Vikan - 20.03.1975, Blaðsíða 34

Dóttir
mín
Smásaga eftir Marie Joseph
Dóttir mln heitir Jarie. Hún
hefur alltaf veriö smávaxin eftir
aldri, og þótt hún sé oröin tuttugu
og átta litur hún enn út fyrir aö
vera sautján. Reyndar llta allar
þessar mjaðmamjóu ungu konur,
sem eru meö sltt, slétt hár og
klæddar gallabuxum og vlðum
peysum, ekki út fyrir aö vera degi
eldri en sautján ára.
Hún er gift ungum og áreiðan-
legum manni, sem gerir þaö gott
sem bankastarfsmaöur. Þau eiga
þrjú börn, allt stúlkur og sú elsta
er aðeins 6 ára. I gærkvöldi,
þegar viö töluðum saman I sima,
eins og við gerum alltaf einu sinni
i viku, sagði hún mér, að hún væri
með einhverja flensu.
„Þetta er ekkert slæmt”, sagði
hún. „Það er alveg satt mamma,
ég er ekkert slæm” — en þótt á
fjórða hundrað km. væru á
milli okkar, leyndu þeir ekki
þreytunni i röddinni. Ég vissi, að
hún væri best komin uppi I rúmi,
með hitapoka sér við hlið og heitt
hunangsvatn á náttborðinu, en ég
sagði ekkert, þvi ég vissi, að
svarið yrði: „Hvernig getur
þriggja barna móðir lagst i
rúmið, þegar ekki gengur annaö
að henni en kvef og hiti? ”.
Ef hún væri ekki svona langt I
burtu myndi ég fara til hennar á
stundinni.
Þótt dóttir min sé nett, er hún
hraust — en fái hún kvef, fylgir
þvl alltaf hiti: Það rennur úr
augum og nefi, og hún verður
ósköp lítil. Já, það er rétta
lýsingin. Hún verður ósköp lltil.
Með kvefi fær hún alltaf
hálsbólgu, og þegar hún var barn,
'ét ég hana fara beint i rúmið og
njúkraði henni.
Ég færði henni heitt að drekka,
keypti hálstöflur, fann uppá-
haldsbækurnar hennar og stillti
útvarpið lágt — og fram eftir
öllum aldri bjó ég um bangsa I
rúminu hjá henni.
Hún var alltaf að fá þetta
siæma kvef öðru hverju — fram
að þvi að hún gifti sig 19 ára
gömul.
Ég gleymi aldrei kvefinú, sem
hún fékk I vikunni fyrir brúð-
kaupið. Hún lá og snökti af
hræðslu við að hún myndi ganga
inn kirkjugólfið rauðeygð og með
nefrennsli og hnerra hátt, þegar
hún svaraði prestinum. Þessi
hræðilega tilhugsun fór i skapið á
henni — og ég gleymi þvi ekki,
jDegar ég var að fara fram úr um
miðjar nætur til að færa henni
heitt sitrónuvatn og aspirin og
fullvissa hana um, að hún yrði
oröin góð á brúðkaupsdaginn.
Ég gleymi ekki ávaxta-
hlaupinu, sem ég bjó til handa
henni, eða þá eggjabúðingnum —
þvi hvort tveggja var svo mjúkt i
hálsinn. Og ég man alltaf,
hvernig ég var vön að sitja hjá
henni, bara til að vera hjá henni,
þvi ég trúði, og túi enn, að ást og
umhyggja séu besta lækningin.
En nú er hún orðin eiginkona og
þriggja barna móðir og allt og
sumt, sem ég get gert, er að sitja
heima i finheitunum, á fjórða
hundrað kilómetra i burtu, og
gera mér i hugarlund, hvernig
þetta fari allt hjá henni.
Ég sé hana svo greinilega fyrir
mér — hárlubbann, augun glær af
þreytu og rautt nefið.
Hún sagði mér, að allt væri i
lagi i gærkvöldi — röddin var hás
af áreynslunni við að fullvissa
mig um, að allt væri i lagi. En ég
sé fyrir mér háan stafla af
óstraujuðu lini, og mig klæjar I
fingurna af löngun til að ráöast á
hann og hætta ekki fyrr en allt er
strokið og samanbrotiö. Og ég
veit, að hún hefur þurft aö fara út
á snúrur til að hengja upp þvott-
inn og aftur til að sækja hann —
og þegar ég hugsa um napran
austanvindinn fer um mig
hrollur.
Yngsta telpan, átján mánaða —
sú, sem átti að veröa strákur — er
svo handóð, að hún getur ekki
látiðneitt i friði. Hún klifrar upp á
hvað sem fyrir er, meira aö segja
eldhúsborðið, og ég Imynda mér,
aö nú sé hún að klifra upp á stól
34 VIKAN 12. TBL.