Vikan - 05.12.1974, Blaðsíða 74

feröalagi og kunni ekkert á út-
búnaö þann, sem viö höföum
meöferöis, né heldur aö búa upp á
hesta. Ég þekkti heldur ekkert til
lánshestanna, og þó ég væri búinn
aö fara ýmis ferðalög um ná-
grenni Reykjavikur, þá voru þau
alls ekki byggö upp með þann út-
búnaö, sem hér var, tjald, mat
o.fl. til 14 daga — og þá vorum við
alltaf fleiri saman og allir vanir
hestum.
Ég hafði aidrei farið þessa leiö
áöur og hafði aðeins litið kort
meöferöis, leiðin var heldur ó-
greinileg og engar merktar vega-
slóöir. Mikinn hluta leiðarinnar
fyrsta daginn var h'vergi vatn að
fá, og var það farið að þjá hestana
i hitanum. Það voru þvi mikið
fegnir menn og hestar, sem komu
niður að Helludal við Geysi. þeg-
ar áliðið var nóttu eftir 15—16
tima ferð.
Næsta dag tókum viö öllu með
ró og hvlldum okkur. Á þriðja
degi var svo haldið af stað árla
morguns til næsta áfangastaöar,
sem var hinn nýbyggði skáli
Ferðafélagsins i Hvitarnesi.
Ferðin inn eftir gekk öll aö ósk-
um, vegurinn göður og menn og
hestar farnir að kynnast og hrist-
ast saman. Að sjálfsögðu höfðum
við viðkomu hjá Gullfossi, sem
skartaði sinum fegursta skrúða
og litbrigðuni i sólskininu,
Seint um kvöldið komum við i
Hvltárnesskálann. Þar hittum við
nokkra unga breta, skólastráka,
sem voru hér við einhverjar nátt-
úru- og jarðfræöirannsóknir. Með
þeim áttum við góða og glaða
kvöldstund. Skuggsýnt var úti og
stillilogn, og það var eins og við
værum komnir I aðra veröld
þarna inn á milli jöklanna uppi á
hálendinu, Stundum var kyrrðin
rofin af ónotalegum dynkjum frá
skriðjöklinum viö Karlsdrátt.
Ekki var alveg laust við, að upp I
hugann kæmu sögur, sem áttu að
hafa gerst á þessum slóðum end-
ur fyrir löngu og sumar heldur
hrollvekjandi. En góður félags-
skapur þarna inni á öræfunum
gaf ekki langan tima til slikra
hugleiðinga.
Enn Var áfram haldið njesta
morgun, og nú voru Hveravellir
næsti áningarstaður. Langar
þóttu okkur sandöldurnar þarna
norður frá, en allt gekk að óskum,
og tjaldi slógum við niður nálægt
hverurium á Hveravöllum. Um
morguninn, þegar ég tók að huga
að hestunum, saknaöi ég tveggja,
og tók þaö mig tvo tima að finna
þá aftur. Höfðu þeir losað sig úr
höftunum um nóttina og voru
komnir á rétta leið suður i stroki.
En erfiðleikum dagsins var
ekki lokið, þótt hestarnir væru
fundnir. Leið okkar lá um algjör-
ar vegleysur, og engar slóðir voru
til þess að hjálpa okkur að halda
réttri leið. Við vissum, að við átt-
um að sveigja til vinstri fyrir
enda Langjökuls I átt til Borgar-
fjarðar. En ég hef aldrei veriö
mikill vinstri maður, og hvort
sem forlögin hafa nú gripið þarna
i taumana, þá er svo mikið vist,
að leiðin til vinstri var aldrei far-
in.
Þegar við höfðum farið nokkuð
lengi dags i noröur, lentum við i
miklum mýrarfenjum, og lágu
hestarnir i þeim á vixl, slitu
gjarðirnar, og allt gekk úrskeiðis.
Og til að kóróna allt saman skall
nú á okkur blindþoka. Ófullkomin
kort okkar og áttavitar komu að
litlu gagni, svo að nú var úr vöndu
að ráða.
Ég minntist þess nú að hafa
eínhvern tima heyrt að færi mað-
ur á annað borð að villast, gæti
maður tekið upp á þvi að fara i
hringi, og sist af öllu langaði mig
til þess I slikum mýrarfenjum,
sem við vorum nú komnir i.
Þarna var mikið af vötnum, pytt-
um og pollum, en þar kom, að við
fundum smálæk. Ákvað ég strax
að fylgja honum, þvi ekki færum
viö I hringi á meðan. A annan
sólarhring vorum við að elta læk-
inn, sem að lokum var orðinn að
stórfljóti og við komnir niður i
djúpan dal.
Á fyrsta bænum, sem við kom-
um að, guðaði ég á glugga, og út
kom ungur sveinn. Spurði ég hann
um mikinn bæ, sem Kalmans-
-tunga héti, en drengur kvaðst
aldrei hafa heyrt á þann bæ
minnst. Einhvern veginn fannst
mér viö myndum hafa álika álit
hvor á öörum, drengurinn og ég.
Hann furðaði sig á spurningum
minum, og mér þóttu svör hans
undarleg. En hann ráðlagði okkur
aö fara til næsta bæjar, sem ekjci
var langt I burtu. Þar voru bygg-
ingar reisulegar og fögur tún.
Sveinninn kvað bóndann þar heita
Lárus Björnsson og bæinn Grims-
tungu, en dalurinn, sem við vær-
um nú staddir I, héti Vatnsdalur.
Svo mörg voru þau orö. Við vor-
um sem sé komnir norður I Húna-
vatnssýslii í staðinn fyrir i
Borgarfjarðardali. Þarna var
hægri leiöin fullkomin, — hver
leitar ekki að siöustu heim til föð-
urhúsanna? Þarna I þessari sýslu
var ég einmitt I heiminn borinn á
sinuria tima.
Lárus I Grimstungu tók okkur
með miklum ágætum, eins og
Húnvetninga er háttur. Hann gaf
okkur nákvæma lýsingu og teikn-;
ingu af leiðinni suður Tvidægrú,
74 VIKAN 49. TBL.