Vikan - 04.11.1976, Blaðsíða 4

Rœtt við
Gunnar O. Sigurðsson
stöðvarstjóra LL
í Chicago
Ekki langt frá hringiðunni í Chi-
cago, eða i útjaðri borgarinnar er
um 20 þús. manna bær, Buffolo
Grove. Þangað er um klukkutíma
akstur frá hjarta borgarlífsins, og
þegar þangað er komið, er tekinn
við allt annar heimur, að manni
finnst. Þar eru grasvellir, leiktæki
og golfvellir og lítil einbýlishús, þar
sem íbúamir njóta hvíldar að
loknum vinnudegi : stórborginni. I
einu þessara húsa býr stöðvarstjóri
Loftleiða á O’Hare flugvelli, Gunn-
ar O. Sigurðsson ásamt konu sinni
og þremur bömum. Gunnar er um
hálftíma að aka til vinnu sinnar út á
völl, og að lokinni vinnu siðdegis
á sunnudag sótti hann okkur á
Sheraton og bauð okkur heim til sín
í spjall og rólegheit.
Gunnar hefur unnið hjá Loftleið-
um frá því 1959, og áður en hann
tók við starfinu í Chicago árið 1973,
þegar áætlunarflugið hófst, hafði
hann starfað hjá Air Bahama i
Nassau á Bahamaeyjum í fjögur ár.
— Mér hefur fundist gaman að
þessu flakki, en nú finnst mér tími
til kominn að fara að taka það
rólega og líklega verð ég hér áfram,
eða flyst heim fyrir fullt og allt.
Okkur liður vel hér og höfum ekki
yfir neinu að kvarta, og krakkarnir
em öll komin i skóla, þar sem þau
una hag sínum vel. Frúin dreif sig
meira að segja í skóla líka, svo að
það er heilmikið stúderað í fjöl-
skyldunni.
Þau Gunnar og Doddý, eins og
Margrét Þórðardóttir er oftast
kölluð, eiga þrjú börn, tvær dætur
9 og ll ára og 6 ára son, sem- er
afskaplega alvarlega þenkjandi
ungur maður og ga 1 sér varla tíma
til þess að tala við okkur. — Mér
fannst ég ekki hafa nóg að gera á
meðan börnin em í skólanum, sem
er lengi dags, svo að ég nota nú
timann til þess að læra snyrtingu
og hárgreiðslu í snyrtiskóla hér í
nágrenninu. Mig hefur lengi langað
til þess, svo að ég er mjög ánægð
með að hafa drifið mig í þetta,
sagði Doddý. Hún sagði, að það
væri ekki nauðsynlegt að ljúka
náminu á ákveðnum tíma, heldur
væri það undir henni sjálfri komið,
hversu dugleg hún væri að sækja
tíma, en skylda væri að sækja 1500
tima samtals, sem verður að vera
lokið innan 3ja ára.
— Er gott að búa í þessu hverfi?
— Já, alveg einstaklega, því að
hér er allt til alls og góð aðstaða
fyrir krakkana, bæði á sumrin og
vetuma, hér em góð skautasvell og
önnur aðstaða fyrir vetrarleiki.
Gunnar: — Eg myndi ekki hika
við að leggja á mig allt að tveggja
tíma akstur daglega til og frá vinnu
til þess að komast í rólegt hverfi
að lokinni vinnu, enda væri annað
óréttlátt gagnvart börnunum.
— Hafa krakkarnir ekki gleymt
islenskunni?
— Nei, ekki alveg, þvi að við
tölum alltaf íslensku hér við þau, þó
að þau svari okkur oft á ensku.
Svo rifjaðist málið upp fyrir þeim
í sumar, þegar þau vom heima á
íslandi í nokkrar vikur. En enskuna
tala þau alveg eins og innfædd.
— Gerir heimþráin aldrei vart við
sig?
Doddý: — Ekki oft og það er
sjálfsagt vegna þess hve margir
íslendingar búa hér í nágrenninu.
Nokkrar íslenskar konur giftar
bandarískum mönnum búa hér
nálægt, og við höldum mikið hóp-
inn, hittumst alltaf reglulega í
saumaklúbb og segjum þá nýjustu
fréttir að heiman. Svo er starf-
rækt íslendingafélag, sem stendur
fyrir þorrablóti og öðmm rammisl-
enskum samkomum. Við konumar
vinnum mikið að sameiginlegum
verkefnum og fyrir jólin í fyrra
tókum við að okkur að skreyta 6m
hátt jólatré að íslenskum sið sem
var til sýnis í anddyri hins fræga
safns, Museum of Science and
Hús þeirra hjóna í Buffolo Grove er
ákaflega fallegt og klætt Cypms-
viðarplötum.
Industry og í sambandi við það
fengum við íslenska brúðuleikhúsið
Leikbrúðuland, til að koma hingað'
og halda sýningar. Svo það er engin
hætta á, að gamla góða Island
gleymist hérna í Ameríkunni.