Vikan - 18.12.1975, Qupperneq 27

— tJr þessari fjarlægö. Ég er
ekki trúuð á þaö. Og þú heyrBir
ekkert?
— Nei — þessa nótt bar ein af
kúnum, og hún öskra&i svo hátt,
þegar hún bylti sér í básnum, aö
þaö heyröist um hálfa sveitina.
Nielsen var hjá henni, og hús-
bóndinn fór þangaö yfir nokkrum
sinnum. Ég sef i hinum enda
hússins og fór snemma að sofa.
Læknirinn segir, aö hann hafi dá-
iö milli klukkan tólf og tvö.
— Sáust fótspor fyrir utan
gluggann?
— Nei, og þaö snjóaöi um nótt-
ina, svo þaö heföi veriö auövelt aö
sjá þau. Þar aö auki er ég búin að
segja þér, aö gluggarnir voru
kræktir aftur innan frá. Moröing-
inn hlýtur þvi aö hafa fariö út
gegnum dyrnar, þaö er eini
möguleikinn.
— Veistu, hvenær byrjaöi aö
snjóa?
— Já, um fjögurleytiö, þegar
dýralæknirinn kom inn úr fjós-
inu. #
Ungfrú Abildgra skoöar vand-
lega gluggakarminn og hespurn-
ar. Hún tekur langan tvinna-
spotta upp af gólfinu og stingur
honum i vasann. Jóhanna ætlar
aö fara aö afsaka „drasliö”,
vegna hreinsunarbanns lögregl-
unnar, þegar þær heyra, að ein-
hver ræskir sig við dyrnar.
Miöaldra maöur, i glæsilegum
frakka meö loökraga og meö
skjalamöppu i hendinni, heilsar
þeim brosandi.
— Ég tók mér það leyfi að
ganga beint inn. Ég þurfti aö ná i
skjöl hingað...
— Hvaö, Bernhardt lögfræðing-
ur? Og ég heyrði ekki til yöar.
Leyfiö mér aö taka af yöur frakk-
smásaga eftir
J.A. Sonne
ann, segir Jóhanna og flýtir sér til
hans.
Lögfræðingurinn er kynntur
fyrir ungfrú Abildgrá. Hann er
gamall vinur og hefur verið i
miklum metum á Ravnstrup i
mörg ár. Nú er hann skiptaráð-
andi búsins — og hann kemur með
óvæntar fréttir: — Ég var aö
koma úr bænum, og það vill svo
einkennilega til — ja, það er nú
kannski ekki einskær tilviljun —
aö ég hef verið skipaður verjandi
Jakobs Berg.
Lögfræðingurinn snæöir meö
þeim kvöldverö og stingur sjálfur
upp á þvi, aö hann gisti á Ravns-
trup, i gamla herberginu sinu, svo
hann hafi aðgang að öllum skjöl-
um og geti gengið frá sem mestu
fyrir jól. Konurnar tvær hafa alls
ekkert á móti þvi að hafa herra-
selskap — þaö minnir þær á, hvaö
þaö vár oft skemmtilegt þarna i
gamla daga.
— Húsbóndinn var æskuvinur
yöar — og nú ætlið þér aö vera
verjandi morðingja hans? segir
ungfrú Abildgrá, meðan þau eru
aö borða.
Bernhardt lyftir hendinni
viröulega, svo klæðaskerasaum-
uö ermin og gullslegnir skyrtu-
hnapparnir njóta sin til hins itr-
asta: — Ég er lögfræöingur, segir
hann, — og þessi ungi maður á
rétt á aö fá verjanda. Kannski er
ég ekki sá versti, sem hann gat
fengiö, þvi ég er kunnugur öllum
staöháttum.
— En eruð þér viss um, að þetta
hafi ekki verið sjálfsmorö?
Bernhardt brosir viröulega. —
Ungfrú góö, það er lögreglan,
sem hefur handtekið hann, en
ekki ég. Ef Berg vildi nú bara
gera grein fyrir þvi, hvernig hann
fékk alla þessa peninga, svo hann
gat allt i einu innleyst veöbréfin...
þá stæöi hann betur að vigi.
— Vitiö þér, hvort Jakob á ein-
hverja velgerðarmenn?
Lögfræðingurinn litur á hana
spyrjandi: — Hvernig þá?
— Það er stundum, að efnað
fólk styöur efnilega unga listmál-
ara meö þvi að gefa þeim fjár-
upphæöir viö og við, segir hún ró-
lega.
— Ég hef ekki heyrt neitt um
þaö. Hann er vist tæplega svo
efnilegur.
Ungfrú Abildgra veröur hálf
vandræöaleg: — Mér datt svolitiö
i hug, þegar við vorum inni i
bókaherberginu... ætli ég gæti
fengið aö segja nokkur orð við
Jakob?
Bernhardt sveiflar hendinni
valdsmannslega: — Ég ætti að
geta komiö þvi i kring. En þér
viljiö ekki trúa mér fyrir þvi,
hvaö það var, sem yður datt i
hug?
Hún roönar. — Það var óttaleg
vitleysa. En ég skal ekki bita á
agniö hjá lögreglunni. Ég gef
hönd mlna upp á aö ég bakaöi
5LTBL. VIKAN 27