Vikan - 04.11.1976, Blaðsíða 15

Björn Þórleifsson
og
Sigrún Stefánsdóttir
ásamt sonum sínum,
Héðni og Þórleifi Stefáni.
vann aðallega við. Verdens Gang
leggur mikla áherslu á útlitið, og
við vorum átta, sem sáum um það
undir stjórn eins manns.
— Nú ert þú fædd og uppalin
á Akureyri, og sagt er, að enginn
sé spámaður í sínu heimalandi.
Samtferðu þangað að loknu námi
og gerist ritstjóri íslendings.
— Ég ætlaöi mér aldrei að verða
neinn spámaður. En ég stóðst ekki
mátið, þegar mér bauðst þetta
starf, og ég sé ekki eftir því að
hafa tekið því. Ritstjórnin færði
mér margvíslega nýja reynslu,
sem ég vildi ekki vera án.
— Það hefur líklega verið
svolítið annað en starfið á Morg-
unblaðinu eða Verdens Gang.
— Það er víst óhætt að segja
það. íslendingur er 8 síðna blað,
sem kemur út einu sinni í viku.
var aldrei í vandræðum með fréttir
'í blaðið.
— Og þér hefur ekki fundist
þú vera undir pólitískri pressu?
— Svo var um samið í upphafi,
að ég fengi frjálsar hendur, og
eina flokkspólitíkin í blaðinu var
leiðarinn, sem aðrir sáu um, og
svo barst auðvitað ein og ein grein
frá flo'kksmönnum, sem koma
vildu sínu á framfæri, og ég tók
við þeim. Vissulega hafði það
óbein áhrif á störf mín, að Islend-
ingur er yfirlýst málgagn sjálf-
stæðisflokksins, og ég hefði ef til
vill gert ýmislegt öðru vísi, ef
blaðið hefði verið óháð stjórn-
málalega. En ég skrifaöi þó ýmsar
greinar sem ég vissi, að féllu ekki
alls kostar að stefnuskránni en ég
varð aldrei fyrir afskiptum þess
^vegna.
ÍN STfiRFS UTfiN HEIMIUS
vikna frí til þess að eignast hann.
En það var ári seinna sem við
hjónin drifum okkur til Noregs þar
sem Björn stundaði nám í félags-
ráðgjöf í þrjú ár, en ég fór á
blaðamannaskóla í Osló.
— Svo að þú hefur lært blaöa-
mennsku (tveimur löndum. Nú er
algengast hérlendis að blaöamenn
læri aðeins af reynslunni. Ráð-
leggur þú fólki að læra
blaðamennsku í skóla?
— Já, þaö geri ég, og ég er viss
um, aö það hefði bætandi áhrif
á heildina og stuölaöi jafnvel að
meiri stööugleika t stéttinni.
Blaðamennska hefur nánast verið
áningarstarf fyrir marga, en ef
fólk menntar sig á þessu sviði,
gegnir öðru máli. Mér fannst ég
læra heilmikið á þessu, sérstak-
lega í Noregi, því þá hafði ég líka
nokkra reynslu og vissi betur, að
hverju ég var að leita. Við fengum
tilsögn í öllum þáttum blaða-
mennsku, útlitsteiknun og Ijós-
myndun auk heldur annars, og
það kom sér sannarlega vel, þegar
ég byrjaði með islending. Námið
tók tvö ár, og síðari veturinn vann
ég meðfram á síðdegisblaðinu
Verdens Gang, sá þar fast um
útlit einnar síðu og fékk föst laun,
sem kom sér vel fyrir fjölskyld-
una. Að skóla loknum vann ég svo
eitt ár á Verdens Gang áður en við
fórum heim.
— Hvers konar blað er það?
— Það er nú ekki sérlega
vandaö blað að mínum dómi,
sölusjónarmiðið ræður þar of
miklu. Það kom oft fyrir, að frétt
var birt, ef hún þótti líklegt sölu-
efni, enda þótt vitað væri, að hana
þyrfti að leiörétta næsta dag. Ég
heföi aldrei þrifist þarna lengi. En
starfið þar færði mér dýrmæta
reynslu í útlitsteiknun, sem ég
og starfsliðiö var ritstjóri, auglýs-
ingastjóri í hálfu starfi og skrif-
stofustúlka I hálfu starfi. Það segir
slg þv( sjálft, að ég þurfti að gera
flest á ritstjórn, skrifa blaðið, taka
myndir, teikna útlitið, lesa próf-
arkir og sendast. Þó komst ég
aldrei svo langt að bera út blaðið,
Það var held ég það eina.
— Gilda ekki allt önnur lögmál
[ fréttamennsku við blað, sem
kemur út aöeins einu sinni ( viku?
— Jú, fyrir blaö, sem kemur út
á fimmtudegi, er húsbruni á
sunnudegi ekki lengur frétt, nema
einhver ný hlið finnist á málinu.
Svona blöð þurfa að koma auga á
það fréttnæma ( daglega lífinu (
kringum þau í stað þess að bíða
eftir óvæntum stórfréttum. Þetta
vandist reyndar fljótt, og þegar frá
leið var fólk farið að gefa mér
ábendingar um eitt og annað, sem
væri þess virði að skrifa um, og ég
— Nú eru gefin út fjögur þlöð
á Akureyri. Er þörf fyrir öll þessi
smáblöð úti á landi?
— Já, þau hafa sitt að segja, því
allir þessir fjölmiðlar hér í Reykja-
vík gera landsbyggðinni lítil skil.
Heimamenn sjálfir eiga þar að vísu
stærsta sök, þeir ættu að gera
meira af því að koma á framfæri
fréttum úr sínu byggðarlagi. Ég
tel, að reykvískir fjölmiðlar ættu
að nota sér landsbyggðarblöðin
miklu meira en þeir gera. Það má
til dæmis alloft sjá í blöðunum
klausur, sem tindar eru orðrétt
upp úr einhverju landsbyggðar-
blaöanna, og þar með er málið
afgreitt. Þessum fréttum ætti hins
vegar að fylgja eftir, láta frétta-
ritarana á staðnum kafa dýpra í
málið.
45. TBL. VIKAN 15