Vikan - 13.09.1973, Síða 38

EINNI & PINNI
kannskc þá . . . þó að hún hafi smá
hita. Það fylgir nú, svo að segja.
Inga fúkk sér göngutúr eftir
kaffið áður en hún fór til sjúkra-
hússins. Hún gekk létt og rös)<-
lega i nýju vordraktinni. Hað var
ekki bara hreyfingin og ferskt
loftið, sem gaf kinnum hennar lit.
Hún hugsaði um Eyvind. Atvikið
meðstúlkuna . . . það mundi færa
þau Eyvind nær hvort öðru á eðli-
legan hátt . . . Skammastu þin,
sagði hún við sjálfa sig. En hún
skammaðist sin ekki. Kannske
kæmi hann til sjúkrahússins. En
ef hann kæmi ekki, gæti hún
hringt i hann og sagt honum frá
stúlkunni.
Inga var vel kunnug „einangr-
uninni”, litlu stofunni til vinstri,
þegar maður kom inn. Það var
þar, sem mamma hafði dáið.
Stúlkan var rjóð i kinnum og
augun glansandi. Hað var hitinn.
En hún hló til Ingu og rétti henni
höndina.
— Takk, fyrir hjálpina, sagði
hún.
— Barnið mitt, sagði Inga. Hún
hélt litlu hendinni i sinum og sett-
ist á rúmstokkinn. — Hvað . . .
hvernig . . . ja, þetta var sorglegt
atvik.
— Ég gerði það ekki sjálf, sagði
stúlkan með skyndilegri ákefð.
Ég gerði ekki neitt. Ég tók aldrei
pillurnar hans! Sem að auki hefðu
hvorki gert til né f'rá . . . Ég vildi .
. . . á einhvern hátt vildi ég eign-
ast þetta barn, þó það ætti aum-
ingja að föður.
— Ég veit. sagði Inga. Það
var utanlegsfóstur, sagði læknir-
inn. Svoleiðis getur næstum
aldrei lukkazt, þú veizt . . . Stúlk-
an var litil og barnaleg, þar sem
hún lá, alveg án förðunar og með
hitagljáa i augum. Það var eðli-
legt að þúa hana. En hver . . . Já,
ekki af þvi að það komi mér við,
auðvitað. En gæti ekki íaðirinn
hjálpað þér núna? Fjárhagslega.
Svo þú getir tekið þér fri? Þið haf-
ið ekki hugsað ykkur að gifta ykk-
ur?
Stúlkan hló þurrum, smáum
hlátri. Siðan byrjaði hún að hósta.
— Ég vildi ekki fá hann, þó svo
að þú byðir mér hann á silfur-
bakka, sagði hún að lokum. Siðan
gerði hún smáhlé. Og af þvi að
Inga sagði ekkert, byrjaði hún
allt i einu að tala, hratt og lágt.
— Vist krafði ég hann svara,
þegar ég áttaði mig á hvernig
ástatt var með mig. Ég skildi ekki
neitt i neinu, fyrr en ég hafði verið
hér i bænum i nokkrar vikur. Tiö-
ir minar hafa verið óreglulegar
áður, en þegar mér leið svo illa á
morgnana og það leið ekki hjá, þá
skildi ég. Hann var ekki i bænum
þá, en þegar hann kom heim . . .
Ég sagði honum, að nú væri það
vel viðeigandi, að við færum til
bæjarfógeta. En hann trúði mér
ekki. Reyndar trúði ég þvi tæpast
sjálf, þó að ég vissi hvers kyns
var. En það var lika bölvuð
óheppni, ha? Eitt einasta skipti.
En ég hafði ekki tekið pilluna sið-
ustu vikurnar, þvi fótleggir minir
þrútnuðu af þeim, og ég fcar
hrædd um að fá blóðtappa. Þetta
eina skipti . . . Það var þegar viö
höfðum ákveðið um starfiö og
hann bauð upp á kampavin á
hótelinu, þar sem hann bjó, og svo
......ja, ég býst við, að mér hafi
þótt hann glæsilegur. En ég vor-
kenndi honum lika dálitið. Þvi
hann var gamall. Og einmana,
sagði hann. En það geri ég ekki
lengur.
— Ef það er satt, sagði hann, ef
það er satt, verðum við að sjá til
þess að þú fáir fóstureyðingu!
Taktu þessar pillur. Og svo lét
hann mig hafa nokkrar pillur.
Pillur, ha . . . ég nennti ekki einu
sinni að athuga, hvaða pillur
þetta voru, heldur henti ég þeim
strax. Það skritna er, að ég vildi
halda barninu. Sjálf er ég alin upp
á barnaheimili, svo ég hef aldrei
átt neinn að. Nú ætlaði ég að eign-
ast það. Já, það kom dálitið of
snemma. En þegar ég hef lokið
verklega náminu, kem ég til með
að hafa góðar tekjur. Svo ég hefði
haft efni á að halda barninu. Lika,
ef ég hefði ekki getað fundið barn-
inu föður, þvi hann vildi ekki.
Hann hafði aðrar ráðageröir.
Röddin þagnaði.
Inga rétti úr sér, lyfti hökunni,
sat þráðbein. Það var hálfrokkið i
stofunni. Ljósið á veggnum var
dauft og lýsti bara niður. A borð-
inu var glas með ávaxtasaft og
tvær gular pillur. Að baki glugga-
tjaldanna blánaði mót kvöldi.
Siðan hélt röddin áfram:
— Það gengur ekki vel hjá hon-
um. Maður gæti jú haldið . . . já,
allir halda, að allt sé i sómanum.
En ég tók fljótlega eftir þvi. Þeg-
ar reikningarnir streyma inn og
ein lyfjaverksmiðjan hefur jafn-
vel lokað fyrir viðskipti sin. Eöa
að minnsta kosti hótað þvi. Svo nú
hefur hann hugsað sér að gifta sig
til fjár, þú skilur. Einhverri
gamalli kerlingu, hef ég heyrt . . .
Einhver æskuást kannske. Sem
veður i peningum.
Það varð grafarþögn.
Stúlkan opnaði augun. — Ertu
að fara? hvislaöi hún.
— Já, sofðu nú, hvislaði Inga.
Og hafðuengar áhyggjur. Ég skal
hjálpa þér eins og ég get.
Hún gekk til dyra, en stað-
næmdist með höndina á húninum.
Hún sneri sér mæðulega, en ekki
nógu mikið til aö sjá rúm stúlk-
unnar. Þegar hún byrjaði að tala
undraöist hún, hversu áherzlu-
laus röddin var.
— Svo það er Eyv-, apótekar-
inn sem er faðir að þvi þá?
— Já, Eyvindur, sagði stúlkan
undrandi, hátt og skýrt.
Fingur Ingu þreifuðu um hún-
inn. Þurfti alltaf eitthvað að
deyja frá henni i þessari stofu?
Hann beiö i anddyrinu. Hún sá,
aö hann var fölur. Hún gekk rösk-
lega fram hjá honum, beint út i
gegnum garðinn.
— En Inga þó! Ingalunda!
Blddu, ég verð að fá að þakka þér.
Hann hafði náð henni og stungið
hendi sinni undir arm hennar.
Hún hristi sig lausa, jók hrað-
ann. En hann hélt áfram að ganga
við hlið hennar. — Ingalunda,
hlustaðu á mig. Mér þykir það
mjög leitt, að þú varðst fyrir öllu
þessu ónæði. En ég vissi ekki, —
ég haföi ekki hugmynd um að
stúlkan . . .
— Ekki? spurði hún þurrlega.
— Sérðu nú, Ingalunda. Við
skulum ekki láta þetta koma upp
á milli okkar. Nú þegar við loks
erum . . .
— Eyvindur. Barniö, sem hún
bar undir belti sér, var þitt!
38 VIKAN 37. TBL.