Vikan - 07.03.1974, Blaðsíða 8

I
Maðkar, sem pikkaöir voru út úr trjánum, voru notaöir tii matar I frumskóginum.
HÚN BAUÐ DAUÐ-
ANUM BIRGINN
— Hafi hann komist heilu og
höldnu gegnum 70 — 100 metra
þykkt lag blaöa og greina, verður
hann fyrst af öllu aö venjast
þeirri hugsun að vera innilokaður
1 frumskóginum. Venjast þvi að
vera lokaður inni i fangelsi, sem
iðar allt af lifi. Það þýðir ekkert
að reyna að kalla á hjálp. Hrópin
deyja bara út i skóginum. Maður,
sem nauölent hefur i frumskógi,
er algerlega á valdi jarðarinnar.
Himinninn er honum algerlega
horfinn.
Thirtle var i essinu sinu.
.— 1 þesáu fangelsi er enginn
skortur á drykkjarvatni. En
fanginn þarf einnig á eldi að
halda. Fiskinn þarf að steikja og
skriðdýrin þarf að sjóða. Hann
verður að reyna að halda fötum
sinum þurrum. Það er mjög
þreytandi að kveikja eld I öllum
þeim raka, sem i regnskógunum
er. Með nógu mikilli þolinmæöi er
þó hægt að nugga tveimur tré-
pinnum við holaðan trébút nógu
lengi til að i honum lifni. Og takist
manni að kveikja upp eld,y á
maöur lika öskuna visa. Okkur
gleymist oft hve verðmæt askan
er.
— Verömæt?
— Ef þú stráir ösku umhverfis
náttból þitt, truflar þig ekki einn
einasti maur og i frumskóginum
er að finna ekki færri en 2888
maurategundir. Ef þú hefur
hvorki joð né salt, getur askan
orðið þér að miklu liði. Þú getur
losað þig við blóðsugur úr húðinni
með ösku.
Einn fjórðungur ösku og þrir
fjóröungar vatns gefur þér
heilnæmt drykkjarvatn. Blandan
verður bara að standa i hálfa
klukkustund, áður en hún er
drukkin. Aska er einnig góð við
hvers konar húðsjúkdómum, sé
hún hrærð i mauk. Aska er
nauðsynleg i frumskóginum.
John Thirtle stóð upp og kveikti
aftur I pipunni sinni.
— Ég vil undirstrika það, að
hættur frumskógarins eru fyrst
og fremst fólgnar I þvi, að hann
reynir mjög á vilja mannsins,
sem þar hafnar af einhverjum
ástæðum. Daginn eftir hófst
frumskógarævintýrið. Viö ókum I
norðurátt yfir landamæri
Malasiu, unz við sáum skóginn
bera viö loft handan þorpsins Uli
Tiram.
— Erum við að koma að fjalli,
John? sagði ég við majórinn, sem
ég haföi kynnzt töluvert.
— Nei,þetta er frumskógurinn.
Vegurinn endaði við breitt fljót
og handan þess gnæfði regn-
skógurinn á hæð við gotneskar
dómkirkjur.
Hálfringluð af þessari sjón tók
ég bakpokann með samanvaföri
fallhlífinni minni. Einu vistirnar,
sem við fengum með okkur, voru
samanlagt 3000 kaloríur, sem
settar voru saman i haröan
köggul úr mjólkurdufti, súkku-
laði, osti og fleiri fæðutegundum.
Æfingin átti að miðast við, að
við hefðum nauðlent i frum-
skóginum. En vegna hættu á
beinbrotum vorum við ekki látin
stökkva úr flugvélum i fallhlifum.
Við gengum af stað inn i
skóginn. Strax, þegar við höfðum
gengið um það bil tuttugu metra,
var eins og steinsteypti vegurinn
væri á öðrum hnetti. Skógurinn
umlukti okkur á allar hliðar.
Lægstu trén, sem eru um þaö
bil 20 30 metrar á hæö, njóta
aldrei sólar, þvi að yfir þau gnæfa
önnur, sem eru allt frá 60 — 100
metrar á hæð. Það eru þess vegna
ekki nema efstu greinar trjánna,
sem hafa full not af sólarljósinu.
Við hjuggum þröngan stig
gegnum limið. Jarðvegurinn var
gljúpur. Spor okkar fylltust óðar
vatni að baki okkar.
8 VIKAN 10. TBL.