Vikan - 13.09.1973, Page 43

MIM
fyrir þeim skilaboð og þurfið ekki
að svara neinum spurningum.
bað sem svo skeði, var tákn-
rænt dæmi upp á tilviljunarkennd
atvik. Harald Isaksson skaut sim-
anum til Cillu og hallaði sér aftur
á bak i sófanum. Sófinn stóð i
horninu undir glugganum. Dag-
mar hafði látið gera gluggakist-
una sérstaklega fyrir pottablómin
sin. Hún hafði pantað dökka eik i
gluggakistuna, en þegar viðurinn
kom, var það ljós eik. Dagmar
var ekki ánægð með þaö og hætti
ekki fyrr en hún var búin að fá
rétta efnið. bað var smiðanemi,
sem hafði verið sendur til að
koma sólbekknum á gluggakist-
una. Hann vantaöi eina skrúfu, en
þar sem hann nennti ekki að
sækja nýja skrúfu, notaði hann
eina af þeim gömlu, sem passaði
ekki vel i skrúfugatið.
Nú, þrem árum siðar, hafði
skrúfan losnað og stóð dálitiö út.
Isaksson var oröinn óþolinmóður
og sló út frá sér með hendinni, en
rak hana þá i skrúfuna, meiddi
sig svo það blæddi úr.
Blóðið draup á gólfið. niður á
buxurnar hans og borðið. Hann
reyndi aö stöðva það með vasa-
klútnum, en það tókst ekki.
Cilla reyndi að láta hann ekki
sjá, hve mikla eftirtekt hún veitti
honum. bað hafði vaknað hjá
henni ný von.
— Sitjið ekki þarna eins og
auli! öskraði Isaksson. — Finnið
eitthvað til að stöðva þetta blóð-
rennsli! Er ekki til gasbindi i hús-
inu?
— 1 lyfjaskápnum i baðher-
berginu. bar eru lika dauöhreins-
aðar sáraumbúðir og sáravatn.
Hún reyndi að gripa þetta tæki-
færi. — A ég aö ná i það?
— Já!. . . nei. . . fjandinn hafi
þaö, þufrkið heldur upp hérna.
Hann vafði blóðugum vasaklútn-
um um höndina, reif simann úr
sambandi og gekk með hann
undir handleggnum inn i baðher-
bergið.
Cilla reyndi að hugsa fljótt og
framkvæma það. Hún fór fram i
eldhúsið, sótti vatn i fötu og klút
og þurrkaöi borðið. Svo þurrkaði
hún sér um hendurnar og fór að
leita i töskunni sinni eftir fri-
merkjum, sem hún vissi aö voru
þar. Hún hélt sig hafa stungiö
þeim i hólf utan á töskunni, en þar
voru þau ekki.
Frh. i næsta blaði.
HÆTTULEGT AFDREP
Framhald af bls. 17
vörðurinn. Hann litur við og við
hingað lil þess að vita hvort
nokkur siðbúinn er á ferö. Hann
ætlaði að fara að fara heim.
Charles ók hægt og við
reyndum að sjá númerin. Eftir
nokkra stund tókst okkur að finna
herbergi okkar. bað voru tvær
stofur og steinlagður gangur á
milli þeirra. Við bárum farangur
okkar inn. Charles sá um að dótið
rnitt og James færi i annað her-
bergið og þeirra farangur i hitt.
— bað er kaffihús skammt
héðan, sagði Charles, þegar við
höfðum komið okkur fyrir. Ég
skrepp á bilnum og aðgæti, hvort
ég get fengið eitthvað handa
okkur að borða. Vantar nokkuð
handa James, Anne?
Hann reyndi að láta á engu
bera, en honum gekk það illa og
ég hálfkenndi i brjósti um hann.
— Vertu eftir hjá Anne, Joan.
bað er hlýrra hér en i bilnum.
Um leið og bilhljóðið dó út,
spurði Joan. — Er mjög erfitt
fyrir þig að láta James frá þér?
Hún var þreytuleg, en alveg ró-
leg. Bara að við gætum hjálpað
þér til að hafa hann.
Ég starði á hana. Var hún bara
að vera vingjarnleg, eða meinti
hún i rauninni það, sem hún
sagði? Ég var i vafa. Ég vissi, að
hún varð að fá að vita allan sann-
leikann fvrr eða seinna og
Charles hafði lofað að tala við
hana i kvöld. bað gaf mér kjark
til að segja það, sem mér bjó i
brjósti. — Ég veit að það er
heimskulegt af mér að halda
honum hjá mér, þegar ég get
varla séö fyrir sjálfri mér en — æ,
Joan ég get ekki látið hann frá
mér.
bað varð algjör þögn i stofunni.
Að lokum rauf Joan þögnina. —
Veit Charles hvað þér liður?
— Já.
Hún sat þögul og hugsanirnar
hringsnerust i höfðinu á mér.
Verður hún eins og Charles sagði,
aö hún myndi bregðast við, fer
hún að gráta?
— Leyfðu mér að hjálpa þér til
að hafa hann, Anne, sagði hún.
Ég gat ekkert sagt. — Charl-
es. .. Charles, stamaði ég.
— Charles þarf ekki að vita
neitt, sagði hún. Ég á sjálf dálitið
af peningum og þú þarft ekki aö
borga mér þá aftur fyrr en þú vilt
og getur.
— En vilt þú, vilt þú ekki fá
hann? Ég skildi ekki neitt i neinu.
— Mig langar meira til þess, en
nokkurs annars. Meira en þú get-
ur imyndað þér. En mér kom ekki
i hug að taka James að mér,
nema af þvi að Charles sagði, að
þú ætlaöir hvort sem væri að gefa
hann.
— En Charles sagði — ég þagn-
aði. Charles hafði sagt, að Joan
myndi missa vitið, ef hún fengi
ekki James.
— Hvernig á ég að geta tekið
hann frá þér, ef þú vilt hafa hann
sjálf?
— Hvað ætlar þú að segja
Charles?
— bað veit ég ekki enn, ságöi
hún rólega. Mér dettur eitthvað i
hug.
37. TBL. VIKAN 43