Vikan - 07.08.1975, Qupperneq 32

hefur sannarlega tekift vih sér.
Mér hafbi aldrei dottiö I hug, aö
ég heföi hér svona girnilegan á-
vöxt, tilbúinn til aö bita i...
— Góöi herra. Sleppiö mér,
sagöi ég biöjandi. — Ég skal aldr-
ei framar stiga fæti inn á þessa
flöt aftur, þaö skal ég sverja......
— Komdu eins oft og þig lystir,
ljúfan min. Helduröu aö þaö væri
ekki sanngjarnt aö ég fengi svo-
litinn koss til aö byrja meö?
Ég fann aö hann var kominn
meö varirnar rétt aö minum og ég
reyndi aö sniia mér undan, veik af
vjöbjóöi. En hann greip rudda-
lega undir hökuna á mér og lyfti
andliti minu fast upp aö sinu.
Ég var blinduö af tárum og
stundi upp, aö ég skyldi segja föð-
ur mlnum frá þessu. Þetta kom
drykkjubræörum hans til aö
skella upp úr og Saul Trevallion
sagöi ruddalega: — Heyriö þiö i
þeirristuttu? Ha,ha! Biöum bara
þangaö til ég hitti skepnuna hann
Goodacre á morgun. Ég skal svei
mér láta hann kenna á svipunni,
fyrir þaö að leyna þessum gim-
steini fyrir mér. Og hann skal fá
að senda hana til min á hverju
kvöldi, þaö væri ekki of mikið aö
ég heföi svolitiö gaman upp úr
þessu öllu!
Og aftur fann ég þessar við-
bjóöslegu varir nálgast. Ég lok-
aöi augunum og óskaöi mér niður
i jöröina.
— Hættu! Láttu hana vera!
Skipunarröddin var djúp og
skýr. Það var Benedict Tre-
vallion. Hann kom stikandi yfir
grasvöllinn og svipur hans var
reiðiiegur.
— Hvern heldurðu eiginlega að
þú sért að ávarpa? öskraði Saul.
Benedict þusti fram hjá bróöur
sinum. — Flýttu þér heim, sagði
hann viö mig og rödd hans var
kuldaleg. — Farðu sömu leiö og
þú komst.
Ég hljóp.
— Þú átt eftir að iðrast þessa,
minn kæri, sagöi Saul, — ég læt
ekki lesa mér pistilinn i annarra
áheyrn....
Ég var frá mér af ótta i tvo
langa daga, vegna þess aö mér
var ljóst, aö ef Saul léti þetta
koma niöur á fööur minum, gæti
þaö haft margt illt i för meö sér.
Og svo þriöja daginn dundu ó-
sköpin yfir.
■íí;ííí
merkið er trygging fyrir góöum kúlupenna
Fæst i fallegum gjafakössum.
^ Allar nánari upplýsingar:
PENNAVIÐGERÐIN
Ingólfsstræti 2, sími 13271
Ég heyröi öskraö: —Taktu hest
herra Trevailions, svarta kvik-
indið þitt! Þetta var rödd fööur
mins.
Ég fann hvernig hálsinn herpt-
ist saman. Rososa, matreiösiu-
konan leit út um gluggann. —
Þetta er herra Benedict, sagöi
hún.
— Herra Benedict?
Þaö var herra Benedict Tre-
vallion og hann var ofsa reiður.
Faðir minn var sótrauður i fram-
an og þaö var hann sem talaði i si-
fellu. Eg sá þaö á hreyfingum
hans, að hann var aö biöjast af-
sökunar vegna min.
Benedict benti heim að húsinu
og okkur Rososu sýndist hann
hella skömmunum yfir föður
minn, enda lyppaöist hann niöur.
Þegar herra Benedict hafði hellt
úr skálum reiöi sinnar, kallaöi
hann til hestadrengsins, sem
strax kom meö hestinn hans og
svo þeysti hann i burtu.
Faðir minn kom inn i eldhúsið
og hlammaöi sér á stól, án þess að
segja nokkurt orö. Loksins sagöi
hann með hásri rödd: — Ertu á-
nægð meö veruna hér, vina min?
— Já, að sjálfsögðu, faðir
minn.
— Þú verður að segja mér, ef
þú ert ekki ánægö, er það ekki?
Hann var eitthvaö svo undarlega
hikandi.
Ég var svo undrandi, að ég vissi
varla hverju ég átti aö svara.
— Jú, pabbi minn, ég er ánægö.
í margar vikur eftir þetta var
framkoma fööur mins gagnvart
mér allt ööru visi en áöur, — það
var engu likara en aö hann bæri
viröingu fyrir mér. Þaö leiö heill
mánuöur áöur en hann drakk sig
fullan, en þá gat henn ekki staöist
mátiö lengur og fór eitthvert i
burtu meö einum drykkjufélaga
sinum og ég varö aö þola sóöalegt
oröbragö hans og sinnuleysi.
En viö og viö næstu mánuöi, sá
ég hann gjóa á mig augunum,
eins og i undrun.
Og allt þetta voru afleiöingar
samtalsins viö Benedict Tre-
vailion.
Rososa var fædd til þrældóms
hjá Trevallion fjölskyldunni. Hún
sagöi mér oft frá þeim hræðilegu
dögum, sem hún haföi oft upplif-
aö f æsku sinni, stundum var eins
og henni yröi flökurt, þegar hún
talaöi um þaö. En á hinn bóginn
var eins og hún saknaöi þræl-
dómsáranna. Ég velti þessu fyrir
mér, en svo komst ég aö þeirri
niöurstööu aö þaö heföi lika haft i
för meö sér eins konar öryggi fyr-
ir þrælana, aö tilheyra einni og
sömu fjölskyldu frá fæöingu,
öryggi, sem hún og ættmenni
hennar höföu ekki lengur. Eftir aö
þrælahald var i rauninni bannaö,
bar mikiö á óánægju. Faöir minn
sagöi oft, aö landiö allt væri eins
og ein púöurtunna og aö litiö
þyrfti til aö tendra kveikjuþráö-
inn og þá myndi allt springa i loft
upp.
A annan bóginn voru plantekru-
eigendur, sem álitu aö þeir heföu
32 VIKAN 32. TBL.