Vikan - 07.08.1975, Síða 16

frþeim ótt og títt, svo-hætti hann
þvi. ÞaB var eins og kökkur væri
fcaB myndast fyrir brjósti hans.
*Það fóru viprur um varir hans og
hann kyngdi aftur og aftur. Hann
vildi ekki gráta. Pabbi hans hafBi
sagt, aB þaB væri ekki karlmann-
legt aB gráta, þaB væru aBeins
stelpur, sem grenjuBu.
Drengurinn skildi ekki, aö þaö
var af sorg, sem hann þurfti aö
gráta nU. Hann haföi ekki þekkt
gamla manninn neitt aö ráöi, en
þar sem hann lá viö bátinn sinn
andvana haföi hann virst svo um-
komulaus. Þegar drengurinn nú
hugsaöi um þetta og svo gæsku
gamla mannsins I sinn garö, gat
hann ekki haldið aftur af tárun-
um. Þau byrjuðu aB renna eitt og
eitt, niBur kinnar hans, svo runnu
þau hraöar. Hann fór að snökta,
en svo lét hann undan sorginni, og
áöur en varði grét hann hástöf-
um. Þarna sat hann á steini niBri i
fjöru, aðeins tólf ára gamall, og
grét, grét af þvi allt var orðið svo
leiöinlegt. Hann grét lika, án þess
aB gera sér grein fyrir þvi, vegna
þess aö alvára lifsins haföi gripið
inn i leiki bernskunnar. Lifið var
hætt aB vera áhyggjulaust og ein-
tómur leikur. Allt vegna þess að
gamall maöur hafði orðið á vegi
tóif ára drengs og horfið af honum
aftur saddur lifdaga. Smám sam-
an hljóBnaði gráturinn, að siðustu
heyröist aðeins smá snökt, sem
einnig þagnaði fljótt. Drengurinn
saug upp I nefiö, þurrkaði sér um
augun með annarri hendi og
strauk tárin af kinnum sér með
hinni. Á meðan hann var aö jafna
sig horfði hann i kring. Það var
ekki laust við að hann skammað-
ist sin fyrir, að hafa verið að
gráta. Hann vildi vera viss um að
enginn hefði séð til sin.
Þegar hann var búinn að jafna
sig, stóð hann upp af steininum og
hélt af stað heimleiðis. Hann
þræddi fjöruna og sneiddi þannig
hjá malarkambinum. Hann
stansaöi annað slagið, tók upp
smásteina, sem hann siðan kast-
aði út á spegilsléttan sjóinn og lét
þá fleyta kerlingar. Þegar hann
kom að höfninni, fikraði hann sig
upp úr fjörunni, og án þess að lita
I átt að malarkambinum, þar sem
bátur gamla mannsins var, tók
hann á sprett. Hann hljóp eins
hratt og hann mögulega gat.
Hann vildi komast heim sem
fyrst.
ENDIR.
Kannski hafði það hvað mest áhrif á fólk,
sem sá Houdini leika listir sinar, að engu
var likara en hann væri gæddur yfir-
náttúrlegum krafti. En nokkur töfra-
bragða hans og sjónhverfinga eru sára-
einföld brögð, sem margir gætu leikið
eftir með svolitilli þjálfun. Hins vegar
eru enn nokkur bragða hans algerlega
óskýrð, og verða trúlega um alla framtið.
Hoúdini varð stöðugt að vera á
varöbergi og fylgjast með öllum
nýjungum I handjárnagerð til
þess að tapa ekki þvi orði, sem af
honum fór sem sérfræðingi I þvi
að losa sig úr handjárnum og
öðrum hlekkjum.
Frami hans hefði verið á enda,
ef hann af einhverjum orsökum
hefði ekki getaðlosað sig úr hand-
járnum á opinberri sýningu, en
hann linnti ekki látum fyrr en hann
kunni aö gera þjófalykil að öllum
handjárnum, sama hve vel þau
voru úr garði gerð. Hann réði
jafnvel við timalása, þótt þeir séu
stórkostleg smiði.
Oftast vissi Houdini með fyrir-
vara, hvers konar handjárn hann
þurfti að fást við, og hafði þvi
meðferðis þá tegund lykils, sem
við átti. Þótt maður sé hand-
járnaður, eru fingur hans lausir
og liðugir, og Houdini hafði svo
sterka og þjálfaða fingur, að
honum veittist auðvelt að snúa
lyklinum með þeim.
Flestir lásar hafa einhverja
galla, sem sérfræðingur I lásum
er fljótur að koma auga á, og
Houdini kunni að notfæra sér
þessa galla út i æsar.
Þótt Houdini væri hand-
járnaöur með nokkrum hand-
járnum, reyndist honum ekki
erfiðara aðjosa sig úr þeim öllum
en þótt hann heföi aðeins verið
hlekkjaður með einum járnum.
Allur galdurinn var að byrja á
neðstu járnunum og færa hin svo
niður á úlnlið.
Houdini ávann sér mesta frægð
fyrir aö losa sig á þennan hátt úr
handjárnum og hann notfærði sér
þá frægð til hins ýtrasta. Mesta
ánægju hafði hann af þvi að skora
á lögreglumenn Scotland Yard og
borgarlögreglu New York og
Berlinar að veðja viö sig um það,
hvort honum tækist að losa af sér
hapdjárn þeirra, en lögreglu-
mennirnir tóku aldrei áskorun.
Við vissar aðstæður þótti töfra-
manninum ráðlegra að nota eigin
handjárn, til dæmis þegar hann
lét sökkva sér niður I vatn, hand-
járnuðum og I kistu. Hann gat
ekki tekiö áhættuna, sem var þvi
samfara að nota handjárn, sem
hann þekkti ekki, og gátu þvi á
einhvern hátt verið óeðlilega stif,
þvi að þá átti hann á hættu að
glata lifi sinu. Handjárnin, sem
hann notaöi, litu út fyrir aö vera
ekta, og engum nema sérfræöingi
hefði dottið annað i, hug, en þó
voru þau þannig úr garði gerö, að
ekki þurfti að koma nema litils
háttar við þau á ákveðnum staö
til þess að þau opnuðust.
Þannig handjárn notaði
Houdini þó þvi aðeins, að lif hans
væri i hættu, ef eitthvað gengi
úrskeiðis við opnun hand-
járnanna. t öllum veðmálum
hans, voru handjárnin það, sem
þau sýndust vera. Hann var svo
snjall við að opna lása, að i
rauninni hefur varúð hans, þegar
um lifið var að tefla, verið nær
ástæðulaus.
Houdini fór oftast nær fram á
það að nota þá tegund handjárna,
sem algengast var að nota i því
landi, þar sem hann var að sýna i
það og það skiptið. Þó kom það
stundum fyrir, til dæmis þegar
hann sýndi i Englandi, að skorað
var á hann að láta setja sig i
amerisk handjárn af nýjustu
gerð, og Houdini féllst alltaf á
það, enda var honum það óhætt.
Stundum kom það fyrir, aö
komið var með handjárn til
Houdinis, sem lásasmiöir höfðu
farið höndum um I J>ví skyni, að
erfiðara yröi aö opna þau.
Houdini þurfti þó ekki lengi að
handfjatla handjárnin til þess að
sjá, hvernig allt var i pottinn
búiö, og hann var ætið á varð-
bergi gagnvart sliku. Sennilega
hefði Houdini ekki átt I neinum
teljandi erfiðleikum með að losna
úr handjárnum, þótt á þeim
hefðu verið geröar endurbætur dg
breytingar, en það hefði ugglaust
tekið hann lengri tima en að
komast úr venjulegum járnum.
Þaö var langt frá þvi að vera
heiðarlegt að skora á Houdini að
losa sig á þann hátt úr hand-
járnum, sem höföu verið styrkt
mjög, en stundum stóðst hann
ekki mátið og lét til leiðast.
Honum tókst ætið að standast
raunina, en hann gleymdi þvi
heldur aldrei að láta áhorfendur
vita af þvi, að um sérstaklega
treyst handjárn væri að ræða.
Það er til fjöldi aðferða til þess
að losa af sér handjárn, og Hou-
dini kunni góð skil á þeim öllum,
enda valt frægð hans og frami á
þvi, að honum brygðist aldrei
bogalistin.
Einföld aðferð
Houdini var vanur að segja, að
bresk handjárn væru auðveldust
viðureignar og Jýsti þvi oftar er>
einu sinni yfir, að hann gæti auö-
veldlega losað þau af sér á
tveimur sekúndum. Hann fann
upp nokkrar aðferðir til þess.
Einföldustu aðferðina fann hann
reyndar ekki fyrstur, en hún er
sérstaklega áhugaverð, þvi að til
aö beita henni þurfti hann ekki
einu sinni að hafa þjófalykil.
Eftir nákvæma rannsókn og til-
raunir meö bresk handjárn,
komstHoudini að þvi, að hann gat
látið þau hrökkva upp meö þvi
einu að Slá þeim við á ákveðnum
stað. Viðkvæmi staðurinn var á
bogahum rétt hjá löminni.
Houdini notaði þetta bragð á
ýmsan hátt og með undraverðum
árangri. Þegar hann var á ferð i
London, sagði hann blaða-
mönnum þar, að hann gæti íqsað
af sér hvaða bresk handjárn sem
væru, án þess að nota nokkurn
lykil.
Þegar leitað hafði veriö vand-
lega á Houdini, var hann hand-
járnaður og læstur inni I herbergi.
Blaðamennirnir létu sér ekki
16 VIKAN 32. TBL.