Vikan - 18.12.1975, Qupperneq 33

að því, að hún skyldi vilja giftast
honum, og yppt öxlum.
— Eins og það skipti einhverju
máli, sagði hann.
Nei, hugsaði hún nú, ekki fyrir
þig-
Hún gekk hægt niður í stofuna.
Veggirnir voru þaktir myndum úr
kvikmyndunum hans. Konusafnið,
hugsaði hún bitur og horfði á
myndina af sjálfri sér, sem tekin var
fyrsta sumarið.
Hvað hún leit út fyrir að vera
glöð og ánægð á henni. Brúnt hárið
var greitt f stóran hnút f hnakkanum
og vangarnir geisluðu af æsku.
I fyrsta sinn tók hún eftir áletrun-
inni á myndinni: Lone 69-
Þetta var eins og merkisspjald svo
hann myndi, hvað hún hét.
Þarna var myndin af fyrstu kon-
unni hans. Hún var ótrúlega gamal-
dags með hárið f óteljandi lokkum.
Annie 55. Og þarna var dóttirin
Edna.
Hún fékk alltaf sting í hjartað,
þegar hún sá dóttur hans. Alltaf.
I þau fáu skipti, sem hún kom
að heimsækja þau, talaði hún við
föður sinn í hörðum og óvingjarn-
legum tóni, og þegar hann vildi fá
hana fyrir statista í kvikmynd, hló
hún hátt.
—Ekki ég, pabbi, sagði hún.
_—Þú færð ekki að nota mig.
Myndin af Lísu 65 var stærst,
og hún hékk alltaf yfir arninum.
Ung stúlka með sítt, svart hár.
Ótrúlega fögur.
— Ég mun alltaf elska Lísu, alltaf.
Hann sagði þetta í fyrsta skipti,
sem þau fóru út saman. Og hún
vissi, að það var satt. Hann myndi
ætíð muna, þegar Lísa steig upp í
flugvélina og veifaði í kveðjuskyni.
Hann myndi aldrei gleyma því, þegar
flugvélin hrapaði í vatnið. Ef hún
gengi að glugganum hinum megin,
sæi hún slysstaðinn.
Hún gekk að barskápnum og
blandaði sér drykk, en hafði ekki
lyst á honum, kveikti sér í sígar-
ettu, en drap strax í henni aftur.
Stóra úrklippubókin lá enn á stofu-
borðinu. Hún hafði aldrei skilið
það almennilega, að hann klippti
hvert orð, sem um hann var sagt á
prenti, út og lfmdi það inn í stóra
rauða möppu. Sjálf var hún alltaf
svo innilega búin að ljúka við hvert
hlutverk um leið og hún hafði leikið
það.
—Þú ert svo fljót að aðlagast,
var hann vanur að segja. •— Eða
gleyma.
Það var eins og hann sjálfur gæti
aldrei lokið neinu. Ár eftir ár gat
hann horft á sömu kvikmyndina og
sagt: — Þessi hreyfing er kolvit-
laus. Þessi hreyfing eyðileggur allt
saman. Sérðu það, Lone?
— Já, svaraði hún alltaf, þótt hún
sæi það alls ekki.
Hún opnaði möppuna og rak
óvænt augun f gagnrýnina um hippa-
myndina.
— Þú verður að lifa eins og blóma-
barn, sagði hann og fór með hana
f ferðalag út á land.
— í gallabuxur og gamla peysu
með þig og þú mátt alls ekki láta
klippa þig.
— Á ég lfka að reykja hass? spurði
hún og hló.
— Ef þig langar til þess, skaltu
gera það, svaraði hann.
Allt fyrir hlutverkið, hugsaði hún
nú, allt. Og allt í einu var eins
og þessi fimm ár hefðu verið enda-
laus martröð, alltaf ný hlutverk,
alltaf þessar kröfur, sem voru meira
en hún...
— Meira en ég þoldi, sagði hún
upphátt og teygði sig f sfgarettu-
öskjuna. Höndin á henni skalf
svolítið.
Henni varð aftur hugsað til slitnu
gallabuxnanna og peysunnar og hárs-
ins, sem hún mátti helst ekki greiða
og brotinna naglanna.
Hann eyddi tíu dögum f það eitt
að kenna henni að fleygja sér niður
f grasið, tveir dagar fóru f að stinga
blómi milli tannanna, og margar
vikur f að æfa grátatriðið.
Þegar hún var orðin svo örmagna,
að hún grét bara og grét, sagði hann:
Þetta er afbragð.
Hún fékk tvo daga til þess að
venja sig af slitnu gallabuxunum,
brotnu nöglunum og ógreiddu hár-
0
vr
ÍSW
A,,
‘S-'Z-íf

sr?.
y
51. TBL. VIKAN 33