta var um vetur, og
hóllinn var þakinn börnum, sem
voru að leika sér i snjónum. Fyrir
framan mig i vagninum sátu tvær
eldri konur og ég heyrði að önnur
sagði: „Satt er það. Mikill fjör-
maður er hann Sigurður. Mikil
lifandisósköp á hann af börnun-
um”. Það var skrýtinn á þeim
svipurinn, þegar ég gekk fram
hjá þeim og út úr vagninum.
Þegar Sigurður var orðinn
þekktur fyrir söng sinn i útvarpi
og á hljómplötum, fóru dreif-
býlismenn að sækjast eftir að fá
hann til sin til að syngja fyrir sig.
Sigurður hefur sungið á skemmt-
unum i flestum sýslum landsins
og auk þess að skemmta á minni
háttar samkomum Húnvetninga,
hefur hann lagt þeim lið á Húna-
vöku oftar en einu sinni.
— Það var einu sinni á Húna-
vöku, að ég gisti hjá Snorra vini
mlnum á Hótel Blönduósi. Það
haföi verið skemmtun um daginn
og ég var að hvila mig fyrir
kvöldskemmtunina. Þá kemur
Snorri til min og segir, að það sé
kona niðri, sem vilji endilega fá
að sjá mig. Ég spurði, hvort hún
gæti ekki beðið þangað til á
skemmtuninni um kvöldið. Hann
sagöist ekki geta losnað við hana,
svo aö það varð úr að ég lét hann
koma með hana upp. Þegar aum-
ingja konan sér mig, dettur hrein-
lega af henni andlitið. Ég áttaði
mig fljótt á þvi, að ég stóðst ekki
samanburð við það, sem konan
hafði Imyndað sér um mig og segi
viö hana: ,,Þú hefur haldið, að ég
liti öðru visi út?” Hún játar þvi og
segist hafa haldið, að ég væri hár
grannur og ljóshærður. Ég vildi
reyna að bæta aumingja konunni
vonbrigðin, sem hún hafði orðið
fyrir með útlit mitt, og spurði
hana hvort hún héldi sérstaklega
upp á eitthvert ákveðið lag. Hún
sagöist hafa mikið dálæti á
„Fjallinu eina”. Ég lofaöi henni,
að ég skyldi syngja það fyrir hana
um kvöldið. A skemmtuninni
söng ég þetta lag siðast og kynnti
það með þvi að segja, að i salnum
væri stödd kona, sem væri komin
langt að til að sjá mig. Hún væri
búin að þvi og hefði orðið fyrir
Soffia Karlsdótfir hafði ekki
sungið opnberlega í sextán ár,
þegár hún og Siguröur komu fram
isjónvarpinu og sungu gamanvis-
ur.
miklum vonbrigðum, en hún héldi
mikið upp á þetta lag og ég ætlaði
að syngja það sérstaklega fyrir
hana. Ég sá hvar konan sat i saln-
um og það var eins og hún lækk-
aði i bekknum. En einhvern veg-
inn vildi svo til, að ég varð að
syngja lagið þrisvar. Þegar ég
hafði lokið söngnum, fór ég beint
á hótelið og þangað kom blessuö
konan og sagði við mig með sinni
bllðu rödd: ”Það gerir ekkert til
hvernig þú litur út. Þú syngur al-
veg jafn vel fyrir það”.
Sigurður hefur skemmt íslend-
ingum um allt land lengi og vel,
en annar þáttur söngstarfs hans
er ekki ómerkari. Það er söngur
hans við jarðarfarir. Þeir eru ófá-
ir, sem hafa óskað eftir þvi að
Sigurður syngi yfir moldum
þeirra og iðulega hefur hann
sungið við tvær og stundum við
þrjár útfarir sama daginn. Það
var þvi eðlilegt að vikja að
jarðarfararsöngnum og þá komN
upp úr dúrnum, að söngferill Sig-
urðar hófst á harla óvenjulegan
hátt.
— Þegar ég var i siðasta bekk
Miðbæjarskólans, heimsótti
bekkur úr Austurbæjarskólanum
okkur. Þá fluttu tveir nemendur
úr hvorum skóla einhver
skemmtiatriöi og ég var dubbað-
ur upp i að syngja. Meöal lag-
anna, sem ég söng, var „Hátt ég
kalla” eftir Sigfús Einarsson.
Sama vorið voru kyrtlarnir teknir
úr mér, en ég hafði lengi verið
slæmur i hálsi vegna þeirra.
Önefndur læknir var svo al-
mennilegur við mig að rifa þá úr
mér og hann lét sér ekki muna um
að taka úfinn með. Þess vegna
segir konan min stundum, að ég
súpi stórt vegna þess að ég sé úf-
laus. Eftir þessa læknisaðgerð lá
ég lengi með hita og var mállaus
að kalla. A endanum braggaðist
ég samt og þá fór ég til Jens Jó-
hannessonar heitins læknis. Hann
leit upp I mig og sagði strax, að
þetta væri skaðabótaskylt, en þá
þekktust skaðabætur varla, svo
að ekki varð meira úr þvi máli.
Atriði úr „Leðurblökunni”.
Jens hafði einhvern tima heyrt
mig syngja og hann sagði við mig
setningu, sem snart mig mjög illa
og ég hef aldrei getað gleymt.
„Þú getur aldrei sungið framar
Siggi minn”. Það var eins og eitt-
hvað brysti i mér, þegar hann
sagði þetta. Á sokkabandsárun-
um, sem nú eru vist kölluð tán-
ingaár, voru kunningjar minir
28 VIKAN 37. TBL.