Vikan - 18.12.1975, Qupperneq 48

manni, scm hafði ckki augastað á
öðru en eignum yðar. En það er yðar
mál. Haldið í Francis, úr því að þér
elskið hann svona hcitt. Þið getið
verið hér í nokkra daga í viðbót
eða þangað til fulltrúi minn getur
tekið við landareigninni. Hvað mig
sjálfan áhrærir, þá ætla ég að fara
undireins. Veriðsælar.”
Hann hneigði sig lítillega, en
snérist síðan á hæl og strunsaði fram
að dyrum. Marianne gat ekki að sér
gert og elti hann. Rétt eins og það
skipti engu máli, tók þessi maður
með sér bcrnskuminningar hennar og
allt, sem henni var kærast. Hjarta
hcnnar var að því komið að bresta
við tilhugsunina um að Ellis frænka,
scm elskaði heimili sitt svo innilega,
myndi nú hvíla ásamt öllum hinum
Seltonunum í landareign, sem til-
heyrði ókunnum manni. En samt
kom henni ekki til hugar að fara
bónarvcginn að honum. Stolt
hcnnar kom í veg fyrir það. Kok
hennar herptist saman, og hún var
gráti næst.
,,Ég hata yður!” hreytti hún út
úr sér á milli samanbitinna tann-
anna. ,,Þér hafið ekki grun um,
hversu ég hata yður. Ég vildi, að
þcr væruð dauður, og svo lengi sem
ég lifi mun ég hata yður!”
Hann snéri sér við og horfði á
hana. I öðru munnvikinu brá fyrir
hæðnisglotti.
,,Hatið mig eins og yður þóknast,
lafði Cranmere. Ég þoli þúsund
sinnum betur hatur en afskiptaleysi.
Hefur ekki einhver komist svo að
orði, að af vörum kvenna bragðist
hatrið líkt og ást? Góð hugmynd
ég ætti kannski að sannreyna þetta
núna?”
Aður en Marianne gat getið sér til
þess til við hvað hann ætd, hafði
hann tekið þrjú skref í áttina til
hennar og hélt nú utan um hana.
Henni lá við köfnun, og höfuð
hennar riðaði, er hún fann járn-
greipar hans umtykja sig. Munnur
hennar var innsiglaður af kröfuhörð-
um, miskunnarlausum munni hans.
Hún barðist um á hæl og hnakka-, en
Jason hélt henni fastri, og þrátt
fyrir æðisgengna tilraun hennar til
þess að komast undan, gat hún
ELDAVÉLAR FRÁ

Með eóa án
viftu í
bökunarofni
#,,NFI"-Hönnun.
#Auðsætt rofaborð.
• Barnavörn.
#Þétt innbygging.
# Hentugir aukahlutir.
#Hitablástur í ofrii.
,, Circot herm-S ystem"
ftir vali: .
Hitablástur i ofni.
,,Circotherm-System".
Ljúffengari steikur,
hitagrill, framúrskarandi
til baksturs, þrifinn.
Fjölþætt klukkustýring,
hjálpar tengill,
stór geymsluskúffa á
rennibraut,
plötuskápur o.fl.

FÁLKINN'
Suöurlandsbraut 8
sirnt 84670.
Reykjavík.
sama og ekkert gert. Heitar og
kaldar bylgjur virtust fara um líkama
hcnnar á víxl, en I bland var önnur
einkennileg og truflandi tilfinning.
Ósjálfrátt varð mótstaða Marianne
veikari og fjaraði loks út, Varir
mannsins voru svo heitar eftir allan
kuldahrollinn, og eins og fyrir krafta-
verk urðu þær allt í einu mjúkar og
fullar af blíðu. Marianne var hálf-
ringluð, en hún fann þó, hvernig
hönd seildist að hálsi hennar og
undir silkimjúkt hárið. Hún gat ekki
hreyft höfuðið. Þetta var eins og
í draumi og alls ekki óþægilegur
draumur. En allt í einu sleppti
hann taki á henni. Hún stóð eftir
alein, og allt umhverfis hana virtist
ganga í bylgjum. Fyrir 'eyrum hennar
heyrðist suð, og hún var í þann
veginn að kikna í hnjáliðunum.
Skammt undan heyrði hún hræði-
legan hæðnishlátur ameríkanans.
„Ég þakka yður fyrir samvinnu-
lipurðina, en gleymið þvr ekki, að
ég á enn inni eina nótt. Sá dagur
mun renna upp, að ég kem til þess
að endurheimta hana. Það væri
hörmulegt að glata tækifærinu að fá
að elska slíka konu. Þér eruð sköpuð
til þess.”
Er Marianne heyrði dyrnar lokast
fann hún blygðunarroða hlaupa I
kinnarnar, og hún opnaði augun,
sem hún hafði lokað til þess að sjá
ekki illgirnislegt andlit kvalara síns.
Hann var farinn. Loksins var hún
ein, en ein rétt eins og hún væri
stödd I. miðjum rústum. Ekkert
var eftir úr heimi bernskunnar.
Húsið, auðæfin, ástin og allar dýr-
mætustu tálsýnir hennar höfðu verið
eyðilagðar á einu augnabliki. Hið
eina, sem ekki var með öllu horfið,
var glóðheit aska, sem átti það eitt
fyrir höndum að dreifast undan veðri
og vindum. Landareignin yrði seld,
svo að enn eitt skip gæti siglt um
höfin!
Hófadynur barst að utan, fjarlægð-
ist og dó síðan út. Marianne
þurfti ekki að llta út um gluggann
til þess að vita, að Jason Beaufort
væri farinn, á flótta undan eyði-
leggingunni, sem hann hafði komið
af stað. Að baki var Marianne og
vissi ekki, hvernig hún átti að klóra
sig út úr þeirri ógæfu, sem hann
hafði leitt hana I.
Hún settist I hægindastólinn, þar
sem amerlkaninn hafði setið rétt
áðan, og hún var nú róleg. Aftur
rlkti kyrrð I þessu húsi.
Hálfri stundu síðar hrökk hún upp
úr þunglyndislegum hugsunum sln-
um, og þá fannst henni eins og hún
hefði endurfæðst. Þetta hafði verið
sársaukafullur og vægast sagt óvenju-
legur meðgöngutlmi. Mjög lítið var
eftir af hinni ungu og saklausu
Marianne, sem hafði steypt sér I
blindu ástaræði út I hillingar
æskuástar.
Framhald i næsta blaði
48 VIKAN 51.TBL.