Vikan - 04.11.1976, Blaðsíða 27

fómarlamb sinnar eigin þreytu,
verður hann ekki að neinu gagni
fyrir sjúklingana. En ég get ekki
sannfært hann, hann hefur alltaf
verið þrjóskur.”
Hún leit aftur upp til Abby. „Það
gæti ef til vill orðið að liði, ef
þú vildir tala við hann, hann hefur
alltaf hlustað á þig Abby.”
„Það er langt síðan” sagði Abby.
„Áður — þú manst hvemig það
var.”
Hún brosti, hún mundi það vel.
„Vissulega geri ég það. Þú spurðir
svo heimskulegra spuminga um
Gretna Green, — en ég vissi. Mér
þykir leitt að þú skyldir missa
manninn þinn svona fljótt. Það
hefur verið mikil raun fyrir þig, ég
efast ekki um það. ”
„Já” sagði Abby, og fór ákveðin
úr kápunni, „kannski ég gæti orðið
til einhvers gagns. ’ ’
„Vertu ekki kjáni, Abby,” sagði
ungfrú Ingoldsby snögglega og ýtti
henni að dyrunum. „Þú værir
verri en ekkert, því þú myndir
ömgglega smitast af sýkinni sjálf
og bæta því ofan á allt annað.
Mér þykir vænt um að þú komst,
kannski þú gætir fengið hann til að
hvíla sig dálítið. Ég ætla að senda
hann niður til þín en þegar þið hafið
talað saman smástund, farðu þá í
guðanna bænum.”
Og Abby fór með ungfrú Ingolds-
by til skrifstofunnar niðri.
PMDINGTON
EFTIR CLAIRE RAYNER
4. HLUTI
Abel var í skyrtu, flibbinn
óhnepptur, og krampað handklæði
vafið um hálsinn. Ermámar vora
brettar upp að olnboga, hárið var
úfið og hann var órakaður. Hann
leit svo hræðilega þreytulega út,
með blóðhlaupin augu og innfallnar
kinnar, að Abby gekk að honum
hálfhikandi og sagði „Gott kvöld,
pabbi.”
Hann leit upp og sagði án þess að
sýna minnstu undran, „Abby,” og
strauk sér um ennið með handar-
bakinu, þreytuleg augun hálflokuð.
„Mér þykir leitt að hafa komið á
svona óheppilegum tíma,” sagði
hún.
„Öheppilegum?” Hann hló
skyndilega. „Ef það er óheppni að
koma á stað, þar sem kólera geysar,
þá hefur þú verið óheppin,” sagði
hann. Rödd hans harðnaði. „Nítján
hafa dáið síðustu tvo dagana.”
„Kólera” át hún upp eftir honum
og dró kápuna betur að sér. „Hafið
þið ekki meiri hjálp en þetta?”
spurði hún, og Abel hristi höfuðið.
„Allar hjúkranarkonurnar —
fjandinn hirði þær — forðuðu sér,
hver ein og einasta. Nú era aðeins
hr. Snow, ég og Nancy eftir.
Martha og ungfrú Ingoldsby komu
til að hjálpa. Ég sagði þeim að gera
það ekki, en þær koinu samt —
Rupert bróðir þinn er hér einhvers
staðarlika.”
„Martha?” Abby leit yfir her-
bergið til að sjá litlu systurina,
sem hún mundi,i þreyttu andlitinu,
sem bograði yfir einu rúmanna.
Hún sá hana ekki.
Hún snéri sér aftur að Abel og
opnaði munninn til að segja eitt-
hvað, en hróp kom frá einu rúm-
anna, og hann var farinn. Hún snéri
sér við, og sá, að ungfrú Ingolds-
by stóð fyrir aftan hana.
„Jæja Abby”, sagði hún og leit
brosandi upp til hennar. „Ég vildi
óska að við hefðum hist undir
ánægjulegri kringumstæðum”.
„Það líta allir svo þreytulega
út,” sagði Abby og ungfrú Ingolds-
by sagði „Já, eftir því sem ég best
veit hefur hr. Lackland ekki sofið í
tvær nætur. Hann getur ekki haldið
svona áfram mikið lengur.” Hún
hristi höfuðið. „Það þýðir ekkert
að segja honum það. Ef hann verður
„Hann kemur” sagði hún örugg,
„hvort sem honum líkar það betur
eða verr, en mundu, að hann er
mjögþreyttur.”
Abby stóð í miðju litlu og ljótu
herberginu og reyndi að hugsa. Að
segja jafn örþreyttum manni og
hann var það sem hún ætlaði nú
að segja, var óhugsandi. Hún gat
ekki gert það. Og þó, hvað hafði
hún annað að segja eftir öll þessi ár?
Hún lokaði augunum.
„Jæja, Abby,” hvöss rödd hans
hljómaði frá dyranum. Hún opnaði
augun og sagði „Pabbi, þú ert —
komdu og sestu niður strax. Þú ert
eins og liðið lík — ” og hún gekk
hratt yfir gólfið og leiddi hann að
stól sem stóð við borðið. Þegar
hann var kominn að stólnum lét
hann sig fallast í hann.
Hann leit upp til hennar, augun
galopin og næstum svört. Hún
lagðist á hnén við hliðina á honum,
lagði hendur sinar á hans, og horfði
fast á hann.
Hann sagði næstum aumkunnar-
lega: „Svo margir deyjandi, bömin
mennimir...” Hann lokaði augun-
um og hún varð skelfingu lostin er
hún sá tár renna niður kinnar
honum. Hennar sterki, dásamlegi
og skynsami faðir að gráta?
Þetta var meira en hún gat borið.
Hún lagði hendur sínar á andlit
hans og byrjaði að rauia. Alveg
eins og hún hafði gert þegar James
var að deyja og þegar Fredrick hafði
verið svo veikur af kighóstanum.
Þannig vora þau, að henni fannst, í
mjög langan tíma. Hún fann að
höfuð hans féll fram, og hún losaði
hendur sinar og stóð upp.
Hún gekk að dyranum og snéri
sér við og horfði á hann. Þótt þau
hefðu ekki minnst einu orði á for-
tiðina og hún hefði ekki sagt honum
það, sem hún hafði ætlað sér, var
bilið brúað á milli þeirra.
I leiguvagninum á leiðinni heim,
hugsaði hún um fjölskyldutengslin,
sem hún hafði farið á mis við öll
þessi ár. Það var gott að vita að þau
ár vora nú liðin. Hún myndi hitta
systur sína, bræður og föður sinn
héðan í frá.
Og það mun kenna þér að lifa án
Gideons, þessi hugsun kom upp í
hugann og í myrkrinu í vagninum
reyndi hún að forða hugsunum
sínum frá Gideon og áhrifum hans á
hana.
Þegar vagninn loksins var kom-
inn að litla húsinu hennar átti hún
ekki í neinum vandræðum að beina
hugsunum sínum frá honum, því
næstum áður en hún hafði borgað
vagninn kom Frederick hlaupandi
niður stíginn, hrópandi: „ö,
mamma, mamma, ég er svo glaður
yfir að þú ert komin heim.”
„Hvað hefur gerst?” Hún varð
allt í einu hrædd og dró hann að sér
til að horfa á hann, en hann vék frá
henni óþclinmóður.
„Það er ekki ég, mamma. Það er
Phoebe — og pabbi hennar og
bróðir. Þau era hér — pabbi Phoebe
segir að það sé mjög áríðandi —
ó, mamma komdu, flýttu þér, gerðu
það!”
Hún lét Ellie fá hattinn og
kápuna og hraðaði sér á eftir Fred-
rick inn í dagstofuna.
Á litla sófanum lá Phoebe með
annan handlegginn undir höfðinu.
Á teppinu fyrir framan arininn lá
Oliver.
„Guði sé lof fyrir að þú ert
komin” Jonah gekk hratt yfir
herbergið frá glugganum þar sem
hann hafði staðið, starandi út í
myrkrið. Abby brá. Hann
virtist hafa elst um mörg ár frá því
hún sá hann siðast, aðeins fyrir
nokkrum dögum.
45. TBL. VIKAN 29